องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 382

เช้าตรู่ของวันถัดมา

หลี่จุ่นกำลังนอนอาบแดดอยู่ในลาน เจ้าอ้วนหลิวซานเดินหาวหวอดเข้ามา เมื่อเห็นหลี่จุ่นก็รีบตะโกนเรียกอย่างยิ้มระรื่นทันที

“พี่จุ่น!”

หลี่จุ่นมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความง่วงของเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า “เมื่อคืนนอนไม่เต็มอิ่ม?”

หลินซานพลันเกาหัวอย่างไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

เมื่อคืนจู่ๆ เมี่ยวอวี้ก็เปิดอกกับเขาอย่างจริงใจ ในฐานะชายหนุ่มที่กระฉับกระเฉงทรงพลังที่เพิ่งจะอายุสามสิบคนหนึ่ง ไหนเลยจะอดทนต่อความยั่วยวนได้?

เรียกได้ว่าเป็นการจัดการสาววัยสิบหก บุกหน้าเหมือนผ่าลำไผ่ หยิบปืนขึ้นม้า ลงแรงทำงานในรวดเดียวจนถึงเช้า!

ฉะนั้น ไม่ใช่ว่าเขานอนไม่เต็มอิ่ม แต่ยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก

หลี่จุ่นเอ่ย “ล้างรอยประทับบนหน้าเจ้าให้สะอาด จากนั้นก็ไปหาห้องนอนหลับสักตื่นเถอะ ตอนกลางคืนมีงานให้เจ้าทำ”

“ฮ่าๆ ขอรับ พี่จุ่น!”

ใบหน้าอ้วนๆ ของหลิวซานแดงก่ำ ไปเช็ดรอยริมฝีปากบนหน้าโดยอัตโนมัติ สีหน้าพลางเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ คิดว่าที่ตัวเองติดตามหลี่จุ่นถูกต้องแล้ว เพราะหลี่จุ่นรู้จักจะเข้าใจและเห็นใจเขา

จากนั้นก็รีบวิ่งไปนอน

“เฮ้อ”

หลี่จุ่นถอนหายใจ

เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของเจ้าอ้วนหลิวเต็มไปด้วยรอยประทับสีแดง เขาเองก็อยากถูกหลี่เหวินจวิน ไม่สิ น่าหลันเหวินจูบแบบนี้บ้าง

แต่น่าเสียดาย นางหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ความเป็นไป

หากรู้ว่านางจะไป ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่ยอมให้นางไปเด็ดขาด!

ตอนนี้อะไรๆ ก็สายไปหมดแล้ว

หลังเจ้าอ้วนวิ่งไปนอนแล้ว อาหยวนก็ซื้ออาหารเช้ามาจากข้างนอก เอามาวางไว้ตรงหน้าเขา ก่อนจะถามขึ้นอย่างอดไม่ไหวอยู่เล็กน้อย

“ท่านอ๋อง ท่านไม่คิดจะไปดูท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์กับยอดหญิงหวังก่อนจะไปบ้างเลยหรือ? แล้วก็ พระชายา...”

หลี่จุ่นกินซาลาเปาลูกน้อยลูกหนึ่งไปในคำเดียว เขาเคี้ยวพลางส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“พวกนางยังไม่รู้ว่าข้าออกมาแล้ว อีกอย่าง ข้าผู้แซ่หลี่เป็นคนให้ความสำคัญกับมิตรภาพ เกรงว่าเจอแล้วจะตัดใจไปไม่ได้ ยังไม่สู้ไม่เจอกันดีกว่า แบบนี้ดีต่อพวกนาง และดีต่อข้าด้วย”

อันที่จริงเพราะในคืนที่เสพสุขกับหลี่เหวินจวิน เขาก็มีความรู้สึกติดใจอยากลิ้มรสครั้งต่อไปอยู่นิดหน่อย เกรงว่าอดไม่ไหวเมื่อเห็นพวกนางก็อยากจะขยับท่อนไม้

แบบนี้ก็ไม่ดีแล้ว

ถึงอย่างไรขึ้นเหนือไปครั้งนี้...จะมีชีวิตรอดกลับมาได้หรือไม่ อันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้

ได้ใจของพวกนางยังพอไหว หากครอบงำร่างกายของพวกนาง สุดท้ายตายอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือ เช่นนั้นต่อไปพวกนางก็จะต้องครองตัวเป็นม่ายเพื่อเขา?

บนโลกใบนี้หากในคืนแต่งงานผู้หญิงถูกจับได้ว่าไม่บริสุทธิ์ เช่นนั้นความบันเทิงก็จะมากทีเดียว ทว่าต้องถูกจับใส่กรงไม้ไผ่ถ่วงน้ำ!

ด้วยเหตุนี้ แม้หลี่จุ่นจะอยากไปเจอทั้งสองสาว แต่ท้ายที่สุดก็ได้แต่อดกลั้นเอาไว้ ไปไม่ได้

สีหน้าของอาหยวนแปลกพิลึก

สิ่งที่เรียกว่าหมากรุกนี้ช่างสนุกจริงๆ

เมื่อเล่นขึ้นมาแล้ว กฎเยอะ สมองของนางตามไม่ทัน มักจะแพ้อยู่เสมอ

ไม่นานเจ้าอ้วนหลิวก็กินข้าวเสร็จและออกมา

หลี่จุ่นให้เขาหาจอบมาเล่มหนึ่ง จากนั้นก็พาเขาไปสนามหลังบ้าน ควานหาในลานอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปที่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าอ้วน ขุด!”

หลิวซานไม่พูดพร่ำทำเพลง ออกแรงขมีขมัน

อาหยวนกับองครักษ์ทั้งสามต่างยืนมองอยู่ข้างๆ

ขุดไปหนึ่งเค่อ เจ้าอ้วนก็เหงื่อแตกท่วมตัว แต่ท้ายที่สุดก็ขุดเจอหีบไม้ที่ห่อและรักษาอย่างแน่นหนาจำนวนหนึ่ง

หลี่จุ่นเห็นว่าในที่สุดก็ขุดเจอแล้ว จึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าอ้วน หีบพวกนี้แหละ เอาพวกมันขึ้นมา!”

ไม่นาน ในลานก็มีหีบที่ไม่เล็กไม่ใหญ่สิบหีบวางอยู่

หลี่จุ่นเห็นว่าที่ตนจัดการป้องกันและห่อเอาไว้ล้วนไม่มีปัญหา จึงเปิดหนึ่งในนั้นดูอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นผงสีดำที่ดำจนดูไม่ได้ข้างใน พวกอาหยวนมองจนสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง

ผงดำนี่คือสิ่งใดกัน?

ดมแล้วยังมีกลิ่นที่พิเศษอีกด้วย...ค่อนข้างบาดจมูก!

แปลกประหลาดยิ่งนัก

“นี่คือสิ่งใดหรือ?” อาหยวนรีบถามขึ้น