องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 362

สุดท้ายเสิ่นคั่วก็เผยรอยยิ้มที่ยากจะเห็น มองหลี่เหวินจวินและเอ่ยเรียบว่า

“สมกับที่เป็นองค์หญิงใหญ่ ข้ารู้แต่แรกแล้วว่าปิดบังท่านไม่ได้”

หลี่เหวินจวินแววตาเย็นชา มองเสิ่นคั่วและเอ่ยเสียงหนึ่ง “ดังนั้นเพื่อให้เขาขึ้นเหนือ ถึงกับยอมสละทำให้น้องเจ็ดตายอนาถ พวกเจ้าโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้เชียวหรือ”

เสิ่นคั่วขมวดคิ้ว ส่ายหน้าพูด “องค์หญิงใหญ่อย่าได้เข้าใจผิด เรื่ององค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ดไม่ได้อยู่ในแผนการของเรา บางครั้งแม้ฝ่าบาทจะโหดเหี้ยมอยู่บ้าง แต่เสือร้ายไม่กินลูก ทรงไม่ทำเรื่องเช่นนี้”

“งั้นน้องสี่กับน้องเจ็ด...ใช่ ใช่ฝีมือน้องหกจริงหรือ” หลี่เหวินจวินอ้าปาก สุดท้ายยังใช้คำว่า ‘น้องหก’ เรียกหลี่จุ่น น้ำเสียงไม่ธรรมชาติ

เสิ่นคั่วส่ายหน้าเอ่ย “เรื่องนี้มีปริศนามากมาย มิใช่ฝีมือจิ่งอ๋อง และจะไม่รู้ในระยะนี้ด้วย แต่ คำตอบน่าจะอยู่กับจิ่งอ๋อง องค์หญิงไปถามกับเขาเองได้”

“ข้าเชื่อว่าเขาไม่ได้ทำ! ข้ารู้จักเขา!” หลี่เหวินจวินพูดขึ้นทันที

น้ำเสียงมั่นใจมาก!

เสิ่นคั่วพยักหน้า สังเกตสีหน้าของหลี่เหวินจวิน เอ่ย

“องค์หญิงใหญ่ปกป้องเขาสิบว่าปี ย่อมต้องรู้ดีอยู่แล้ว ในเมื่อองค์หญิงใหญ่คิดว่าไม่ใช่เขา อย่างนั้นกว่าครึ่งก็คงไม่ใช่เขากระมัง”

หลี่เหวินจวินสีหน้าปั้นยาก

เสิ่นคั่วถึงกับรู้เรื่องที่นางแอบส่งคนปกป้องเขามาตลอดหรือ

เช่นนั้น เสด็จพ่อก็ต้องทราบแน่!

แต่ก็จริง หน่วยข่าวลับของเสิ่นคั่วไม่ธรรมดา โดยรวมแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นในวังหลวง ขอแค่เกิดขึ้นในเมืองหลวงก็หนีไม่พ้นหน่วยข่าวลับ!

หลี่เหวินจวินนิ่งพักหนึ่ง กัดฟันถาม “น้องหก ไม่ใช่สายโลหิตกับเสด็จพ่อจริงหรือ”

เสิ่นคั่วไม่ด่วนตอบ แต่มองหลี่เหวินจวิน ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อย ๆ กล่าว “เรื่องนี้ ท่านน่าจะไปถามกับฝ่าบาทเอง อีกอย่าง องค์หญิง เวลาไม่คอยท่า”

“เจิ้นเป่ยอ๋องไปด่านเหิงกู่แล้ว ชายแดนทางเหนืออยู่ในภาวะไร้แม่ทัพ เรื่องสงครามของแคว้นหลางกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน แคว้นหลางปราชัยถอยเนือง ๆ...ราชวงศ์อู่อาจต้องเจอกับสถานการณ์สั่นคลอน ถึงเวลาที่องค์หญิงจะเลือกแล้ว”

หลี่เหวินจวินนัยน์ตาหดเล็ก แววตาที่มองเสิ่นคั่ว ชั่วขณะเปลี่ยนเป็นน่ากลัวอย่างยิ่ง กำหมัดทั้งสองแน่นอย่างหาที่เปรียบมิได้

นางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ร่างกายสั่นเทิ้มเล็กน้อย สีหน้าซีดเซียวถึงขีดสุด

จู่ ๆ นางก็กระจ่างใจ...ที่แท้ ที่ทำกับเขา ก็เพื่อนาง!

หรืออาจพูดได้ว่า ครั้งนี้ไม่ได้ทำกับเขาเพียงคนเดียว แต่รวมถึงนางด้วย!

เป็นอย่างนี้แน่เอง...

เป็นอย่างนี้นี่เอง!

หลี่เหวินจวินเดินโซเซออกไปข้างนอก สีหน้าไร้วิญญาณ ราวกับร่างกายว่างเปล่า

ทว่า หลี่เหวินจวินคุกเข่าคำนับไม่ลุก น้ำเสียงสะอื้นน้อย ๆ “เสด็จแม่ หม่อมฉันอกตัญญู...ต่อไปไม่อาจอยู่ปรนนิบัติเสด็จแม่ได้แล้ว!”

ฮองเฮาใบหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน ตัวสั่นเทิ้ม ควบคุมร่างกายไม่ได้ เซถอยหลังทันที และเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

“เหวิน เหวินจวิน เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร เจ้าอย่าทำให้ข้าตกใจสิ...”

หลี่เหวินจวินตอบ “เสด็จแม่ คืนนี้หม่อมฉันมาทูลลากับเสด็จแม่ ขอบพระทัยที่ทรงเห็นหม่อมฉันเหมือนบุตรในอุทร ยอมให้กับการเอาแต่ใจของหม่อมฉัน...แต่ชาตินี้หม่อมฉันมิอาจตอบแทน หากมีชาติหน้า หม่อมฉันยังอยากเป็นลูกสาวของเสด็จแม่ รับใช้อยู่ข้างกายเสด็จแม่!”

“เหวินจวิน...”

ใบหน้าฮองเฮาปราศจากสีโลหิต ตกตะลึงยืนนิ่งอยู่กับที่ หัวในนางเจ็บปวดรวดร้าว ราวกับจะต้องเสียธิดาคนนี้ไปแล้ว หวาดกลัวที่สุด “เหวินจวิน เกิด เกิดอะไรขึ้นหรือ”

หลี่เหวินจวินเงยหน้าขึ้นมาเป็นครั้งแรก ยิ้มเศร้าสลดตอบ “เสด็จแม่ หม่อมฉันสมควรไปแล้วเพคะ!”

จากนั้น ไม่รอให้ฮองเฮาตอบ ลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเดินออกจากตำหนักเลย

ฮองเฮามองด้วยความอึ้ง หยดน้ำตาหลั่งรินอย่างควบคุมไม่อยู่ จากนั้นก็รีบตามออกไปแบบล้มลุกคลุกคลานพร้อมตะโกนเรียก

“เหวินจวิน เหวินจวิน เจ้าอย่าไปนะ เจ้าอย่าไปจากข้า เหวินจวิน! เหวินจวิน!!”

ท่ามกลางความมืด เสียงโทมนัสและสิ้นหวังของฮองเฮาดังไปทั่ววังหลัง ทว่าเงาร่างของหลี่เหวินจวินหายไปนานแล้ว