องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 408

“ท่านแม่ทัพ!”

หลี่จุ่นหยิบทหารขึ้นมาตัวหนึ่ง ค่อยๆ กินตัวเบี้ย “จอมทัพ” ของจี้จงชิงไป ก่อนจะรุกด้วยตัว “แม่ทัพ” ออกมา

จี้จงชิงขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใด

หมากรุกนี้ช่างน่าสนใจมากจริงๆ แม้กฎเกณฑ์จะเยอะเกินไป แต่ก็ทำให้คนยากจะต้านทาน

อย่างเช่นครั้งนี้เขาฆ่าหลี่จุ่นพ่ายแพ้แตกไม่เป็นขบวนไปแล้ว แต่สุดท้ายก็ตายด้วยน้ำมือของหน่วยกล้าตายที่อยู่ข้างตนที่หลี่จุ่นเลี้ยงเอาไว้

ให้ตายเถอะ ช่างยากมากจริงๆ

อีกนิดเดียว

“อีกตา”

จี้จงชิงย่อมไม่ยอมอยู่แล้ว รีบวางหมากรุกใหม่อีกครั้ง

หลี่จุ่นรู้ขาดความมั่นใจอยู่เล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าอย่างไม่หวาดหวั่น

เพียงแต่กฎที่ตนเป็นคนตั้งขึ้น ชายชราผู้นี้ไม่มีโอกาสชนะแน่!

เขาย่อมไร้ซึ่งความหวั่นเกรงอยู่แล้ว

จี้จงชิงวางหมากไปด้วย พลางถามขึ้นไปด้วยว่า “ฉะนั้น ท่านอ๋องมีกลยุทธ์อันใดแล้วหรือยัง? ต้องรีบคุมชายแดนทางตอนเหนือให้เร็วที่สุดล่ะ”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่มีกลยุทธ์ใด”

จี้จงชิงขมวดคิ้ว ดวงตาคนแก่ที่มีความขุ่นมัวอยู่เล็กน้อยมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ดูท่าถึงเวลาที่ข้าต้องเอาพระราชโองการของฝ่าบาทออกมาแล้ว อย่างน้อยก็ให้ท่านอ๋องได้ออกจากกระโจมในค่ายก่อน หากถูกขังไว้ตรงนี้อยู่ตลอด ท่านอ๋องคงทำอะไรไม่ได้แล้ว”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ตอนนี้อย่าเพิ่งรีบร้อน ข้าได้ยินอาหยวนบอกว่า อีกสองวันในทัพเตรียมจะจัดการประลองครั้งใหญ่ ข้าคิดว่าอาจจะหยิบยืมโอกาสนี้ได้ สิ่งที่ข้าผู้แซ่หลี่ต้องการก็คือเพิ่มดอกไม้บนผ้าทอลาย แต่ไม่ใช่การเติมน้ำมันลงในกองไฟ”

“หากเอาพระราชโองการออกมาตอนนี้ แล้วยืนกรานแต่งตั้งให้ข้าผู้แซ่หลี่เป็นผู้ตรวจการ เช่นนั้นก็จะเป็นการเติมน้ำมันลงในกองไฟ เหล่าทหารคงไม่ศรัทธาเลื่อมใสเป็นแน่ หากรอข้าผู้แซ่หลี่ได้รับการยอมรับอย่างแน่นอนจากใจเหล่าทหารแล้ว ค่อยเอาพระราชโองการออกมานั่นถึงจะเป็นการเพิ่มดอกไม้บนผ้าทอลาย กระทั่งเป็นโอกาสอันเหมาะสม ที่จะช่วยข้ายึดอำนาจทหารแห่งชายแดนทางตอนเหนือในรวดเดียวได้ด้วย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้จงชิงก็เผยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มออกมาในทันใด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ดูท่าท่านอ๋องจะเข้าใจอย่างแจ่มชัดแล้ว จุดประสงค์ของการประลองครั้งใหญ่ในกองทัพครั้งนี้เดาได้ไม่ยาก ซึ่งก็คือพุ่งเป้ามาที่ท่านอ๋อง ข้าว่าท่านอ๋องควรเตรียมตัวให้ดี”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นว่า “ข้าผู้แซ่หลี่ยังไม่รู้แน่ชัดในรายละเอียดว่าจะประลองอะไร แต่คิดว่าสิ่งที่ประลองคือสิ่งที่ข้าผู้แซ่หลี่ไม่เชี่ยวชาญ”

“ก่อนการประลองใหญ่ ข้าต้องการให้ท่านอัครมหาเสนาบดีทำให้ทหารในกองทัพรู้ถึงการมีอยู่ของข้า และรู้ว่าข้าผู้แซ่หลี่ไม่ได้เรื่องเป็นอย่างมาก” หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นชืดๆ

“ได้ เรื่องนี้ไว้เป็นหน้าที่ของข้าเอง!” จี้จงชิงหัวเราะจนคิ้วคลายออกจากกัน เขาสบายใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เหล่าทหารในกองทัพน้อยคนที่จะรู้จักหลี่จุ่น กระทั่งไม่รู้เลยว่าหลี่จุ่นเป็นใคร อาจไม่รู้เลยว่าหลี่จุ่นประพันธ์กลอนได้เก่งกาจเป็นอย่างมาก และเขายังเป็นองค์ชายอีกด้วย

ด้วยเหตุนี้จี้จงชิงจึงต้องรีบแพร่สะพัดข่าวออกไปให้เร็วที่สุด ให้เหล่าทหารรู้ถึงการมีอยู่ของหลี่จุ่น ให้พวกเขารู้ว่าเขาต้องการมาคุมชายแดนทางตอนเหนือ!

รู้ว่าแม้หลี่จุ่นจะเป็นองค์ชาย แม้จะเป็นอ๋อง แต่ก็ไม่ได้เล่าเรียนไม่มีวิชาความรู้ ไม่เข้าใจการต่อสู้และการวางกลยุทธ์ใดๆ ไม่มีความสามารถพอที่จะควบคุมทหารได้ และยิ่งไม่มีคุณสมบัติใดจะมารับช่วงคุมอำนาจทหารต่อ!

ต้องทำให้ทุกคนคิดว่าหลี่จุ่นเป็นเพียงพวกไร้ค่าก่อน แล้วค่อยให้หลี่จุ่นลบล้าง “ข่าวลือ” นี้ต่อหน้าต่อตาทุกคน ให้ตัวเขาที่ไม่ค่อยโดดเด่น กลายเป็นยิ่งสะดุดตามากขึ้น!

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ภายใต้การตื่นรู้ของผลกระทบทางจิตใจ หลี่จุ่นผู้ที่ไร้คุณสมบัติจะเป็นผู้บัญชาการชายแดนทางตอนเหนือ ไม่แน่ว่าภายในใจของพวกเขาอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดก็เป็นได้!

อืม ถึงเวลานั้นยังต้องให้หลี่จุ่นเอ่ยสุนทรพจน์ที่ยอดเยี่ยมสักยก!

เอ่ยสุนทรพจน์ เป็นเครื่องมืออันเยี่ยมยอดที่สร้างแรงบันดาลใจให้คนมาแต่ไหนแต่ไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโลกที่ยังไม่เคยมีการใช้พลังแห่งการพูดสุนทรพจน์นี่เลย!