องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 388

เสี่นเลี่ยเป็นคนแรกที่สับสนงงงวย

น้องเขยของเขาโดนหย่างั้นหรือ

เกิดเรื่องนี้ขึ้นเมื่อไร

ทำไมคนเป็นพี่อย่างเขาถึงไม่รู้

แต่เสิ่นคั่วกลับแอบคิดในทางที่ไม่ดี ไม่รู้ว่าหลี่เจิ้งจับจุดอ่อนเขาจากตรงไหน ทำไมจู่ ๆ ถึงจะให้ลูกสาวของเขาแต่งงานอีกครั้ง

เสิ่นคั่วรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาท เรื่องนี้ควรจะชะลอไว้ก่อนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อย...”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ หลี่เจิ้งก็ขัดจังหวะเขาทันทีด้วยใบหน้านิ่งเฉย และพูดเสียงเข้ม “ไท่ฟู่หมายความว่า ข้าเข้าไปยุ่งวุ่นวายมากเกินไปงั้นหรือ”

“กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ!” เสิ่นคั่วส่ายหัวทันทีและค้อมตัวลงอย่างรวดเร็ว

หลี่เจิ้งกล่าวทันที “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ใช่คนที่ทำอะไรส่งเดช”

เสิ่นคั่วคิดในใจ ครั้งที่แล้วท่านก็ทำอะไรส่งเดช...และไม่ถูกต้อง ลูกสาวของเขาชอบลูกชายตระกูลท่านมาก แต่แท้จริงแล้วเขากลับไม่ใช่ลูกชายของท่านเลยด้วยซ้ำ

เสิ่นเลี่ยถามออกไปอย่างกล้าหาญ “ขออภัยฝ่าบาท ไม่รู้ว่าน้องเขยในอนาคตของข้าคือ...”

เมื่อได้ยินคำถามของเสี่นเลี่ย หลี่เจิ้งก็ยิ้มทันทีและพูดว่า “อ่า เจ้ารู้จักคนคนนี้ดี”

ข้าก็รู้จักดี?

ในหัวของเสิ่นเลี่ยคิดไปถึงเหล่าคุณชายจากตระกูลคนใหญ่คนโตในเมืองหลวง แต่ละคนหน้าตาดูดี แม้ว่าจะไม่เท่ากับหลี่จุ่น แต่ก็ไม่มีใครขี้เหร่ จับคู่ให้น้องสาวเขาอย่างไรก็นับว่าเป็นการฝืนอยู่ดี

แต่ทว่า...

“ลูกชายจากตระกูลผู้บัญชาการเย่ เย่เฟย!” หลี่เจิ้งกล่าว

ทันใดนั้น!

บรรยากาศก็เงียบลงทันที!

สองพ่อลูกตัวแข็งทื่อพร้อมกัน สงสัยว่ามีอะไรผิดปกติกับหูของพวกเขาหรือไม่ และอดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน

“ฝ่าบาท พระองค์ตรัสว่าอีกฝ่ายคือใครนะพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นคั่วอดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง

หลี่เจิ้งยิ้มเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “เย่เฟย”

เฮือก

ตอนนี้ได้ยินชัดแล้ว!

ไอคนเสเพลที่มีแต่เรื่องฉาวโฉ่นั่นอะนะ...ฝ่าบาททรงกำลังล้อเล่นอยู่ใช่หรือไม่

ความคิดแวบแรกของเสิ่นเลี่ยคือ ตระกูลของพวกเขาได้ล่วงเกินฝ่าบาทหรือไม่ ไม่อย่างนั้นทำไมพระองค์ถึงทรงจงใจใช้สิ่งนี้เพื่อทำให้น้องสาวของตัวเองอับอาย

สองพ่อลูกพูดอะไรกันไม่ออกอยู่นาน

เมื่อเห็นใบหน้าที่สับสนของพวกเขา หลี่เจิ้งก็หัวเราะขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า “ไท่ฟู่ ข้ายังไม่ได้พูดเรื่องนี้กับผู้บัญชาการเย่เลย ข้าจะพูดกับเขาในวันพรุ่งนี้ เย่หงจะต้องดีใจมากแน่ ๆ”

เย่หงไม่ดีใจได้ด้วยหรือ

ลูกสาวของเขายอดเยี่ยมมาก วรยุทธของนางก็ไม่เลว และนางยังเป็นถึงรองแม่ทัพของเขาอีก ก่อนหน้านี้เขามักจะบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าลูกสาวของเขาดีมาก และคงจะดีไม่น้อยหากนางได้แต่งงานกับลูกชายของเขา...

เยี่ยม ตอนนี้ความปรารถนาของเย่หงก็กลายเป็นจริงแล้ว

แต่นี่ไม่ใช่ความลับทางการทหารใช่หรือไม่

เสิ่นเลี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นทันที “พ่อ ข้าจะไปบอกน้องเดี๋ยวนี้!”

เสิ่นคั่วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “อืม เจ้ารีบไปเลย!”

เสิ่นเลี่ยไม่ได้นั่งรถม้าไป เขาปีนขึ้นไปที่ชายคาข้าง ๆ พลิกตัวขึ้นไปบนหลังคา ใช้วิชาตัวเบาปีนป่ายข้ามชายคาและกำแพง เพื่อมุ่งหน้าไปยังจวนตระกูลเสิ่นอย่างรวดเร็ว

โดยปกติจะใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมงโดยรถม้า แต่เสิ่นเลี่ยกลับเหาะเหินไปที่นั่นในคราวเดียว และใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น

“น้องหญิง พี่มีเรื่องจะบอกเจ้า!”

เสิ่นเลี่ยหายใจเข้าลึก ๆ และเคาะประตูห้องของน้องสาวทันที

แต่ทว่าข้างในกลับมีแต่ความเงียบ

เสิ่นเลี่ยขมวดคิ้ว เรียกอยู่นานแต่ก็ไม่ตอบสนองใด ๆ และในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะผลักประตูเปิดเพื่อเข้าไปข้างใน

เขาไม่พบน้องสาวของเขา และพบจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะแทน

ซึ่งมีข้อความเขียนไว้ว่า

ข้าอกตัญญูและไม่สามารถปรนนิบัติรับใช้ท่านพ่อได้อีกต่อไป ตอนนี้ข้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร...ท่านพ่อโปรดดูแลสุขภาพร่างกายด้วย ไม่ต้องห่วง

ลงนาม: เสิ่นจิงหง

หลังจากอ่านจดหมายจบ เสิ่นเลี่ยก็ตกตะลึง!