องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 363

ห้องทรงพระอักษร

หลี่เจิ้งกำลังตรวจฎีกาอยู่ หลังจากผ่านความเจ็บปวดจากการสูญเสียบุตร ระยะนี้หลี่เจิ้งไม่มีกะจิตกะใจจะประชุมขุนนาง สะสางราชกิจทั้งหมดในห้องทรงพระอักษร

สะสางจนถึงดึก ๆ ดื่น ๆ เป็นประจำ

เวลานี้ หวังเหลียนเดินช้าเข้ามา กระชับน้ำเสียง ค้อมตัวรายงานว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงใหญ่มาพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เจิ้งเงยหน้าทันที วางพู่กันในมือช้า ๆ มองออกไปและตอบออกไป

“ให้นางเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หวังเหลียนถอยออกไปข้างนอกทันที

ครู่หนึ่งให้หลัง หลี่เหวินจวินเดินเข้ามา ค้อมตัวคารวะ “หม่อมฉัน...ถวายพระพรเสด็จพ่อ!”

หลี่เจิ้งแย้มยิ้ม ถามด้วยเสียงรักใคร่ “เหวินจวิน ดึกขนาดนี้แล้วมาหาข้า มีอะไรหรือ”

หลี่เหวินจวินกัดฟันพูด “เสด็จพ่อ หม่อมฉัน...รู้หมดแล้วเพคะ เสด็จพ่อมิต้อง...เล่นละครอีก!”

หลี่เจิ้งเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย ขมวดคิ้วนิ่งเงียบพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ พูด

“เช่นนั้นที่เจ้ามาหาข้า คือเลือกแล้วหรือ”

หลี่เหวินจวินพยักหน้าด้วยความลำบาก “แต่...มีคำถามบางข้อ หม่อมฉันอยากถามเสด็จพ่อก่อนเพคะ”

หลี่เจิ้งเอ่ย “ถามมาเถอะ เจ้าอยากรู้อะไร ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง”

น้ำเสียงของเขาเข้มเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินเอ่ยทันที “น้องหก ใช่ลูกชายของหลี่ตังเทียนจริงหรือเพคะ”

หลี่เจิ้งนัยน์ตาคมเล็กน้อย ไม่ตอบแต่ย้อนถาม “แล้วเจ้าคิดว่าเขาใช่ หรือไม่ใช่”

หลี่เหวินจวินตอบอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย “หม่อมฉันคิดว่าน้องหกไม่ใช่ลูกชายของหลี่ตังเทียนเพคะ ไม่อย่างนั้นคงปิดเสด็จพ่อไม่ได้แน่นอน สมควรตายตั้งแต่ปีนั้นแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เสด็จพ่อจะให้เขาอยู่มาถึงตอนนี้!”

หลี่เจิ้งฉายรอยยิ้มทันที เอ่ย “ในบรรดาลูก ๆ ทั้งหมดของข้า เจ้าคือคนที่ฉลาดที่สุดจริง ๆ แล้วถ้ายังพูดถึงความฉลาด แผ่นดินนี้น้อยคนนักที่เทียบกับเจ้าได้ อื่ม ไม่นับเจ้าหกกระมัง”

หลี่เหวินจวินนัยน์ตานิ่ง สุดท้ายก็พรูลมยาวออกมา

หลี่เหวินจวินหัวเราะด้วยความเศร้าหมองทีหนึ่ง แล้วพูดต่อ “และความจริง เสด็จแม่ทรงทราบกับเสด็จพ่อแล้ว น้องถึงทำตามความประสงค์ของเสด็จแม่ เปิดโปงเรื่องที่เดิมมันก็ไม่มีอยู่จริง!”

“ทั้งหมดนี้ก็แค่ให้น้องหกตกอยู่ในวิกฤติที่ไม่ได้เป็นสายโลหิต ให้เขารู้สึกว่าถ้าไม่ใช่สายโลหิตของพระองค์ เป็นลูกชายของหลี่ตังเทียน ก็ต้องเจอกับภัยพิบัติถึงแก่ชีวิต จากนั้นเสด็จพ่อก็จะให้น้องหกคิดว่าตัวเองต้องตายด้วยข้อหาสมคบคิดกับลัทธิเทียนซาน...ความจริงก็แค่เพื่อบีบให้เขาขึ้นเหนือ! เป็นแบบนี้ใช่ไหมเพคะ เสด็จพ่อ!”

นางเข้าใจทุกอย่าง คิดได้หมด!

หลี่เจิ้งไม่พูด เข้าสู่ความเงียบ

หลี่เหวินจวินจึงถามอีกครั้ง “เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อน้องหกเป็นสายพระโลหิตของเสด็จพ่อ แล้วเหตุใดเสด็จพ่อต้องทำกับเขาเช่นนี้ด้วยเพคะ! เขาทำอะไรผิดถึงต้องรับกับความทุกข์เช่นนี้! มันเพราะเหตุใดกันเพคะ!”

สีหน้าหลี่เจิ้งกลายเป็นเย็นชาเล็กน้อย เอ่ย “นับจากวันนั้นที่เขาเกิดมา เขาจำเป็นต้องเจอกับเรื่องพวกนี้! เพราะ เขาไม่เหมือนกับพวกเจ้า เขาต้องเดินเส้นทางสายนี้ และมีแต่เขาที่เหมาะกับเส้นทางที่ข้าเขียนด้วยตัวเอง!”

หลี่เหวินจวินอึ้ง ไม่ค่อยเข้าใจ “ทำไมเขาเกิดมาต้องเดินเส้นทางนี้ด้วยเพคะ”

หลี่เจิ้งมองหลี่เหวินจวินแวบหนึ่งก่อนจะตอบ “เหวินจวิน ข้าต้องให้เจ้าช่วยข้า ทำเรื่องนี้ให้สำเร็จเหมือนกัน เรื่องที่เจ้าหกเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า ตอนนี้มีแต่ข้า เจ้า และเสด็จแม่ของเจ้าที่รู้ แล้วเจ้ายังต้องรู้อีกด้วยว่า เรื่องนี้จะแพร่งพรายไม่ได้ ข้าต้องการให้เจ้าหกนึกว่าเขาคือลูกชายของหลี่ตังเทียน! เพราะมีแต่แบบนี้ เขาถึงจะเดินเส้นทางที่ข้าวางเอาไว้ได้!”

หลี่เหวินจวินนัยน์ตาหดเล็ก คาดเดาความเป็นไปได้บางอย่าง ในใจบังเกิดคลื่นโหมซัดสาด เผยอปากพูด

“เสด็จพ่อ มารดาของน้องหกกับพระชายาสามในปีนั้น เป็นยังไงมายังไงกันแน่เพคะ”