องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 364

พอได้ยินการถามของหลี่เหวินจวิน หลี่เจิ้งก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปถึงหน้าต่าง ทอดสายตามองสีสันยามราตรีด้านนอก

เอ่ยช้า ๆ “ข้าจะบอกเจ้าทั้งหมดแล้วกัน”

ถัดมา หลี่เจิ้งก็เล่าเรื่องตามลำดับ

“ปีนั้นข้ารู้ว่าหลี่เฟิ่งไม่พอใจที่ข้าได้นั่งบัลลังก์ วางแผนก่อกบฏมาโดยตลอด แล้วยังก่อตั้งกลุ่มชิงเมี่ยนเพื่อโค่นบัลลังก์ข้า แล้วข้าจะยอมได้อย่างไร”

“ปีนั้นหลี่เฟิ่งทำผิดร้ายแรง เปลี่ยนชื่อเป็นหลี่ตังเทียนอย่างโจ่งแจ้ง ข้ารู้ดีว่าจะให้เขากำแหงไปมากกว่านี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแผ่นดินราชวงศ์อู่ต้องล่มสลายแน่ แล้วข้าจะมองหน้าอดีตฮ่องเต้กับปฐมบรรพบุรุษได้อย่างไร!”

“ตอนนั้นข้ามีสนมที่ชอบมากสองคน คนหนึ่งชื่อหยางเจิน คนหนึ่งชื่อหยางอวี้ พวกนางเป็นฝาแฝด รูปโฉมดังบุปผาจันทร์เพ็ญ...”

หลี่เจิ้งต้องการเหตุผลในการเอาชีวิตหลี่ตังเทียนที่สมควร!

เพื่อต่อกรกับหลี่ตังเทียน หลี่เจิ้งรวบรวมหลักฐานที่เขาคิดจะก่อกบฏ ประทานหยางเจินมารดาของหลี่จุ่นให้กับหลี่ตังเทียน จะได้จับตาดูอีกฝ่ายตลอดเวลา

หลี่ตังเทียนย่อมรู้ความคิดของหลี่เจิ้ง ไม่เคยเข้าใกล้พระชายาเลย และนี่ก็ตรงกับความต้องการของหลี่เจิ้งพอดี พระชายาให้น้องสาวฝาแฝดสลับตัวปิดบังเป็นระยะ กลับวังมารายงานสถานการณ์กับหลี่เจิ้ง พร้อมกันนั้นก็ได้พดอดรักกับเขาด้วย

หลี่ตังเทียนถูกหลี่เจิ้งยัดพระชายามาอยู่ข้างกาย ย่อมระแวดระวังหนัก การดำเนินงานก่อกบฏจึงคืบหน้าล่าช้า กระทำการไม่ได้สักที

พริบตาเดียวผ่านไปสามปี ในที่สุด ครั้งหนึ่งหลังจากพระชายากลับมารายงานสถานการณ์ก็โชคไม่ดีตั้งครรภ์ ครั้นกลับถึงจวนอ๋องท้องใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ

หลี่ตังเทียนไม่เคยแตะต้องนางมาก่อน พอเห็นท้องของนางก็บันดาลโทสะถึงที่สุด พระชายาปกปิดไม่อยู่จึงบอกว่านี่คือสายเลือดของหลี่เจิ้ง...

เรื่องมาถึงขั้นนี้ หลี่ตังเทียนต้องแบกรับกับชื่อเสียงอัปยศ จึงไม่ซุกซ่อนอีกต่อไป ตัดสินใจดำเนินการก่อกบฏทันที!

ผลลัพธ์เป็นดังคาด

กองทัพของหลี่ตังเทียนปราชัย!

เนื่องจากหลี่เจิ้งป้องกันอยู่ก่อนแล้ว และถึงพระชายาจะเข้าไม่ถึงมากนัก แต่เวลาสามปีนางยังหาของบางอย่างได้ เมื่อส่งถึงมือหลี่เจิ้ง การที่กองทัพจะปราชัยก็เป็นเรื่องที่ยากจะหลีกพ้น!

“กองทัพหลี่เฟิ่งแพ้ เจินเอ๋อร์ที่เป็นพระชายาก็ต้องตาย แต่นางกำลังตั้งท้องลูกของข้าอยู่ ดังนั้นนางจะตายไม่ได้...”

พอหลี่เจิ้งเล่าเรื่องในวันวาน อารมณ์แปรปรวนเล็กน้อย

หลี่เหวินจวินได้ฟังแล้วนัยน์ตาหดเล็ก ในใจไม่อาจสงบ ที่แท้ไม่ได้เป็นอย่างที่รัชทายาทบอกอย่างนั้น จึงถามว่า

“ดังนั้น คนที่ตายแทนพระชายาก็คือน้องสาวฝาแฝดของนาง คือหยางอวี้ฉายเหรินที่อยู่ในวังหลวงหรือเพคะ”

หยางเจินสวมรอยเป็นหยางอวี้ อยู่ในตำหนักปีกตลอด สำหรับชื่อของนาง ผู้คนต่างแยกแยะไม่ออก ใครจะไปรู้ว่าคนไหนชื่อหยางอวี้ คนไหนชื่อหยางเจิน

“หรือว่า ทายาทคนอื่น ๆ ของเสด็จพ่อ จะไม่มีผู้ใดแทนที่ได้เลยหรือเพคะ หม่อมฉันยินดีทำแทน!” หลี่เหวินจวินกัดฟัน สีหน้าไม่ยอมแพ้อย่างยิ่ง

นางสงสารหลี่จุ่น เพราะเขารู้สึกเจ็บปวด!

หลี่เจิ้งส่ายหน้า เอ่ย “เจ้าเป็นผู้หญิง ไม่เหมาะกับเส้นทางนี้ สำหรับองค์ชายคนอื่น ๆ รัชทายาทยังขาดไปหน่อย เจ้าสี่ไม่ได้ คนอื่น ๆ เจ้าก็รู้ว่าเป็นอย่างไร มีแต่น้องหกของเจ้าที่เจ้ารู้ดีที่สุด เจ้าน่าจะรู้ว่าเขาสามารถเดินได้ถึงไหน”

หลี่เหวินจวินนิ่งงัน

นางรู้

นางรู้ว่ามีแต่มอบเส้นทางนี้ให้น้องหก เขาจึงจะเดินไปถึงตลอดรอดฝั่ง อะไรก็สกัดกั้นฝีเท้าของเขาไม่ได้

ผ่านไปนาน หลี่เหวินจวินคุกเข่าคำนับเขา เอ่ยเสียงหนัก “เสด็จพ่อ หม่อมฉันยินดีช่วยเสด็จพ่อ ยินดี...อยู่เป็นเพื่อนน้องหกเพคะ!”

หลี่เจิ้งพระพักตร์มังกรโสมนัส เอ่ย “ดี...ข้าให้เวลาเจ้าร่ำลากับเขาสองวัน ให้เจ้าเตรียมตัว”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”

หลี่เหวินจวินเอ่ยจากใจ