องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 397

“เชิญท่านอ๋อง!” หลินชิงกล่าวทันที

“ตกลง เชิญกุนซือหลิน!” หลี่จุ่นพยักหน้าและคว้าตะเกียบทันที

หลินชิงแทบรอไม่ไหวที่จะได้ลิ้มรส พร้อมแสดงความรู้สึกเพลิดเพลินอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นกินสิ่งนี้มาสองชั่วภพแล้ว ไม่คิดว่ามันเป็นของใหม่อะไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามันทำมาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน แม้ว่ามันจะถูกเก็บไว้ให้สด แต่รสชาติต้องแตกต่างไปจากเดิมมาก ๆ แน่นอน ดังนั้นหลี่จุ่นจึงทำท่าทีชิมไปเพียงเล็กน้อย

อาหยวนก็แค่ลองชิมไม่กี่คำ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหลินชิงน่าสงสาร เหมือนเด็กบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อน

เห้อ ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจัง

นางอยู่ที่เมืองหลวงกินเต้าหู้นี้จนแทบจะอ้วกออกมาแล้ว ไม่คาดคิดว่าของที่ทำมาแล้วสองสามวันมันจะกลายเป็นของอร่อยของที่นี่

อาหยวนรู้สึกเศร้าเล็กน้อยอยู่ข้างใน

สุรามาจากแคว้นเฟิงเฉวี่ยน มีรสหวานเล็กน้อยแถมยังมีรสคล้ายนม ไม่รู้ว่ามีวิธีหมักอย่างไร แต่รสชาติก็พอใช้ได้

หลี่จุ่นดื่มไปค่อนข้างเยอะเลย

สุราหลงไถยังไม่เป็นที่แพร่หลายมาถึงที่นี่ สุราของที่นี่ส่วนใหญ่มาจากนอกด่าน ส่วนเหล้าสลักดอกไม้มาจากเมืองหลวง

ทว่าเหล้าสลักดอกไม้กำลังจะปิดตัวลง หากเหล้าสลักดอกไม้เหล่านี้ขายหมดก็คงแทบจะไม่มีแล้ว ตอนนี้เป็นยุคของสุราหลงไถไปแล้ว

หลินชิงเห็นว่าหลี่จุ่นดูเหมือนจะชอบดื่มสุราที่นี่จึงถามด้วยรอยยิ้มทันที

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้ยินมาว่ามีสุราชนิดใหม่ออกมาในเมืองหลวง รสชาติเยี่ยม กลมกล่อมและแรงจริงหรือไม่?”

หลี่จุ่นพยักหน้าและกล่าวว่า “จริง ชื่อสุราหลงไถ แรงมากจริง ๆ และรสชาติก็กลมกล่อมมาก”

หลินชิงกลืนน้ำลายอย่างตั้งตารอ และพูดว่า “น่าเสียดาย ที่นี่ช่างห่างไกล สุราหลงไถยังมาไม่ถึงที่นี่”

อาหยวนมองด้วยสายตาประหลาดเล็กน้อย

เจ้าของสุรากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเจ้านี่ไง เด็กบ้านนอก

หลี่จุ่นกล่าวว่า “กุนซืออย่ากังวลเลย เราเดินทางมาทางเหนือในครั้งนี้ ข้าได้ให้คนส่งตามมาด้วยชุดหนึ่งเพื่อเลี้ยงฉลองเหล่าพวกทหาร ครั้งนี้ข้าจะส่งไปให้กุนซือเป็นพิเศษสักสองสามไห หวังว่าเมื่อถึงเวลาข้าอยู่ต่อหน้าใต้เท้าหลิวและใต้เท้าจาง...จะพูดชมเชยข้าสักหน่อย”

เมื่อหลินชิงได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็หรี่ลงและก็รู้สึกตื่นเต้นทันที

หลี่จุ่นจัดเตรียมไว้แล้ว จะมีคนส่งสุราหลงไถมาให้งั้นหรือ!

เยี่ยมไปเลย!

เขาอยากดื่มสุราหลงไถมานานแล้ว คราวก่อนมีพ่อค้าพกติดตัวมากาเล็ก ๆ เพียงแค่เปิดกลิ่นก็อบอวลไปทั้งถนน ทำเอาผู้คนน้ำลายไหลกันเป็นแถว!

หลี่จุ่นยังคงมีสติอยู่ จู่ ๆ ก็ถามว่า “คืออย่างนี้ กุนซือ วันนี้ข้าสังเกตเห็นว่าใต้เท้าจางกับใต้เท้าหลิวดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบข้านัก เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ”

อืม คนโง่อย่างเจ้าก็ไม่ค่อยชอบข้าเหมือนกัน แต่ดันโดนเสน่ห์เฉพาะตัวของข้าเลยทำให้อ่อนได้

แม้ว่าหลินชิงจะดื่มเยอะ แต่ก็ระมัดระวังทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เสียงก็หยุดลงทันที จากนั้นก็ค่อย ๆ พูด

“ท่านอ๋อง ปัญหานี้มันก็อยู่ที่ตัวท่านนั่นแหละ”

“หมายความว่าอย่างไร” หลี่จุ่นขมวดคิ้ว

หลินชิงเหลือบมองว่าไม่มีใครรอบ ๆ แล้วจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของหลี่จุ่นทันที ถอนหายใจและกระซิบว่า

“สามวันก่อน เราสามคนได้รับจดหมายลับ จดหมายระบุว่าท่านอ๋องมาครั้งนี้เพื่อควบคุมกองกำลังทหารของกองทัพชายแดนทางตอนเหนือของเรา... ข้าน้อยไม่ได้สนใจเรื่องกองกำลังทหารมากนัก แต่ท่านพี่สองคนนั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาหลักของแม่ทัพ จะมอบอำนาจทางการทหารชายแดนทางตอนเหนือนี้ให้ท่านง่าย ๆ ได้อย่างไร ดังนั้นจึงมีท่าทีที่ไม่ค่อยเป็นมิตรต่อท่านอ๋อง”

ดวงตาของหลี่จุ่นหรี่ลง แล้วก็สับสนทันที!

ข้ามาที่นี่เพื่อคุมกองกำลังทหารชายแดนทางตอนเหนืองั้นหรือ

ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้

หรือว่าคนทั้งโลกรู้ว่าเขาเจ๋ง แต่มีเขาคนเดียวที่ไม่รู้ว่าตัวเองเจ๋งงั้นหรือ