องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 376

หลี่จุ่นออกจากคุกแล้ว

เขานับคำนวณดู อยู่ในคุกทั้งหมดสิบเจ็ดวัน

ระงับความโกรธจนจะป่วยแล้ว!

เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ไม่ได้เห็นมานาน หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง!

อากาศข้างนอกก็ยังดีกว่า อากาศที่ไม่เป็นมลพิษ ได้กลิ่นความสดชื่น

“ท่านอ๋อง!”

หลิวซานอดีตผู้คุมเขตเจี่ย ลาออกอย่างเป็นทางการแล้ว จากนั้นก็มาติดตามหลี่จุ่น

เขาถือห่อผ้าไปอย่างตื่นเต้นดีใจ วิ่งเหยาะๆ ขึ้นมาจากด้านหลัง รูปร่างที่อ้วนท้วนเล็กน้อย ดูแล้วแข็งแรงสุดๆ

หากให้เขากินจนอ้วนหน่อย ก็ไปแสดงเป็นพระสังกัจจายน์ได้เลย

“เจ้าอ้วน ต่อไปเรียกข้าว่าพี่จุ่นเถอะ พี่จุ่นของเจ้าถูกเนรเทศไปอยู่กองทัพที่ชายแดน เรียกว่าท่านอ๋องฟังแล้วบาดหูจริงๆ” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มเล็กน้อย

หลิวซานอึ้งทึ่งไป ก่อนจะรีบเปลี่ยนคำเรียก “ได้เลยขอรับ พี่จุ่น ตอนนี้เราจะไปไหนกันหรือ?”

เมื่อหลี่จุ่นเงยหน้าขึ้นก็เห็นเสิ่นคั่วพาองครักษ์ในวังมายืนรอตนอยู่ด้านหน้าสามคน เจ้าอ้วนที่อยู่ข้างๆ พลันเอ่ยขึ้นมาว่า

“ไปเถอะ ยังมีเรื่องอะไรที่ต้องไปทำ ก็รีบไปทำเสีย แล้วเช้าตรู่วันมะรืนมาที่จวนจิ่งอ๋อง ที่เราจะไปกันครั้งนี้ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร เรื่องที่ควรทำก็ไปทำให้แล้วเสร็จเสีย”

หลิวซานครุ่นคิด ไม่ว่ายังไงก็ต้องไปบอกลาแม่นางเมี่ยวอวี้ที่หอชุนฮวา วันหน้าเขาต้องตามพี่จุ่นไปออกศึกทั่วหล้า และไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร

เขาต้องให้แม่นางเมี่ยวอวี้รอเขากลับมา

“ขอรับ พี่จุ่น”

เจ้าอ้วนรีบเดินจากไปพร้อมทั้งห่อผ้า ในห่อผ้านี้ล้วนเป็นต้นฉบับเล่มต่อไปของห้องสิน ต้องช่วยพี่จุ่นนำไปให้ยอดหญิงหวัง

เมื่อหลิวซานจากไป หลี่จุ่นก็เดินไปตรงหน้าเสิ่นคั่ว เขายิ้มก่อนจะประสานมือแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไอ้หยา เสิ่นไท่ฟู่ ไม่เจอกันตั้งครึ่งวันเลยนะขอรับ ท่าทีของท่านยังไม่เปลี่ยนเลยนะ!”

ตอนเช้าเสิ่นคั่วมาบอกเขาในคุกว่าหลี่เจิ้งตอบตกลงให้เขาออกจากคุกแล้ว

นี่เพิ่งเป็นเวลาเที่ยง ยังไม่ทันได้ถึงครึ่งวันเลย

เสิ่นคั่วชำเลืองหลี่จุ่นทีหนึ่ง เพิกเฉยต่อคำเยินยอไร้สาระของเขา จากนั้นรีบเอ่ยขึ้นว่า “สองวันนี้ใต้เท้าทั้งสามท่านจะคอยตามติดเจ้าตลอดเวลา ป้องกันความปลอดภัยของเจ้า”

นี่มันคอยสังเกตการณ์ชัดๆ แต่ชายชราทำเป็นพูดให้ดูดี

ปัญญาชนผู้นี้ พูดจาน่าฟัง ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่รื่นหูหรือคำพูดแย่ๆ ฟังแล้วก็ทำให้คนรื่นหู

หลี่จุ่นขี้เกียจจะเปิดโปง เขาเอ่ยขึ้นว่า “เช่นนั้นก็ลำบากใต้เท้าทั้งสามท่านแล้ว ตอนที่ข้าผู้แซ่หลี่ถ่ายหนัก ขอใต้เท้าทั้งสามไม่กินของอยู่ข้างๆ ก็พอ ถึงอย่างไรสิ่งสกปรกนั่นก็เหม็นจนเกินจะดม!”

สามองครักษ์ทำหน้าเย็นชาและชั่วร้าย แม้แต่เสิ่นคั่วเองฟังแล้วมุมปากก็แสยะขึ้น ทันใดนั้นก็รีบขึ้นรถม้าที่อยู่ข้างๆ ไป และจากไปด้วยความรวดเร็ว

หลี่จุ่นชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มร่า

ต่อจากนั้นก็พาองครักษ์ทั้งสามไปยังจวนจิ่งอ๋อง

จู่ๆ หลี่จุ่นก็คิดว่าตัวเองควรเอ่ยขออีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือให้หลี่เจิ้งมอบจวนหลังนี้ให้เขา ต่อให้จะรกร้าง เขาก็อยากได้จวนหลังนี้

ถึงอย่างไร มีที่ให้อยู่อาศัย ก็จะมีความรู้สึกเป็นเจ้าของอย่างหนึ่ง

ทว่าตอนนี้ เขารู้สึกว่าทั้งหัวใจหลุดลอยไปแล้ว

“ท่านอ๋อง อาหยวนไม่ได้เป็นคนปัดกวาดหรอกเจ้าค่ะ ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์กับคุณหนูหวังเยียนหรันพาคนมาปัดกวาดด้วยกันเจ้าค่ะ” อาหยวนเอ่ยตามตรง

เอ๋...

หลี่จุ่นตกตะลึงเล็กน้อย

ที่แท้ก็เป็นพวกนางนี่เอง!

เพียงแต่ พวกนางมาด้วยกัน?

ไม่เลวเลย สำหรับตัวเขาแล้วนี่เป็นความคืบหน้าที่ยิ่งใหญ่

ในใจของหลี่จุ่นพลันพอใจเป็นอย่างมาก ถามขึ้นว่า “อาหยวน เจ้าทำอาหารเป็นหรือไม่? ห้องครัวน่าจะยังใช้ได้อยู่ ข้าอยากกินเต้าฮวย”

สีหน้าของอาหยวนดูลำบากใจขึ้นโดยพลัน นางทำอาหารเป็นเสียที่ไหน?

อยู่บ้านไม่เคยต้องทำกับข้าวซักผ้าถูบ้าน นางเป็นเพียงใช้มีดมาเป็นอาวุธเท่านั้น...ผ่านไปนานสองนานถึงเค้นออกมาได้ประโยคหนึ่ง

“อาหยวนไปซื้อที่ตลาดมาให้ก็ได้ ท่านอ๋องรอเดี๋ยวนะเจ้าคะ”