องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 409

จี้จงชิงรู้ว่าควรทำอย่างไร เขาจดจ่ออยู่กับการเล่นหมากรุกกับหลี่จุ่น อยากจะเอาชนะเขาสักตาแล้วค่อยไป เพียงแต่น่าเสียดายสุดท้ายต้องสะดุ้งด้วยเบี้ย “รถม้า” ของหลี่จุ่น

“ม้า” กับ “รถ” ประกอบกัน กลายเป็นรถม้า แล่นไปที่ไหนก็ได้ เลี้ยวตรงไหนก็ได้ และยังสามารถกินหมากสองตัวที่อยู่ติดกันของอีกฝ่ายได้อีกด้วย...

จี้จงชิงโกรธจนหน้าคล้ำดำเขียว โยนหมากทิ้งได้ก็เดินออกไปเลย

“ฮ่าๆ ภายใต้กฎของข้า ข้าก็คือผู้ที่ไร้เทียมทาน!”

เมื่อเห็นจี้จงชิงโกรธจนเดินออกไป ในใจหลี่จุ่นก็พอใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยสักนิดว่าที่เขาทำเช่นนี้จะเป็นการโกง

วันต่อมา พอเช้าตรู่อาหยวนก็เดินเข้ามาในกระโจมของเขา แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอ๋องเจ้าคะ ข้าติดต่อกับคนของลัทธิเทียนซานท่านนั้นได้แล้วเจ้าค่ะ”

นัยน์ตาหลี่จุ่นเป็นประกาย เขาเอ่ยขึ้นว่า “เยี่ยมไปเลย! เขามีข้อเสนออะไรหรือไม่?”

อาหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เขาอยากดื่มเหล้าเจ้าค่ะ...และต้องเป็นสุราหลงไถ ที่นี่ไม่มีสุราหลงไถ ฉะนั้นตอนนี้ข้าเลยยังไม่ได้รับปากเขาไป”

แม้คืนนั้นนางจะได้ยินหลี่จุ่นเคยบอกกับหลินชิงว่า จะมีสุราหลงไถส่งขึ้นมาชุดหนึ่ง แต่ว่าตอนนี้ยังไร้วี่แวว ด้วยเหตุนี้จึงไม่กล้ารีบรับปาก

หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นมาในทันใด “เรื่องนี้ว่าง่าย เพียงแค่เขารับปากว่าจะทำเรื่องให้ สิ่งที่ข้าผู้แซ่หลี่ไม่ขาดเป็นที่สุดก็คือเงินกับเหล้า!”

อาหยวนรีบเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่าตอนนี้พวกเราไม่มีสุรานี่เจ้าคะ”

หลี่จุ่นเอ่ย “เหล้าที่ให้ไท่ฟู่ช่วยส่งมาน่าจะถึงแล้ว”

แม้ชายชรานั่นจะไม่ได้เต็มใจเท่าไร แต่ก็คงไม่ขวางตัวเขาจริงๆ น่าจะส่งมา เมื่อคำนวณเวลาดูแล้วก็น่าจะใกล้แล้ว

ถึงอย่างไรหม้อปั้นดินเผาที่สั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ สิ่งที่จะนำมาทำเป็นระเบิดมือนั่นต้องใช้เวลาเล็กน้อย หลังจากนั้นเมื่อส่งมาถึงที่นี่แล้ว แม้รีบส่งมาเร็วที่สุดแล้วอย่างน้อยก็ต้องสามวัน

รีบร้อนไม่ได้

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะไปตอบกลับเขา ท่านอ๋องอยากให้เขาทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ? ข้าจะได้รวดบอกเขาทีเดียวเลย” อาหยวนพยักหน้า

หลี่จุ่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ให้เขาพร้อมเตรียมรับคำสั่งอยู่ตลอดเวลา ถึงเวลานั้นข้าจะให้เขาลงมือ”

หลี่จุ่นกำลังเตรียมตัวสองด้าน

หากช่วงชิงอำนาจทหารมาด้วยวิธีปกติไม่ได้ เช่นนั้นเขาก็ต้องใช้ไม้แข็ง กำจัดพวกหลินชิงทั้งสามคนไปซะเลย!

ถึงเวลานั้นชายแดนทางตอนเหนือก็จะขาดผู้นำ ตัวเขาก็จะเอาพระราชโองการออกมารับคุมอำนาจทหารต่อ ใช้วิธีที่รุนแรงและไร้ความปรานีมาปราบปรามทั้งกองทัพด้วยความรวดเร็ว ที่ควรฆ่าก็ฆ่า ที่ควรขังก็ขัง เขาไม่เชื่อว่าจะไม่มีวิธีที่จะทำให้คุมชายแดนทางตอนเหนือได้ภายในระยะเวลาอันสั้น!

เพียงแต่ นี่เป็นกลยุทธ์ลำดับถัดถัดไป ผลที่ตามมาร้ายแรงเกินไป หลี่จุ่นหวังว่าจะไม่ต้องใช้

“เจ้าค่ะ!” อาหยวนพยักหน้า จากนั้นก็ออกไป

เวลาค่อยๆ ล่วงเลยไป หลี่จุ่นมาถึงยังกองทัพ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวกผ่านไปเจ็ดวันแล้ว!

“...”

จี้จงชิงจัดการเรื่องได้ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ออกแรงทำงานเพียงไม่กี่วัน ทั้งกองทัพพิทักษ์อุดรก็ไม่มีผู้ใดไม่รู้จักหลี่จุ่น ไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าเขาคือคนไม่เอาถ่าน!

เมื่อพวกหลินชิงได้ยินข่าวลือนี้อยู่ในกระโจมกองทัพ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใด

“กุนซือ นี่เป็นเรื่องดีหรือว่าเรื่องร้ายกันแน่?” หลิวเซิ่งมองหลิวชิงแล้วเอ่ยถามขึ้น

ดูเหมือนจะเป็นข่าวดี นี่เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังพูดให้ร้ายหลี่จุ่น ทำให้ชื่อเสียงของเขากระฉ่อนไปทั่วทั้งกองทัพ แต่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

จางฟ่างเองก็รู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกัน ตั้งแต่เริ่มมีการวิจารณ์อย่างดุเดือดนี่ออกมา เขาก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องดี ก็ดีใจอยู่เล็กน้อย แต่ว่าลือไปลือมาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ในใจของเขาเองก็ไม่มั่นใจอยู่เล็กน้อย

หลินชิงขมวดคิ้วจนเป็นปมแน่น นัยน์ตาลึกซึ้ง ส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ข้าเองก็ไม่รู้ว่านี่มันสถานการณ์อะไรกัน แต่ดูท่าแล้วมีคนกำลังตั้งใจแพร่ข่าวลือ ใส่ร้ายอ๋องผู้นี้ของเรา...”

รู้ๆ กันอยู่ว่าอ่องท่านนี้เป็นอัจฉริยะด้านโคลงกลอนที่ไร้เทียมทาน แผนการลึกซึ้ง ทำให้ผู้คนตกตะลึงไปทั่ว ใช่คนไม่เอาถ่านเสียที่ไหนกัน?!

เห็นได้ชัดว่าเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ อันตรายเป็นอย่างมาก

หลิวเซิ่งที่หน้าตาหยาบกร้านพลันขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“กุนซือ ท่านว่าพวกคนที่บอกข่าวกับพวกเราเหล่านั้นกำลังใส่ร้ายเข้าอยู่ใช่หรือไม่?”