องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 402

ตั้งแต่โบราณกาลไม่ว่าจะช่วงชิงอำนาจหรือช่วงชิงการปกครอง ที่สำคัญก็คือมีความชอบธรรม

แม้การช่วงชิงอำนาจทางทหารจะไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น ไม่ใช่ว่ามีเพียงแต่ความชอบธรรมแล้วจะได้ ทว่าเงื่อนไขนี้ก็ต้องมีความชอบธรรมด้วยเช่นกัน

หลี่เจิ้งอยากให้เขาหลี่จุ่นคุมชายแดนทางตอนเหนือนี้ กลายเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ อย่างแรกต้องพิสูจน์ว่ามีความชอบธรรม ฉะนั้นหลี่เจิ้งจึงจัดการให้เขาเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเป็นแบบนี้ การที่หลี่จุ่นจะแทรกแซงกิจการในเมืองเฟิงหั่วแห่งนี้ และหน้าที่สำคัญของโอกาสในกองทัพก็มีเหตุผลแล้ว

“มีเรื่องหนึ่งที่ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย ยังต้องขอให้ท่านอัครมหาเสนาบดีไขข้อสงสัย” หลี่จุ่นพลันเอ่ยถามขึ้นชืด ๆ

จี้จงชิงมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “หากไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ท่านอ๋องก็อย่าเพิ่งถามมากมายไปเลย บางเรื่องต่อให้ท่านถามขึ้นมา ข้าเองก็ตอบท่านได้ยาก”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นเลยว่า “ที่ฝ่าบาทกับท่านอัครมหาเสนาบดีให้ข้าผู้แซ่หลี่ทำเรื่องนี้ นี่เป็นการล้วงคองูเห่า ซึ่งหมายความว่าหากข้าต้องเป็นผู้บัญชาการทัพใหญ่แสนนายนี้ อันที่จริงนี่มันกำลังช่วงชิงอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องกระมัง”

สีหน้าของจี้จงชิงเปลี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ท่านอ๋องโปรดระวังคำพูดด้วย”

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นต่อว่า “ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เข้าใจ เหตุใดต้องช่วงชิงอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋องอย่างไม่มีสาเหตุด้วยเล่า?”

ใช่แล้ว!

หลี่จุ่นเข้าใจแล้ว

นี่เพราะต้องการตัดอำนาจทหารของเจิ้นเป่ยอ๋อง

เดิมทีเจิ้นเป่ยอ๋องเป็นผู้บัญชาการทัพใหญ่สามแสนนายปกป้องชายแดนทางตอนเหนือ เรียกได้ว่าคุณงามความดีมากมายจนทำให้จักรพรรดิต้องทึ่ง ก็ไม่เกินไปเลยสักนิด

แต่ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องผู้นี้รู้จักหลีกเลี่ยงข้อสงสัย นอกเสียจากหลี่เจิ้งเรียกพบ ไม่อย่างนั้นแล้วต่อให้เรื่องจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีทางให้เขากลับไปเมืองหลวง ตอนนั้นพระชายาป่วยตาย เขาก็ไม่ได้กลับไป

นั่งออกคำสั่งอยู่ชายแดนทางตอนเหนือมายี่สิบกว่าปี จำนวนครั้งที่กลับไปยังเมืองหลวงนับครั้งได้เลย

เรื่องนี้ไม่ว่าจะมองยังไง เจิ้นเป่ยอ๋องก็ไม่เหมือนคนที่คิดทรยศ กระทั่งไม่เหมือนคนที่มีความคิดใด ๆ ต่อตำแหน่งจักรพรรดิด้วยซ้ำ

เช่นนั้นเหตุใดหลี่เจิ้งถึงไม่สบายใจเช่นนี้ล่ะ?

ยืนกรานจะคิดหาวิธีตัดอำนาจทหารของเขา และจะเอาทัพใหญ่หนึ่งแสนนายไปจากมือเขาอย่างดื้อๆ ในช่วงเวลานี้ให้ได้?

นี่เพราะอะไรหรือ?

หลี่จุ่นคิดปัญหานี้ไม่ตกจริงๆ

จี้จงชิงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ข้าเคยบอกแล้ว บางคำถามต่อให้ท่านอ๋องถามออกมา ข้าก็ตอบท่านได้ยาก กระทั่งตอบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ฉะนั้นท่านอ๋องอย่าถามให้มากเลยจะดีกว่า”

หลี่จุ่นพลันหัวเราะขึ้นมาในทันใด ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ตกลงท่านอัครมหาเสนาบดีตอบไม่ได้ หรือว่าไม่ยอมตอบกันแน่?”

จี้จงชิงไม่พูดอะไรอีก ทว่ากลับเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องประกาศพระราชโองการของฝ่าบาทออกไปเลย แล้วให้ท่านอ๋องแทรกแซงเข้าไปในกองทัพ อันที่จริงนี่เป็นแผนลำดับถัดถัดไป ฉะนั้นข้ายังหวังว่าภายในระยะเวลาสั้นๆ ท่านอ๋องจะเอาชนะความเชื่อใจของพวกเขาด้วยวิธีการของตนเองได้ นี่ถึงจะเป็นผลดีทำให้ท่านอ๋องควบคุมทัพใหญ่ได้อย่างราบรื่นยิ่งขึ้น!”

ช่างทำให้คนคิดไม่ตกเลยจริงๆ

“ไอ้หยา นึกไม่ถึงเลย ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็รบกวนท่านอัครมหาเสนาบดีแล้ว วันหน้าต้องฝากดูแลด้วยนะขอรับ” หลี่จุ่นเอ่ย

จี้จงชิงให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก เอ่ยขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรให้ข้าทำ ก็ให้ท่านอ๋องรีบสั่ง ตอนนี้ข้านับว่าเป็นบริวารใต้อาณัติของท่านอ๋องแล้ว”

“ให้ตายเถอะ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้พูดเกินไปแล้ว!”

ในใจหลี่จุ่นหัวเราะจนแทบบ้า

เยี่ยมเลย!

ในเมื่อทุกอย่างต้องฟังการสั่งการจากข้า เช่นนั้นต่อไปชายชราอย่างเจ้าก็คงต้องลำบากแล้ว!

อย่าหาว่าข้าผู้แซ่หลี่ลงมืออย่างไร้ความปรานีเล่า

จี้จงชิงยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง เขาจ้องหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “มิได้พูดเกินไปหรอก มิได้พูดเกินไปเลย หากท่านอ๋องมีเรื่องอะไรก็รีบสั่งมาได้เลย”

หลี่จุ่นถูกจ้องมองจนเกิดความเกรงกลัวขึ้นมาเล็กน้อย เขาจึงไอแห้งเสียงหนึ่ง สีหน้าค่อยๆ ขึงขังขึ้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“สองวันมานี้ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ได้รับรายงาน เกี่ยวกับเรื่องศึกของแคว้นหลางและแคว้นเฟิงเฉวี่ยนบ้างหรือไม่ ศึกนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”