องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 375

พอเสิ่นคั่วออกจากคุกหลวง เขามิได้กลับวังแต่กลับบ้านก่อน พอเดินถึงทางเข้าจวนก็ล้วงหนังสือหย่าออกมาจากหน้าอกและดู ขมวดคิ้วนิด ๆ

เจ้าสารเลวนั่นเอาจริง...ชักจะลำบากแล้ว

แต่...

เสิ่นคั่วคิดดูอีกที ทางเดินในวันข้างหน้าของเจ้านั่นถูกลิขิตให้มีแต่อันตราย ถ้าบุตรสาวตัวเองติดตามเขา จะไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขจริง ๆ

หย่าก็ดี

เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะเดินเข้าไป

“ท่านพ่อ ได้ยินว่าวันนี้ท่านไปคุกหลวงมาหรือ...”

เสิ่นจิงหงราวกับรออยู่นานแล้ว พอเห็นเขาก็เดินเข้ามาหาทันที สีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย

เสิ่นคั่วลอบถอนหายใจทีหนึ่ง ลังเลแต่ก็ยังหยิบหนังสือหย่าออกมาพร้อมเอ่ย

“นี่เป็นสิ่งที่เขาบีบให้ข้าเขียน เจ้าน่าจะเห็นแล้ว เขาทำเรื่องพรรค์นี้ออกมาได้!”

เสิ่นคั่วเริ่มแต่งเรื่องอย่างคล่องแคล่วมากประสบการณ์

จะให้บุตรสาวโกรธเกลียดตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้จึงผลักความรับผิดชอบทั้งหมดให้หลี่จุ่น

เสิ่นจิงหงทำหน้าดีใจพลัน นึกว่าเป็นจดหมายจึงเปิดออกอ่านเดี๋ยวนั้น แต่พออ่านแล้ว ใบหน้ากลับซีดเซียวมากขึ้นทุกที เงียบงันครู่หนึ่ง

กระทั่งว่าจะล้มทั้งคน ขวัญหายจนแทบจะยืนไม่ติด

“หนัง หนังสือหย่า...” เสิ่นจิงหงหัวสมองว่างเปล่าฉับพลัน

เสิ่นคั่วกัดฟัน พอเห็นบุตรสาวตัวเองมีปฏิกิริยาเช่นนี้ ย่อมรู้สึกปวดใจสุดคณนา แต่เจ็บนานมิสู้เจ็บสั้น ยังมีวันดี ๆ รอนางอยู่ ดังนั้นเขาต้องแข็งใจเอาไว้

“อื่ม เจ้าไม่ต้องห่วงนะ เป็นเจ้าที่หย่ากับเขา ไม่ใช่เขาหย่ากับเจ้า ไม่เสื่อมเสียเกียรติของเจ้าหรอก” เสิ่นคั่วกล่าว

แต่ในหัวเสิ่นจิงหงมีแต่คำว่า ‘หย่า’ และรอยประทับเลือดนั้น วาจาอื่นจึงส่งมาไม่ถึงหู

เสิ่นคั่วพูดต่อ “ลูกรัก แบบนี้ก็ดี ข้าได้ยินว่าฝ่าบาทจะไม่ประหารเขา แต่จะส่งเขาไปอยู่ชายแดนทางเหนือ ให้เขาเข้ากองทัพ ถ้าเจ้าตามเขาไป รังแต่จะต้องตกระกำลำบาก...”

“ท่านพ่อ!”

จู่ ๆ เสิ่นจิงหงก็โพล่งปากเสียงดัง “ข้า ข้าจะกลับ กลับห้องก่อน!”

จากนั้น ไม่รอให้เสิ่นคั่วตอบสนอง นางวิ่งกลับห้องทันที

เสิ่นคั่วอึ้งไปชั่วขณะ มองทางห้องบุตรสาว อยู่นานยังไม่คืนสติ

เขา...ทำผิดไปหรือ

“เฮ้อ...”

ท้ายที่สุด เสิ่นคั่วถอนหายใจยาว หมุนตัวเดินออกจากจวนตระกูลเสิ่นและเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า

เสิ่นคั่วผงกศีรษะและหมุนตัวจากไป

แต่ไรมาผู้เฒ่าพูดหนึ่งไม่เป็นสอง บางครั้งแม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ไว้หน้า

พอเสิ่นคั่วไป หลี่เจิ้งก็หยิบกล่องอาหารปลาขึ้นอีกครั้ง โปรยอาหารปลาต่อพร้อมพูดกับหวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ว่า

“เฮ้อ หัวหน้าขันทีหวัง ข้าจำได้ว่าคราวก่อนเย่หงเปรยไว้ว่าลูกชายของเขาสมควรมีครอบครัวแล้วใช่ไหม บอกว่าให้ข้าช่วยเป็นธุระให้หน่อย”

หวังเหลียนงงงวย ไม่รู้ว่าฮ่องเต้กำลังพูดเรื่องอะไร แต่เขาจำไม่ได้ว่าเย่หงเคยพูดแบบนี้นี่

บุตรชายจอมเสเพลของเย่หงคนนั้น วัน ๆ ไม่ทำการทำงาน เกรงว่าแต่งกับใครคนนั้นต้องโชคร้ายแน่ มีใครในเมืองหลวงกล้ายกลูกสาวบ้านตัวเองแต่งกับเขาบ้าง

“ฝ่าบาท หัวหน้าองครักษ์เย่เคยกล่าวเรื่องนี้ไว้จริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ” หวังเหลียนโกหกอย่างให้ความร่วมมือ

หลี่เจิ้งพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะพูดอย่างนึกสนุกเล็กน้อย

“เมื่อครู่ไท่ฟู่บอกว่าลูกสาวของเขาหย่ากับสามีแล้ว เช่นนั้นก็พอดีเลย ข้าจะออกราชโองการ ให้หัวหน้าองครักษ์เย่ได้ลูกสะใภ้ก็แล้วกัน คาดว่าเย่หงต้องยินดีมากแน่ อีกอย่าง ลูกสาวไท่ฟู่เคยผ่านการแต่งงานมาก่อน เย่เฟยเสเพล ทั้งสองต่างมีตำหนิ ค่อนข้างเหมาะสม ไม่นับว่าทำให้อีกฝ่ายเสียเปรียบ”

หวังเหลียนตกตะลึงพรึงเพริดทันใด!

ฝ่าบาท จะเอาจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ!

นี่อาจทำให้คนตายได้นะพ่ะย่ะค่ะ!