องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 387

หลี่จุ่นถูกส่งไปอยู่กับกองทัพที่ชายแดน เดินทางขึ้นเหนือไปหลายวันแล้ว

ในที่สุดหวังเยียนหรันก็ได้ยินเรื่องนี้อย่างลับๆ จากหวังโส่วหนิงผู้เป็นบิดา ทันใดนั้นทั้งตัวนางก็สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

นางไปหาจ้าวเฟยเอ๋อร์อย่างอดรนทนไม่ไหว

“อะไรนะ หลี่ หลี่หลางถูกส่งไปเข้าร่วมกองทัพที่ชายแดน ถูกส่งตัวไปชายแดนทางตอนเหนือแล้ว?”

เมื่อจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ยินเรื่องนี้ ก็พลันตกใจจนหน้าซีดเผือด ทั้งตัวนางเกือบจะเป็นอัมพาตอยู่กับที่

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

“พี่เฟยเอ๋อร์ตอนนี้ควรทำเช่นไรดี? หลี่จุ่นผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้ ให้เขาไปพื้นที่ทางเหนือก็เท่ากับส่งไปตายน่ะสิ...”

หวังเยียนหรันใจร้อนดุจดังไฟไหม้ไปทั้งตัว

เดิมทีไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

จ้าวเฟยเอ๋อร์รีบโยนงานในมือทิ้งไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้า ข้าจะไปหาคุณ คุณหนูเสิ่น...”

“เสิ่นจิงหง? พี่เฟยเอ๋อร์ พี่จะไปหานางทำไม...”

สีหน้าของหวังเยียนหรันดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

จะว่าไปแล้วเสิ่นจิงหงต่างหากถึงเป็นภรรยาโดยชอบธรรม แต่งงานอย่างอย่างเปิดเผย โดยมีฝ่าบาทเป็นผู้พระราชทานงานสมรสให้

หากตอนนี้หลี่จุ่นไม่ได้เกิดเรื่องคดีนั่น และยังเป็นท่านอ๋อง เสิ่นจิงหงต่างหากที่เป็นชายาโดยชอบธรรมตัวจริง!

แต่นางกับจ้าวเฟยเอ๋อร์...เป็นเมียน้อย

แน่นอนว่าจนถึงตอนนี้หวังเยียนหรันก็ยังไม่ได้บอกจ้าวเฟยเอ๋อร์เรื่องที่ว่าอันที่จริงแล้วตนก็เป็น “พี่น้อง”¹ ของนางเช่นกัน

แน่นอนว่าตกลงยังงมโข่งอยู่หรือไม่ เรื่องนี้ใครจะพูดได้อย่างชัดเจนเล่า?

จ้าวเฟยเอ๋อร์กัดฟันพูด “ก่อนหน้านี้ตอนที่องค์หญิงใหญ่จะจากไปก็มาหาข้า บอกข้าเรื่องเกี่ยวกับหลี่หลางนิดหน่อย ราวกับเกี่ยวข้องกับไท่ฟู่ ฉะนั้นข้าจึงไปถามคุณหนูเสิ่น”

“เป็นแบบนี้นี่เอง เอาละ พี่เฟยเอ๋อร์ เช่นนั้นท่านพี่รีบไปเถอะ!”

หวังเยียนหรันตกตะลึง

จ้าวเฟยเอ๋อร์รีบขยับตัว แล้วไปยังจวนตระกูลเสิ่นด้วยตัวเอง

ขณะที่เพิ่งถึงจวนตระกูลเสิ่น ทว่ากลับเห็นเสิ่นเลี่ยกับเสิ่นคั่วผู้เป็นบิดา

สองพ่อลูกกำลังจะออกจากจวน

เมื่อเห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์ ทั้งสองคนก็ตกตะลึงเล็กน้อย เสิ่นเลี่ยรีบเดินหน้าเข้ามาถามขึ้นว่า “ท่านหญิงจ้าว ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์รีบบอกว่าตัวเองมาหาเสิ่นจิงหง

เสิ่นเลี่ยถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านหญิง เชิญท่านกลับไปก่อนเถิด ช่วงนี้น้องสาวข้าอารมณ์ไม่ค่อยดี เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง แม่แต่ข้ากับท่านพ่อก็ไม่ยอมออกมาพบ”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ขมวดคิ้ว แล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า ข้า...”

ในขณะนี้เอง เสิ่นคั่วชำเลืองมองนางทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า “ท่านหญิงจ้าวหากมาด้วยเรื่องของจิ่งอ๋อง เช่นนั้นมาถามข้าก็ได้”

เสิ่นคั่วฉลาดทันคน ไหนเลยจะมองเจตนาในการมาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ออก

จ้าวเฟยเอ๋อร์มีสีหน้าเขินอายขึ้นมาโดยพลัน กัดฟันเงินแล้วรีบเอ่ยถามขึ้นว่า

“ไท่ฟู่ ได้ยิน ได้ยินว่าจิ่งอ๋องถูกส่งตัวไปที่ชายแดนทางตอนเหนือ เรื่องนี้จริงหรือไม่?”

เสิ่นคั่วพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เป็นเช่นนี้จริงๆ หากท่านหญิงจ้าวเป็นห่วงจิ่งอ๋องละก็ เช่นนั้นไม่จำเป็นหรอก เรื่องขึ้นเหนือครานี้มีอัครมหาเสนาบดีจี้ติดตามไปด้วย แม้จิ่งอ๋องจะถูกส่งไปเข้ากองทัพที่ชายแดน แต่ก็เป็นการทำความดีความชอบทั้งยังมีโทษติดตัว ย่อมมีคนปกป้องเอง ไม่มีทางเกิดปัญหาอะไรขึ้นเด็ดขาด”

เดิมทีคิดว่าเป็นเรื่องสวยงามเรื่องหนึ่ง ทว่าไม่นึกเลยว่าบนฟ้าจะเกิดการแปรปรวนของเมฆและลม ไม่คิดว่าหลี่จุ่นจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของหลี่เจิ้ง กระทั่งยังวางยาพิษน้องชายของตัวเองได้ นี่ช่างน่าเศร้าจริงๆ

“ไปกันเถอะ ฝ่าบาทเรียกให้เราเข้าไปพบ คงจะมีเรื่องสำคัญ” เสิ่นคั่วเอ่ย

เสิ่นเลี่ยพยักหน้า

สองพ่อลูกรีบขึ้นนั่งบนรถม้า แล้วบึ่งเข้าไปในวังเลย

หลี่เจิ้งเรียกพบสองพ่อลูกที่ห้องทรงพระอักษร

“กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!”

สองพ่อลูกคุกเข่าถวายบังคม

หลี่เจิ้งมองพวกเขาพลางยิ้มระรื่น “พวกท่านทั้งสองไม่ต้องมากพิธี รีบลุกขึ้นเถิด!”

สองพ่อลูกรีบลุกขึ้นยืน

เสิ่นคั่วเอ่ยปากถามขึ้นว่า “ฝ่าบาทเรียกหากระหม่อมสองพ่อลูกเพราะ...”

หลี่เจิ้งมองพวกเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้ามาคิดๆ ดูอย่างละเอียดแล้ว ในเมื่อไท่ฟู่หย่าลูกเขยของลูกสาวแล้ว คิดว่าไท่ฟู่ก็คงไม่พอใจนัก ฉะนั้นข้าจึงเตรียมจะประทานงานสมรสให้ลูกเจ้าอีกครั้ง”

เมื่อได้ยินดังนั้น!

สีหน้าของสองคนพ่อลูกก็เปลี่ยนไปในทันใด!

----------------------------------------------------------------------------------

¹ พี่น้องในที่นี้หมายถึงมีสามีคนเดียวกัน