องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 383

หลี่จุ่นยังคงยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “นี่เป็นความลับ”

อาหยวนพลันสงบปากสงบคำขึ้นในทันใด

หลี่จุ่นมองสามองครักษ์ทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้าผู้แซ่หลี่ยังยืนยันคำเดิม ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ก็ทำเป็นว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”

สีหน้าของสามองครักษ์จริงจังขึ้นพลันขมวดคิ้วอีกครั้ง

สีหน้าของหลิวซานกับอาหยวนเองก็เปลี่ยนเป็นระแวงขึ้นในทันใด

หลี่จุ่นบี้ผงดำที่อยู่บนมือ จากนั้นก็ค่อยๆ ดม พยักหน้าแล้วพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“อืม ไม่มีปัญหา ไม่ได้รับความชื้นเลยแม้แต่น้อย”

วิธีการป้องกันของเขาทำได้ยอดเยี่ยมมากๆ ไม่มีปัญหาเลย

แน่นอนว่าพวกนี้ก็คือดินปืนสีดำ!

ในตอนแรกเพื่อศึกษาและผลิตของสิ่งนี้ เขาจึงพาหยางจงวิ่งเต้นไปทั่ว ค้นหาพวกดินประสิวและวัสดุอย่างอื่นอย่างต่อเนื่อง กระทั่งขอให้คนไปหาเหมืองดินประสิว ท้ายที่สุดทำไปทำมาจนได้ของเหล่านี้มา

มีของชุดนี้ เดินทางขึ้นเหนือ มั่นใจไปได้สามส่วน

แต่ว่าจำนวนนี้ก็นับว่าน้อยมาก หากขนาดใหญ่โยนเข้าไปในสนามรบก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ทำได้เพียงใช้เป็นไม้เด็ดเท่านั้น

หลี่จุ่นครุ่นคิด นำมาผลิตเป็นกับระเบิดหรือห่อระเบิดจะค่อนข้างเหมาะสมกว่า ถึงเวลานั้นฝังเอาไว้บนถนน ก็เพียงพอทำให้กองกำลังของศัตรูรับไม่ไหวแล้ว!

แน่นอนว่า หลี่จุ่นที่จุดชนวนอัตโนมัติศึกษาออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงใช้วิธีดั้งเดิมแต่มีประสิทธิผล ซึ่งก็คือซ่อนตัวอยู่อีกด้านจุดสายนำไฟ แล้ววิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว

หรือจะทำเป็นหินขว้างเลยก็ได้ จู่โจมอย่างฉับพลันขณะที่อีกฝ่ายเผลอเรอต้องทำให้ทหารของศัตรูมีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมากแน่ๆ!

อืม ให้ดีที่สุดคือต้องล่อคนของศัตรูเข้าไปในสถานที่ที่เหมาะกับการโยนระเบิด

ต้องคิดคำนวณให้ดีๆ

ไม่รีบร้อน เมื่อถึงชายแดนทางตอนเหนือแล้วค่อยคิดแผนอย่างละเอียดอีกที

หลี่จุ่นให้หลิวซานปิดผนึกหีบที่ตนเปิดเหล่านั้นเหมือนอย่างเดิมอีกครั้ง จากนั้นให้เขาขนไปในห้อง เก็บให้ห่างจากเปลวไฟ

หากเจ้าสิ่งนี้เจอกับไฟ เช่นนั้นความบันเทิงก็จะยิ่งใหญ่แล้ว

“ใต้เท้าทั้งสาม ยังต้องขอให้ส่งหนึ่งคนไปเชิญเสิ่นไท่ฟู่มาหน่อย ข้าผู้แซ่หลี่มีเรื่องอยากจะหารือกับไท่ฟู่” หลี่จุ่นเอ่ย

ทั้งสามคนมองหน้ากัน หนึ่งคนในนั้นพยักหน้า ก่อนจะรีบขยับตัว

หากจะผลิตกับระเบิด หรือระเบิดมืออย่างง่ายละก็ เขาต้องการสิ่งห่อหุ้มด้านนอก ไหสุราธรรมดาใช้ไม่ได้ ฉะนั้นเขาต้องการหม้อดินขนาดเล็กที่ทำขึ้นพิเศษชุดหนึ่ง

พรุ่งนี้เขาต้องออกเดินทางแล้ว ไม่มีเวลามาทำ ด้วยเหตุนี้เรื่องนี้จึงต้องให้เสิ่นคั่วมาช่วยทำ

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องบอกไท่ฟู่ แน่นอนว่าเพื่อเลี่ยงไม่ให้คนสงสัย ไท่ฟู่จะนำไหหม้อดินรูปร่างหนาห้าพันลูกนี้ส่งไปให้หอสุราหลงไถใส่สุราก็ได้ แล้วค่อยส่งมาชายแดนทางตอนเหนือ”

เสิ่นคั่วมองหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าไหสุราเช่นนี้ห้าพันลูกต้องใช้เงินเท่าไร?”

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยทีท่าว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “แน่นอน ไท่ฟู่จะใส่น้ำ หรือส่งไปแบบเปล่าๆ ก็ได้ทั้งนั้น ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เป็นไร เพียงแต่ข้าผู้แซ่หลี่อยากจะถือโอกาสใช้เหล้าปลอบขวัญเหล่าทหารก็เท่านั้น”

เสิ่นคั่วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “หากเจ้าไม่บอกรายละเอียดว่าจะเอาไปทำอะไร ฝ่าบาทคงไม่ตอบตกลงเป็นแน่”

หลี่จุ่นส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า “นี่เป็นความลับ ครั้งนี้ข้าผู้แซ่หลี่จะป้องกันชายแดนทางตอนเหนือได้สำเร็จหรือไม่ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งสำคัญ นี่ขึ้นอยู่กับฝ่าบาทและไท่ฟู่แล้ว”

“สรุปก็คือ ข้าผู้แซ่หลี่บอกไปแล้ว ทำหรือไม่ทำข้าผู้แซ่หลี่ไม่ใช่คนที่จะตัดสินใจ อย่างมากก็แค่ข้าผู้แซ่หลี่ตายที่ชายแดนทางตอนเหนือ ราชวงศ์อู่จะมีชะตากรรมอย่างไร ก็ไม่เกี่ยวกับคนตายอย่างข้าแล้ว”

เสิ่นคั่วขมวดคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยขึ้นว่า “ได้ ข้าจะเข้าวังไปกราบทูลฝ่าบาทเดี๋ยวนี้...”

หลี่จุ่นรีบพูดแทรกเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องกราบทูลแล้ว ชายชราอย่างท่านรีบกลับไปนอนหลับพักผ่อนให้ดีๆ เถิด พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย”

“แล้วก็ด้วยความสามารถของท่านเสิ่นไท่ฟู่ คงไม่มีทางที่จะไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วสุราหลงไถนี้ข้าผู้แซ่หลี่เป็นผู้ที่ทำออกมา ถึงเวลานั้นหากฝ่าบาทไม่ตอบตกลง อาลัยอาวรณ์เงินก้อนนี้ เช่นนั้นก็ให้ไปหาหวังเยียนหรันที่หอสุรา ขอแค่บอกว่าเป็นความต้องการของข้า นางก็จะรู้ว่าจะต้องทำเช่นไร”

อาหยวนบอกหวังเยียนหรันเรื่องรับช่วงต่อหอสุราแล้ว

เสิ่นคั่วอึ้ง ผ่านไปนานสองนานถึงจะค่อยๆ พยักหน้า

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “จริงสิ พรุ่งนี้เช้าข้าต้องการขนเสบียงบางส่วนขึ้นเหนือไปพร้อมกัน ยังต้องขอให้ไท่ฟู่เลือกคนฝีมือดีด้วย เอาละ ท่านไปได้แล้ว ไม่ส่งนะขอรับ!”