องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 396

ไม่คาดคิดว่าหลี่จุ่นผู้เย่อหยิ่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จะงอก็ได้จะยืดก็ได้มากขนาดนี้!

เขาเป็นถึงท่านอ๋องนะ แม้ว่าเขาจะถูกตัดสินโทษและถูกเนรเทศ แต่เขาก็ยังเป็นสายเลือดราชวงศ์ ไม่คาดคิดเลยว่าตอนนี้เขากำลังยกยอคนอื่น!

อาหยวนรู้สึกตกใจและปวดใจเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน

หากฝ่าบาททรงทราบ เกรงว่าพระองค์คงจะลำบากพระทัยอย่างยิ่ง...

“ท่านอ๋องคงจะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ให้ข้าน้อยได้เป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับปัดเป่าความเหนื่อยล้าของท่านอ๋องเถอะ!” หลินชิงกล่าวขึ้นมาทันที

“กุนซือเกรงใจกันเกินไปแล้ว!”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดโดยไม่ปฏิเสธเลยทันทีว่า “งั้นก็รบกวนกุนซือหลินด้วย!”

หลินชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาควรจะทำท่าทีเกรงอกเกรงใจกันก่อน แล้วตัวเขาเองค่อยยืนกรานถามชวนอีกครั้ง แล้วค่อยตอบตกลงไม่ใช่หรือ

ทำไมเขาถึงตกลงเร็วขนาดนี้

ไม่ให้โอกาสตัวเองได้แสดงความมีน้ำใจเลยหรือ

“อาหยวน ไปกันเถอะ!” หลี่จุ่นเรียกอาหยวนจากด้านหลังทันที

พูดเป็นเล่นหน่า ใครบ้างจะไม่ชอบกินฟรีดื่มฟรี

ในเมื่อหลินชิงต้องการเลี้ยงเขา แล้วทำไมเขาจะต้องเกรงใจด้วยล่ะ

คนอย่างหลี่จุ่นแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเกรงใจอยู่แล้ว

“เชิญท่านอ๋อง เชิญแม่นาง!”

หลินชิงเป็นผู้นำทาง หันหลังกลับเดินไปทางประตูเมืองทันที

จากนั้นเขาก็พิจารณาดูอาหยวนที่กำลังติดตามหลี่จุ่นอย่างละเอียด

นางสวมชุดสีเขียวซึ่งเป็นชุดของสาวใช้ ผิวพรรณขาวเกลี้ยงเกลา มีน้ำมีนวล ถึงแม้จะไม่สามารถเรียกได้ว่าสาวชั้นนำ แต่ก็ค่อนข้างสวย ถ้าอยู่ที่ดินแดนทางตอนเหนือก็ถือว่าสวยมาก ๆ เลย

อืม นางน่าจะเป็นผู้ฝึกวรยุทธ ย่างก้าวเบาและว่องไวมาก

ได้ยินมาว่าผู้ฝึกวรยุทธส่วนใหญ่จะเดินด้วยฝ่าเท้าส่วนหน้า ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงแปดส่วน (80%)

หลินชิงส่งองครักษ์คนหนึ่งไป พร้อมกำชับว่า “เจ้ารีบไปที่หอหลินเยว่ แล้วบอกเจ้าของร้านให้เตรียมอาหารและสุราชั้นดีไว้”

“รับทราบ!”

องครักษ์รีบวิ่งไปในเมืองทันที

หลินชิงยิ้มทันทีและพูดว่า “ท่านอ๋อง หอหลินเยว่แห่งนี้เป็นหนึ่งในร้านอาหารที่ดีที่สุดของเรา พ่อครัวที่นั่นมาจากเมืองหลวงและเก่งในการทำอาหารตามแบบฉบับต้นตำรับของเมืองหลวง”

หลี่จุ่นรีบพูด “ต้องเยี่ยมมากแน่เลย กุนซือหลินช่างเป็นคนจิตใจกว้างขวาง งั้นข้าขอขอบคุณกุนซือหลินล่วงหน้าเลยแล้วกัน!”

“ท่านอ๋องมิต้องเกรงใจ เชิญ!” หลินชิงฟังดูพอใจ

“เชิญท่านอ๋อง!”

หลินชิงเชิญหลี่จุ่นนั่งอย่างสุภาพทันที จากนั้นจึงเชิญอาหยวนนั่งลง สุดท้ายเขาก็นั่งลงและรีบชี้ไปที่อาหารบนโต๊ะ ก่อนจะแนะนำทีละรายการ

หลังจากกินอาหารแห้งมาหลายวัน ถ้าหลี่จุ่นได้กินต้องรู้สึกอร่อยมากเป็นพิเศษแน่ ๆ ทักษะการทำอาหารของหอหลินเยว่นั้นไม่เลวเลย

“ใต้เท้าทั้งสาม นี่คือเต้าหู้ตำรับจ้าวที่จัดส่งมาจากเมืองหลวง ร้านเราให้โดยไม่คิดเงิน หวังว่าภายภาคหน้าใต้เท้าทั้งสามจะดูแลเราพวกเราเป็นอย่างดี”

เจ้าของร้านไม่พลาดโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์ โดยเฉพาะกับหลินชิงเขาเป็นผู้นำในจัดการมาตรการต่าง ๆ ในเมืองนี้ เป็นโอกาสที่ดีที่จะสามารถทำให้เขาจดจำ

“เต้าหู้!”

เมื่อหลินชิงเห็นชามเต้าหู้สามชามเล็ก ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม โบกมือให้อีกฝ่ายออกไป แล้วพูดกับพวกหลี่จุ่นทั้งสองว่า

“ท่านอ๋อง พวกท่านทั้งสองน่าจะกินเต้าหู้นี้ได้ตลอดเวลาที่เมืองหลวง แต่มันเป็นสิ่งที่หาได้ยากในชายแดนทางตอนเหนือของเรา! สิบวันข้าน้อยจะกินสักครั้งยังไม่ได้เลย!”

หลี่จุ่นและอาหยวนรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเต้าหู้นี้

เต้าหู้ส่งจากเมืองหลวง...ต้นทุนไม่น่าจะต่ำ!

อีกทั้งมันไม่ใช่เต้าหู้สดอีกต่อไป มันต้องขนส่งแบบแช่แข็งมาอย่างน้อยสามวันที่แล้ว

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย