องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 380

หลี่จุ่นพาอาหยวนมายังจวนเหยียนอ๋อง

หลังให้ยามไปแจ้ง จากนั้นก็มีคนมานำเขาและอาหยวนเข้าไป สามองครักษ์ที่ติดตามก็เข้าไปพร้อมกัน

ทั้งสามคนถือป้ายทองที่หลี่เจิ้งพระราชทานให้ เดิมทีไม่มีใครกล้าขวางอยู่แล้ว

“น้องหก เจ้าไม่เป็นอะไรช่างดีจริงๆ!”

ขณะที่พวกหลี่จุ่นเหยียบย่างเข้าไปในลาน เหยียนอ๋องก็ออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่ตกตะลึงทันที

เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวดีๆ สีหน้ายังคงซีดเผือก ทว่าสีหน้าก็ดีขึ้นมากแล้ว

หลี่จุ่นกำมือประสาน ยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “พี่สี่เกรงใจแล้ว ตอนนี้ข้ามีฐานะเป็นนักโทษผู้หนึ่ง ไม่ใช่อ๋องแล้ว แต่ก็ยังบังอาจเรียกว่า ‘พี่สี่’ ยังหวังว่าพี่สี่จะไม่รังเกียจ”

องค์ชายสี่เอ่ยขึ้นว่า “น้องหกพูดอะไรเช่นนั้น เมื่อเป็นพี่น้องกันแล้ว ก็ต้องเป็นพี่น้องกันตลอดไป น้องหกอย่าเห็นเป็นคนอื่นคนไกลเลย”

หลี่จุ่นพลันซาบซึ้งจนใจว้าวุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “พี่สี่ก็ยังดีเสมอ น้องอย่างข้าก็นึกไม่ถึงเลยว่า ข้าจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฝ่าบาท เฮ้อ ช่างน่าอิหลักอิเหลื่อจริงๆ”

องค์ชายสี่เพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ก่อนจะนำพวกหลี่จุ่นเข้าไป

องครักษ์ทั้งสามที่ติดตามมารู้งานเป็นอย่างมาก รู้ว่าพวกเขาจะพูดคุยธุระกัน ก็รีบยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก อาหยวนเองก็ไม่ได้เข้าไป

หลี่จุ่นไม่ไปหาจ้าวเฟยเอ๋อร์ และไม่ได้ไปดูหวังเยียนหรัน แต่มาหาองค์ชายสี่ ต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน

และไม่ใช่เรื่องเล็กด้วย

พวกเขาไม่สะดวกที่จะไปฟัง

สองพี่น้องนั่งลง องค์ชายสี่ย่อมให้คนไปรินน้ำชามาอย่างไม่ตระหนี่ถี่เหนียว หลังจากนั้นก็ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “น้องหก นี่เจ้าออกมาได้อย่างร? ข้าดูแล้วสามคนนั่นราวกับเป็นราชองครักษ์ข้างกายของเสด็จพ่อ”

หลี่จุ่นหรี่ตาเล็กน้อย ทว่ากลับยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ข้าทำข้อตกลงกับฝ่าบาทเอาไว้อย่างหนึ่ง อนุญาตให้ข้าออกมาสองสามวัน...เฮ้อ อนาคตของข้าเลือนรางแล้ว ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย”

เขาจงใจถอนหายใจ เห็นชัดว่าดูเศร้าสลดอยู่เล็กน้อย

องค์ชายสี่รีบเอ่ยขึ้นว่า “เฮ้อ น่าเสียดายที่ตอนนี้ร่างกายของข้ายังไม่หายดีเป็นปกติ ไม่สะดวกที่จะออกจากจวน ไม่อย่างนั้นจะได้ไปขอร้องเสด็จพ่อ เห็นแก่ความสัมพันธ์พ่อลูกในอดีต ให้เจ้าใช้ชีวิตดีขึ้นหน่อย”

“ขอบคุณในน้ำใจของท่านพี่ เรื่องมาถึงตอนนี้ ท่านพี่ข้ายอมรับชะตากรรมแล้ว”

หลี่จุ่นรีบส่ายหน้าพลางโบกมือ จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “ท่านพี่ ข้าไม่รู้ว่าท่านพี่กับน้องเจ็ดถูกพิษที่จวนของข้าได้อย่างไร วันนี้จึงมาขอให้ท่านพี่ลงโทษโดยเฉพาะ! ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ไม่นึกเลยว่าจะทำให้ท่านพี่กับน้องเจ็ด...”

หลี่จุ่นพลันพูดไม่ออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม!

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง

องค์ชายสี่รีบเอ่ยขึ้นว่า “น้องหก พูดเกินไปแล้ว! การตายของน้องเจ็ดไม่ใช่ความผิดของเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนวางยาพิษนี่ ข้าเชื่อในความเป็นคนของเจ้า!”

หลี่จุ่นมององค์ชายสี่ พลันขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง ดูท่าคงจะเป็นเช่นนี้จริงๆ”

องค์ชายสี่พยักหน้า “ใช่แล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่

บรรยากาศเงียบสงัดขึ้นมาเล็กน้อย

ทันใดนั้น หลี่จุ่นก็ถามขึ้นอย่างฉับพลัน “จริงสิ พี่สี่ ข้าจำได้ว่าราวกับท่านพี่ไม่ชอบอาหารที่มีกลิ่นของจูอวี๋¹ใช่หรือไม่? ไม่ปิดบังกับพี่สี่ อันที่จริงร้านเต้าหู้ของท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นร้านที่ข้ากับนางร่วมกันเปิด ก่อนออกเดินทางข้าอยากทำสูตรอาหารที่ทำจากเต้าหู้ให้พี่สี่โดยเฉพาะ สุดท้ายแล้วไม่นึกว่าจะถูกพิษที่จวนของข้า ในใจข้า...รู้สึกไม่สบายใจเหลือเกิน”

องค์ชายสี่อึ้ง ไม่นึกเลยว่าร้านเต้าหู้จะมีส่วนของหลี่จุ่นด้วย!

ผ่านไปนานสองนานถึงจะพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ “อืม กลิ่นจูอวี๋เหม็นยิ่งนัก ข้าไม่ชอบสุดๆ หากใส่กลิ่นจูอวี๋ลงไป แต่ไหนแต่ไรมาข้าจะไม่กินอยู่แล้ว น้องหกมีใจแล้ว”

จูอวี๋สามารถนำมาทำเครื่องปรุงรสได้ แต่เขาเกลียดกลิ่นนี้เป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นส่ายหน้า ทว่าจู่ๆ กลับค่อยๆ แสยะปากยิ้มขึ้นมา มององค์ชายสี่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เช่นนั้นก็น่าแปลกยิ่งนัก เครื่องปรุงของเต้าฮวยที่ข้าให้น้องเจ็ดถ้วยนั้นเป็นเครื่องปรุงพิเศษ ในนั้นมีกลิ่นจูอวี๋ ทว่ากลิ่นไม่ได้เข้มข้นมาก พี่สี่ท่านพี่ก็กินไปแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงชิมแล้วดมไม่ออกเล่า? หรือว่าตอนนั้นพี่สี่สูญเสียการรับกลิ่น?”

¹จูอวี๋ พืชชนิดหนึ่งมีผลสีแดง ลักษณะกลม มีกลิ่นฉุน ใช้ไล่แมลงและนำมาเป็นเครื่องปรุงรสได้ มีดอกสีเหลือง