องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 407

เมื่อถึงยามค่ำคืน หลิวซานกับอาหยวนมาด้วยกัน

เมื่อเห็นหลี่จุ่น สีหน้าของเจ้าอ้วนก็ตื่นเต้นขึ้น รีบเอ่ยประจบขึ้นมาคำหนึ่ง

หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้นว่า “ของเหล่านั้นที่ข้าให้เจ้าดูไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่?”

“พี่จุ่น ท่านวางใจเถอะ เหล่าหลิวของเราจัดการเรื่องเชื่อถือได้ตลอด รับประกันว่าต่อให้ตายก็จะดูแลรักษาเป็นอย่างดี!” หลิวซานรีบตบอกรับรอง

“ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก สรุปก็คือ ของเหล่านั้นสำคัญเป็นอย่างมาก เจ้าต้องดูแลให้ดี หากตัวเจ้าเห็นแล้วว่าท่าไม่ดี เจ้าก็ไปหาแม่ทัพจงจื่อหนิง ให้เขาออกหน้าหาคนมาช่วยเจ้าเฝ้าดูแลสักสองสามคน” หลี่จุ่นเอ่ย

“ขอรับ พี่จุ่น” หลิวซานพยักหน้า

“เขาจัดการที่อยู่ให้พวกเจ้าแล้วหรือยัง?” หลี่จุ่นเอ่ยถาม

“จัดการแล้วขอรับ หลินกุนซือท่านนั้นค่อนข้างดีกับพวกเราทีเดียว” อาหยวนเอ่ยปากพูดขึ้น “เพื่อปกป้องท่าน กระโจมของข้าเลยตั้งอยู่ข้างๆ หากท่านมีเรื่องอันใดก็ให้เรียกชื่อข้า ข้าจะรีบไปทันที”

“เยี่ยม” หลี่จุ่นพยักหน้า

เจ้าอ้วนอยู่ที่นี่เพียงแค่ชั่วครู่ จากนั้นก็รีบกลับไป

ในเมื่อเป็นภารกิจที่พี่จุ่นมอบหมาย เช่นนั้นแล้วต่อให้ต้องตายก็ต้องทำให้ดี เขากังวลว่าดินปืนสีดำเหล่านั้นจะไม่มีใครคอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา

“ท่านคิดจะทำอย่างไรหรือ?”

เมื่อหลิวซานเดินออกไป อาหยวนก็นั่งลงตรงหน้าหลี่จุ่น เอ่ยถามขึ้นอย่างกังวลเล็กน้อย

สีหน้าของหลี่จุ่นนิ่งสงบ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องร้อนใจไป มีคำโบราณกล่าวเอาไว้ว่าทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ ไหนๆ ก็มาแล้ว เช่นนั้นก็สงบใจเอาไว้ก่อน แล้วไปตายเอาดาบหน้า”

สมแล้วที่เป็นราชากวีแห่งเมืองหลวง แม้แต่พูดจาก็ยังดูมีความรู้

ในใจของอาหยวนครุ่นคิดขึ้นมาในฉับพลัน

“เจ้าค่ะ เอาอย่างท่านว่า” อาหยวนพยักหน้า สงบจิตใจลง

หลี่จุ่นมองนางทีหนึ่ง ครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าเอาเช่นนี้ ไปขอป้ายห้อยเอวที่ทำให้เข้าออกจากเมืองได้สะดวกจากหลินชิง จากนั้นก็ลองติดต่อผู้ที่อยู่ในที่ลับนั่น ข้าเดาว่าเขาไม่มีทางเข้ามาในค่ายทหารนี้ได้แน่ ต้องให้เจ้าออกจากค่ายทหารไปติดต่อเขา ข้าต้องการให้เขาช่วยทำเรื่องบางอย่าง”

อาหยวนพยักหน้า “เจ้าค่ะ ข้าจะไปหาหลินชิงเดี๋ยวนี้”

“ไม่รีบ พรุ่งนี้เจ้าค่อยไปก็ได้ หากผู้ที่อยู่ในที่ลับท่านนั้นเอ่ยข้อเสนอมา ก็รับปากแล้วแต่ดุลพินิจของเจ้า นอกเสียจากว่าเจ้ารับปากไม่ได้ ก็ค่อยมารายงานกับข้า” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้น

ยอดฝีมือแห่งลัทธิเทียนซานผู้นั้น ลึกลับซับซ้อน ขอแค่ให้เขาปกป้องตัวเองให้ดี สิ้นเปลืองทรัพยากรมากเกินไปแล้ว

ยอดฝีมือเช่นนี้ควรหลอกใช้ให้ดีๆ ให้จัดการเรื่องแทนตัวเอง นี่ถึงจะเรียกว่าใช้สิ่งของทุกอย่างให้คุ้มค่าที่สุด ใช้คนให้สมกับความสามารถมากที่สุด

และเรียกว่าถอนขนแกะ¹

“เจ้าค่ะ” อาหยวนพยักหน้า

“อืม สองวันนี้เจ้าไปเล่นให้เยอะหน่อย ดูว่ามีเรื่องที่ควรค่าให้สนใจหรือไม่ แล้วกลับมาเล่าให้ข้าฟัง”

“เรื่องศึกระหว่างแคว้นหลางกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็น่าจะมีข่าวส่งกลับมาแล้วใช่หรือไม่?”

จี้จงชิงพยักหน้า ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “สถานการณ์ยากจะมองในแง่ดี แคว้นหลางพ่ายแพ้ถอยทัพอีกครั้ง ทัพใหญ่ห้าแสนนายของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเคลื่อนทัพลงใต้ ด้วยความเร็วเช่นนี้ เกรงว่าอีกสิบกว่าวัน ทัพใหญ่ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็จะไปประชิดเมืองหลวงของแคว้นหลาง ถึงเวลานั้นสถานการณ์ก็เลวร้ายจนคิดหาวิธีแก้ไขไม่ได้แล้ว”

นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว

ฉะนั้นทัพใหญ่แสนนายของชายแดนทางตอนเหนือ ต้องรีบประชิดเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนให้ได้เร็วๆ แล้วเดินแผน “ล้อมเว่ยช่วยจ้าว” “ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม”

ทว่าการเคลื่อนไหวที่กล้าหาญนี้ หากต้องกระทำการอย่างกล้าหาญเช่นนี้ แม้แต่จี้จงชิงก็ไม่กล้าเสี่ยงอันตราย เนื่องจากหากทัพใหญ่แสนนายเคลื่อนไหว ชายแดนทางตอนเหนือก็จะเผชิญหน้ากับความเป็นไปได้ที่จะถูกข้าศึกโจมตีได้ตลอดเวลา!

นี่เป็นการพนันที่มีเดิมพันสูง แต่ก็เป็นวิธีที่พอจะแก้ไขความยากลำบากของแคว้นหลางในคราเดียวกันไปด้วย!

และเป็นจุดสำคัญของการแก้ไขสถานการณ์!

ด้วยเหตุนี้ หากต้องการให้เขาหลี่จุ่นคุมชายแดนทางตอนเหนือ เช่นนั้นเรื่องแรกที่ต้องทำ ก็คือเคลื่อนพลทัพใหญ่ แล้วขึ้นเหนือเข้าไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเลย!

ทว่าเขาเองก็เพิ่ง “ทำสงครามจังหวะเร็ว” เป็นครั้งแรกในโลกนี้เช่นกัน!

อย่างไม่ต้องสงสัย หากเขาหลี่จุ่นลงมือ วิถีสงครามของโลกนี้จะนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!

และจะทำให้ดวงตาของบุคคลสำคัญในแต่ละแคว้นต้องหลุดออกมาด้วยความตกตะลึงในฉับพลัน

¹ ถอนขนแกะ แปลว่าได้รับของฟรี ได้ของดีในราคาถูก