องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 381

นัยน์ตาขององค์ชายสี่หดตัวไปโดยพลัน มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่นขึ้นในทันใด

“อ๋า ช่วงนั้นถูกลมนิดหน่อย ก็เลยคัดจมูกอยู่เล็กน้อย ที่แท้ในเต้าฮวยนั่นก็ใส่จูอวี๋ลงไปนี่เอง มิน่าล่ะวันนั้นตอนที่น้องเจ็ดเห็นข้ากิน สีหน้าดูแปลกพิกลสุดๆ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง น้องเจ็ดรู้ดีว่าข้าไม่ชอบกลิ่นจูอวี๋” องค์ชายสี่รีบยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

กลบเกลื่อนได้อย่างแนบเนียนเป็นอย่างมาก

“ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง น้องเจ็ดเองก็แอบกระซิบข้าเช่นกัน ท่านพี่ไม่ชอบกลิ่นจูอวี๋ ด้วยเหตุนี้เต้าฮวยที่ให้พี่สี่ในวันนั้น ข้ายังกำชับห้องครัวไม่ให้ใส่จูอวี๋ลงไปอยู่เลย”

หลี่จุ่นเองก็หัวเราะขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยว่า “เอาละ ข้าจำเอาไว้แล้ว พี่สี่ เช่นนั้นข้าไม่รบกวนแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะให้คนมาส่งสูตรนั่นให้ ขอบคุณในความเชื่อใจของพี่สี่ น้องอย่างข้าซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้งจริงๆ”

“น้องหกพูดเกินไปแล้ว เช่นนั้นน้องหกกลับดีๆ นะ” องค์ชายสี่ยิ้มเล็กน้อยพลางพยักหน้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นอำลากัน

เมื่อมาส่งพวกหลี่จุ่นยังประตูของจวนอ๋องแล้ว หลี่จุ่นก็รีบเอ่ยขึ้นว่า

“พี่สี่ ร่างกายของท่านพี่ยังไม่หายดี ไม่ต้องไปส่งแล้ว ส่งแค่ตรงนี้เถิด!”

“ได้ น้องหก รอวันหลังข้าจะไปขอร้องเสด็จพ่อ ให้เจ้าได้รับโทษน้อยลงหน่อยอย่างแน่นอน” องค์ชายสี่พยักหน้า แล้วหยุดยืนอยู่ตรงนี้

หลี่จุ่นยิ้ม

เพิ่งจะก้าวออกไปจากประตูจวนอ๋อง จู่ๆ ก็ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหันกลับไปยิ้มพลางเอ่ยกับองค์ชายสี่ว่า

“จริงสิ พี่สี่ เมื่อคืนข้าฝันถึงน้องเจ็ดด้วย ในฝันน้องเจ็ดบอกข้าว่าข้าจะถูกส่งให้ไปอยู่กับกองทัพที่ชายแดน ถูกส่งตัวไปชายแดนทางตอนเหนือ เฮ้อ น้องเจ็ดช่างเป็นคนดีจริงๆ แต่ช่างจากไปเร็วเกินไป”

หลังจากนั้นก็ชูมือขึ้น พาอาหยวนกับองครักษ์ทั้งสามไปให้ไกลจากตรงนี้

ทว่าสีหน้าขององค์ชายสี่ที่ยืนอยู่ที่เดิมเปลี่ยนไป สีหน้าค่อยๆ หม่นหมองขึ้นอย่างไร้ที่เปรียบ!

มองเงาเบื้องหลังที่ลับหายไปของหลี่จุ่น นัยน์ตาเย็นชาจนราวกับปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง

“ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงจงใจพูดถึงเรื่องความฝันนั่นกับเหยียนอ๋องหรือ? ท่านฝันเช่นนี้จริงๆ หรือ?”

เมื่อเดินจากไปไกลแล้ว อาหยวนก็อดไม่ไหวที่จะถามขึ้นมา

นางสงสัยการกระทำที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของหลี่จุ่นเมื่อครู่

หลี่จุ่นยิ้ม มองสามองครักษ์ที่อยู่เบื้องหลังทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า “หากยังอยากมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าพวกเจ้าจะได้ยินบทสนทนาของข้ากับเหยียนอ๋องไปเท่าไร ก็อย่านำไปกราบทูลฝ่าบาทเป็นอันขนาด ความฝันที่ข้าพูดขึ้นเมื่อครู่ก็ทำเป็นว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน”

สีหน้าขององครักษ์ทั้งสามเคร่งเครียด มองหน้ากันทีหนึ่ง ต่างมองเห็นความจริงจังในแววตา

สีหน้าของอาหยวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางรู้ว่าหลี่จุ่นไม่มีทางเตือนทั้งสามคนโดยไร้ซึ่งเหตุผล นางปิดปากเงียบไปในทันใด ไม่ถามอะไรอีก

สีหน้าของหลี่จุ่นราวกับกำลังขบคิด เดินเล่นไปอย่างสบายๆ แต่นัยน์ตาลึกๆ ประกายความเย็นชาสุดล้ำลึก!

องค์ชายสี่ ที่แท้ท่านก็เป็นคนจัดการเจ้าเจ็ดนี่เอง!

โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ!

หากไม่ได้เกี่ยวข้องกัน เช่นนั้นองค์ชายสี่รู้ได้อย่างไร?

ที่แท้พี่สี่เผียนอีของเขาผู้นี้ก็คือบิ๊กบอสที่ซ่อนตัวอยู่นี่เอง!

น่ากลัวจริงๆ!

คนที่ไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นล้วนไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ!

ครั้งนี้เป็นไปได้มากว่าเขาคิดจะกำจัดเขาในรวดเดียว รวมถึงเจ้าเจ็ด กระทั่งองค์รัชทายาทด้วย!

องค์ชายสี่ที่กล้าหยิบยืมมือของหลี่เจิ้ง น่ากลัวเกินไปแล้วจริงๆ ต่อหน้าเขาองค์รัชทายาทเป็นแค่น้องชาย!

ขณะที่หลี่จุ่นกำลังทอดถอนใจในความน่ากลัวขององค์ชายสี่ ใบหน้าขององค์ชายสี่ที่อยู่ในจวนเหยียนอ๋องก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นเดียวกัน นั่งอยู่ในโถงรับแขกอยู่เพียงลำพัง กำลังเล่นถ้วยชาในมือ

“ช่างเป็นน้องหกที่แสนดีของข้าจริงๆ...ไม่นึกเลยว่า จะถูกเจ้าจับได้แล้ว ดูท่าข้าจะประเมินเจ้าต่ำไปแล้ว”

แววตาขององค์ชายสี่เต็มไปด้วยความเย็นชา มาพร้อมทั้งลมหายใจลึกไม่รู้จบ

“เดิมทีคิดว่าเจ้าหลงมัวเมาในสตรี ทำการใหญ่ไม่สำเร็จ ไม่นึกว่าเจ้าจะแอบอดกลั้นมาหลายปีขนาดนี้ ช่างไม่ได้เล่นไปเสียเปล่าจริงๆ ข้านับว่าเป็นผู้ทำหน้าที่แนะนำแล้ว”

สีหน้าขององค์ชายสี่ไม่แน่นอน ในแววตาแสงแห่งความเย็นชาเปล่งประกายไม่หยุด สุดท้ายเขาค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเดินไปยังประตูของโถงใหญ่ เงยหน้ามองทิศทางของชายแดนทางตอนเหนือ ก่อนจะเอ่ยพึมพำว่า

“ไปอยู่กับกองทัพชายแดนที่ชายแดนทางตอนเหนือ? ในเมื่อเจ้าถึงขั้นมาบอกข้าด้วยตัวเองแล้ว เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าผิดหวังได้อย่างไร? อยากแข่งกับข้า? ความลับนี้ มีเพียงข้าผู้เดียวที่รู้ เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่าเรื่องบ้างเรื่องรู้แล้วก็ควรเรียนรู้ที่จะปิดปากเงียบ ไม่อย่างนั้นก็จะต้องตาย!”