องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 395

หลี่จุ่นไม่ได้ถูกพาเข้าไปในเมือง แต่มุ่งหน้าไปยังค่ายทหารที่อยู่ไกลออกไป

ดูเหมือนว่าไม่มีโอกาสได้เข้าเมืองแล้ว แต่เขายังอยากเห็นทิวทัศน์ภายในเมืองอยู่นะ

หลี่จุ่นเหลือบมองเมืองเฟิงหั่วที่ค่อย ๆ จางหายไปในยามพลบค่ำพร้อมกับแอบรู้สึกเสียดาย

อย่างไรก็ตาม จะต้องแก้วิกฤตการณ์ที่อยู่ตรงหน้านี้ก่อน

ไม่คาดคิดว่าคนสนิททั้งสามของเจิ้นเป่ยอ๋องจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรกับเขาขนาดนี้ หลินชิงยังดีเรียกเขาว่าท่านอ๋อง ส่วนรองแม่ทัพทั้งสองยิ่งหยิ่งยโสไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

เขาจำได้ว่าตัวเขาเองก็ไม่เคยล่วงเกินเจิ้นเป่ยอ๋องนะ!

ไม่น่าจะมีความแค้นอะไรกับคนเหล่านี้

“ท่านอ๋องจิ่งคนนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ”

ถูกเขากลั่นแกล้งแต่ไม่มีโทสะเลยแม้แต่น้อย กลับทำตัวไร้กังวลสามารถฉีกยิ้มและยังจะแต่งบทกวีให้กับเขาอีกด้วยงั้นหรือ

นี่มันตรรกะอะไรกัน

หลินชิงเกิดความรู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

ทว่าจู่ ๆ ก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นและอยากรู้เหมือนกันว่าหลี่จุ่นผู้นี้จะสามารถแต่งบทกวีได้ภายในเจ็ดก้าวตามคำร่ำลือหรือไม่

คิดไปคิดมาก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยก็ขอบคุณในความใจกว้างท่านอ๋องจิ่งที่จะแต่งบทกวีให้!”

“ไม่เป็นไร ๆ บทกวีเล็กน้อย ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง แต่คงจะดีถ้ากุนซือหลินพอใจ”

หลี่จุ่นยิ้มพร้อมกับผายมือออกจากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ เสียงโซ่ตรวนบนมือของเขาดังขึ้น และหลี่จุ่นก็ค่อย ๆ เอ่ยกลอน

“งามดั่งเทพบุตร ชายใดหาเทียบเทียม”

ประโยคต้นฉบับถูกปรับเปลี่ยนไปหมด แต่เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ หลี่จุ่นคิดที่จะแต่งบทกวีที่มีระดับมีสไตล์ให้กับผู้ชายคนนี้ สำหรับเรื่องคำคล้องจองเขาไม่สนใจมัน

ทันทีที่คำพูดของหลี่จุ่นออกมา หลินชิงก็ตัวสั่นทันที!

ดั่งเทพบุตร หาเทียบเทียมงั้นหรือ

เขาค่อย ๆ หันหน้าไปทางหลี่จุ่นแล้วมองด้วยความตื่นตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่จุ่นที่ใสสะอาดเกลี้ยงเกลา ใบหน้านั้นหล่อเหลายิ่งกว่าเขาเองเสียอีก จึงทำให้ประหลาดใจเล็กน้อย

แน่ใจหรือว่าบทกวีนี้ไม่ได้จะบรรยายตัวเขาเอง

ทว่า ดังที่คิดไว้สมแล้วที่เป็นบุคคลที่มีความสามารถด้านบทกวีที่ไม่มีใครเทียบได้จริง ๆ แค่เปิดปากก็พูดประโยคที่น่าทึ่งเช่นนี้ออกมา

ยอดเยี่ยมจริง ๆ!

อาหยวนที่อยู่ด้านหลังเมื่อได้ยินก็ประหลาดใจเช่นกัน

นางไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับบทกวีมากนัก แต่นางรู้สึกว่าประโยคนี้แต่งได้ไพเราะมาก ภาพแรกที่นางนึกถึงคือหลี่จุ่น

หลี่จุ่นไม่ใช่หรือที่งามดั่งเทพบุตร ชายใดหาเทียบเทียม

หลี่จุ่นหยุดชั่วคราวและพูดต่อ “วางแผนในกระโจม คว้าชัยไกลพันลี้!”

งามดั่งเทพบุตร ชายใดหาเทียบเทียม!

วางแผนในกระโจม คว้าชัยไกลพันลี้!

ท่อนแรกแต่งว่าหล่อ ส่วนท่อนหลังจงใจแต่งว่าเขาสุดยอดและเก่งกาจ วางแผนกลยุทธ์ในกระโจมค่าย สามารถเอาชนะข้าศึกที่อยู่ห่างไกลออกไปนับพันลี้!

หากแต่สองวรรคแรกยังพอถู ๆ ไถ ๆ ยกย่องกุนซือหลินชิงได้ ส่วนสองวรรคหลังนั้นพูดถึงเขาชัด ๆ เลยว่าความสามารถทางพิชัยสงครามของเขาไม่มีใครเทียบได้ และมีทักษะในการวางกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม!

“มิกล้า กุนซือพูดเกินไปแล้ว”

หลี่จุ่นยิ้ม แต่เขาก็ยื่นมือออกมาทันที เพื่อให้ทหารองครักษ์ทั้งสองถอดโซ่ตรวนออก

ให้ตายเถอะ ถึงขั้นบีบบังคับให้ข้าต้องประจบสอพลอ เดี๋ยวก่อน รอถึงทีข้าก่อนนะจะทำให้ไอ้หมอนี่ต้องมาประจบคืนเป็นร้อยเป็นพันเท่าเลย!

อาหยวนเห็นฉากนี้ก็ประหลาดใจ

ไม่คาดคิดหลี่จุ่นจะเดานิสัยใจคอของหลินชิงได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงโน้มน้าวเขาด้วยบทกวี!

น่าเหลือเชื่อมาก!

แทบไม่น่าเชื่อว่าท่าทีของหลินชิงก่อนและหลังเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวได้อย่างไร

หลินชิงพูด “ท่านอ๋อง คำว่า ไร้เทียมทานนั้นดูเกินไป ท่านคิดเห็นอย่างไรถ้าข้าอยากจะเปลี่ยนชื่อบทกวีนี้”

หากบทกวีชื่อ ไร้เทียมทาน วันหลังจะมีหน้าไปเจอท่านแม่ทัพได้อย่างไร

ไหนจะกุนซือผู้ไร้เทียมทานอีก

หากไปเรียกว่าไร้เทียมทานต่อหน้าท่านแม่ทัพ งั้นก็ไม่ต่างไปจากการหาเรื่องมิใช่หรือ

หลี่จุ่นพูดทันที “ได้สิ เชิญกุนซือ!”

หลินชิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เรียกว่า พบกุนซือหลินที่เมืองเฟิงหั่วเถอะ เรียบง่ายดีไม่ต้องเกินจริงขนาดนั้น”

"อั๊ยย่ะ แก้ได้เยี่ยมเลย ไม่ถ่อมตัวไม่หยิ่งผยอง สมกับชายชาตรี! ข้านับถือ!" หลี่จุ่นกล่าวชมพร้อมประจบทันที

อาหยวนที่อยู่ข้างหลังเขาตกตะลึงตาค้าง