องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 365

หลังจากอยู่ในคุกหลายวัน ในที่สุดหลี่จุ่นก็ยืนยันเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือหลี่เจิ้งจะไม่ฆ่าเขา แต่มีจุดประสงค์อื่น

และที่เขาคิดขึ้นมาได้ก่อน ก็คือเรื่องที่หลี่เหวินจวินเคยบอกกับเขา หลี่เจิ้งต้องการให้เขาขึ้นเหนือ!

เขาสันนิษฐานทันที หลี่เจิ้งคงอยากให้เขาขึ้นเหนือด้วยความสมัครใจเพื่อแลกกับโอกาสรอดชีวิต เวลานี้เขาตระหนักแล้ว แต่เขาจะตอบตกลงหรือไม่นะสิ

หลี่เจิ้งคิดอย่างละเอียด ถ้าไม่ตกลง ด้วยนิสัยแย่ ๆ ของหลี่เจิ้ง ไม่แน่ว่าจะเขาขังให้แก่ตายอยู่คุกนี้ตลอดชีวิต

แต่ถ้าเปลี่ยนมุมมอง หลี่เจิ้งต้องการให้เขาขึ้นเหนือ วัตถุประสงค์ของการขึ้นเหนือก็ไม่ใช่ให้เขาไปตาย

เช่นนั้น ที่นึกว่าหลี่เจิ้งชอบข่มขู่ให้เขาไปเมืองหลินซุ่น ให้เขานึกว่าหลี่เจิ้งไม่อยากเห็นเขา ให้เขาไสหัวไปอยู่ตามยถากรรมที่เมืองหลินซุ่น บทสรุปนี้ปัดตกไปได้เลย!

หลี่เจิ้งไม่ได้อยากฆ่าเขา

อย่างน้อยก่อนจะรู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ก็คืออย่างนั้น สำหรับตอนนี้ไม่รู้แล้ว มืดแปดด้านไปหมด

อย่างนั้น หลี่เจิ้งมีแผนอะไรกันแน่นะ

เขามีอะไรที่อีกฝ่ายต้องการ

ต้องไม่ใช่ของที่มองเห็นจับคลำได้แน่

หลี่จุ่นไม่เข้าใจ

“ท่านอ๋อง ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

ผู้คุมที่ร่างกายอ้วนเล็กน้อยทุบขาให้หลี่จุ่นเสร็จ ทำหน้าประจบยืนอยู่ข้าง ๆ ทันที เมื่อครู่เห็นหลี่จุ่นกำลังใช้ความคิดจึงไม่กล้ารบกวน

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เอ่ย “ไม่เลว เจ้าทำได้ดีมาก ข้าพอใจมาก เอาไว้ข้าออกไปแล้ว ย่อมมีผลประโยชน์ของเจ้า”

เพื่อให้ตัวเองสบายหน่อย หลี่จุ่นจึงเอาแต่หลอกผู้คุม จนทำให้ผู้คุมอยู่ในอาณัติในที่สุด

“นี่คือเรื่องที่ข้าน้อยสมควรทำขอรับ ผลประโยชน์อะไรกัน ขอเพียงท่านอ๋องพึงพอใจก็ดีแล้ว” ผู้คุมยิ้มร่าพูดทันที

หลี่จุ่นยิ้มพอใจมากขึ้น แล้วถามว่า “ห้องขังใหม่ที่เตรียมไว้ให้ข้าเล่า จัดเก็บเรียบร้อยแล้วหรือ”

“เรียบร้อยแล้วขอรับ ๆ รอแต่ท่านไปเท่านั้น” ผู้คุมรีบตอบ

“อื่ม เช่นนั้นก็ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้า ค่อย ๆ ลุกขึ้น “พาข้าไปเถอะ”

“ขอรับ!”

ผู้คุมนำทางอยู่ข้างหน้า พาหลี่จุ่นไปถึงห้องขังอีกห้องที่ดีกว่าและอยู่ไม่ไกล

ข้างในทำความสะอาดเรียบร้อย แถมยังเตรียมฟูกนอนเรียบง่ายให้ด้วย ถ้านักโทษคนอื่นเห็นห้องขังของเขาจะต้องอิจฉาตายแน่

หลี่จุ่นพอใจมากกว่าเดิม มองชุดนักโทษบนตัวของตัวเองแล้วเอ่ย “เฮ้อ ชุดนักโทษของข้านี้ไม่รู้ว่าใส่มากี่วันแล้ว กลิ่นนี่แย่จริง ๆ เลย”

ผู้คุมวิ่งเหยาะออกไปทันที และนำชุดนักโทษชุดใหม่กลับมา พร้อมพูดว่า

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยเตรียมน้ำร้อนเอาไว้แล้ว ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ เอาไว้ท่านอ๋องอาบน้ำแล้วค่อยเปลี่ยนชุดใหม่นะขอรับ”

เปลี่ยนห้องขังใหม่ แถมยังมีฟูกอีก หลี่จุ่นพอใจแล้ว จากนั้นจึงหลับปุ๋ย

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร หลี่จุ่นถูกปลุกให้ตื่น พอเขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าประจบของหลิวซานยืนอยู่นอกห้องขัง

พอเห็นเขาตื่น หลิวซานก็พูดทันที

“ท่านอ๋อง มีคุณหนูท่านหนึ่งมาพบท่านขอรับ”

หลี่จุ่นมองคนที่สวมชุดคลุมติดหมวกสีดำที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาทีหนึ่ง สะดุ้งชั่วขณะ นี่ใครเนี่ย

หลิวซานจากไปอย่างรู้ตัวทันที

ผู้คนที่มาเยี่ยมหลี่จุ่น ถือหนังสือของเจ้ากรมอาญา แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดา

ผู้สวมชุดคลุมติดหมวกถือกล่องอาหารเดินเข้าห้องขัง เปิดหมวกที่บังศีรษะออกช้า ๆ เผยดวงหน้าหมดจดใบหนึ่ง

“เยียนหรัน!”

หลี่จุ่นอึ้ง จากนั้นก็ดีใจปรี่เข้าไปหา

หวังเยียนหรันซูบไปไม่น้อย สีหน้ายังซีดเซียวเหมือนลักษณะล้มป่วย พอได้ยินหลี่จุ่นเรียกชื่อนาง นางตาก็คลอเบ้าทันที

“เจ้า เจ้าเป็นยังไงบ้าง” หวังเยียนหรันเสียงสั่นเครือ ผสมความรู้สึกมากมาย

หลี่จุ่นพูดด้วยความดีใจ “เยียนหรัน ข้าไม่เป็นไร เจ้ามาได้ไงเนี่ย”