องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 410

จางฟ่างพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเอ่ย

“ข้าก็รู้สึกว่าเป็นไปได้เหมือนกัน อีกฝ่ายอาจมีความแค้นกับท่านอ๋องของเราท่านนี้มากก็ได้ ไม่เพียงบอกข่าวว่าเขามาคุมทหาร เวลานี้ยังทำลายชื่อเสียงของเขาอีก เป็นไปตามที่พวกเราคาดหวังเอาไว้เลย!”

ว่าแล้วเขาก็มองหลินชิงแล้วถาม “ท่านกุนซือ ท่านว่าพวกเราควรรับมือยังไงดี”

หลินชิงพิจารณา นัยน์ตาลุ่มลึกเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงหนัก

“จะสรุปตอนนี้ยังเร็วเกินไป ต้องตรวจสอบให้แน่ชัดก่อนว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว ก่อนจอมทัพจะไปได้กำชับไว้เป็นการเฉพาะ บอกว่าชายแดนทางเหนืออาจไม่สงบ ให้พวกเราสังเกตการณ์ตลอดเวลา การเกิดเรื่องพรรค์นี้ในช่วงสำคัญนี้อย่างกะทันหัน มันไม่ค่อยปกติ พวกเราต้องระวัง”

จางฟ่างสองคนแลกสายตากันทีหนึ่ง ต่างพยักหน้าน้อย ๆ

หลินชิงเป็นถึงกุนซือ หนึ่งในสองเสนาธิการใหญ่ของจอมทัพ แม้แต่จอมทัพยังให้หลินชิงเป็นผู้ตัดสินใจอยู่บ่อยครั้ง ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเชื่อหลินชิงสนิทใจ

แม้แต่วันที่ต้อนรับหลี่จุ่นกับจี้จงชิง ที่ให้พวกเขาต้อนรับหลี่จุ่นด้วยท่าทีแย่ ๆ ก็เป็นความคิดของหลินชิงเหมือนกัน

หลินชิงรับผิดชอบเป็นมันสมองของพวกเขา การที่จอมทัพวางใจมอบหมายทัพใหญ่ของชายแดนเหนือแก่พวกเขาสามคน ก็เป็นเพราะเชื่อมันในความสามารถของหลินชิงทั้งหมด!

หลังจากทั้งสามปรึกษาหารือกันเสร็จ ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ทั้งสามก็รวมตัวหารือกันอีก

จางฟ่างเอ่ย “ข้าสืบมาแล้ว เรื่องที่ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้เป็นคนแรกนี่ไม่รู้ แต่สืบได้ว่าเรื่องพวกนี้แรกเริ่มเดิมทีแพร่มาจาก ‘ติ้งหย่วนจวิน’ ”

“ติ้งหย่วนจวิน? ในกองทัพของจงจื่อหนิงน่ะหรือ”

หลินชิงสีหน้าอึ้งไปเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด คนพวกนี้ที่มีประสบการณ์มากที่สุดก็มาจากพวกทหารเฝ้าระวังของเมืองหลวงนี่ พวกเขาอยู่ที่เมืองหลวง ต้องรู้เรื่องของจิ่งอ๋องท่านนี้ดีแน่”

“มิผิด!” จางฟ่างพยักหน้า

หลินชิงไตร่ตรอง จากนั้นก็พูดขึ้นทันที “แม่ทัพหลิว เอาอย่างนี้ ไปติ้งหย่วนจวินแล้วจับมาถามสักสองคน ต้องเลือกนายทหารเล็ก ๆ ที่ไม่เป็นจุดสนใจที่สุด มีแต่สิ่งที่ออกมาจากปากพวกเขาจึงจะเป็นจริงที่สุด”

“ข้าก็อยากรู้นัก การที่จู่ ๆ ติ้งหย่วนจวินก็ร่ำลือเรื่องนี้ เป็นเพราะอ๋องท่านนี้มีชื่อเสียงเช่นนี้ในเมืองหลวงจริง หรือเพราะมีคนจงใจทำลายชื่อเสียงกันแน่”

หลินชิงรู้สึกปวดหัวนิด ๆ พวกเขาอยู่ที่ชายแดนทางเหนือ ห่างจากเมืองหลวงมาก ไม่เข้าใจสถานการณ์ในเมืองหลวงเลย ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่าชื่อเสียงของหลี่จุ่นเป็นอย่างไรกันแน่

ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรรับมือกับเขาอย่างไร

ถ้ามีชื่อเสียงไม่สู้ดีในเมืองหลวง คล้าย ๆ กับที่ร่ำลือในเวลานี้ พวกเขาก็ประสมโรงสักหน่อย ตีตรายืนยันว่าที่พูดนี้คือเรื่องจริง!

แต่ถ้าไม่ เช่นนั้นก็ต้องระวังกันแล้ว

ถ้าพวกเขาถูกคนหลอกใช้ นั่นจะแย่

ดังนั้นต้องระวังจึงจะดี

“ได้ ให้ข้าจัดการเถอะ!” หลิวเซิ่งทุบหน้าอกสาวเท้าเดินออกจากกระโจมจอมทัพทันที!

หลิวเซิ่งเรียกคนมาสองคน จากนั้นก็เดินเล่นเข้าค่ายทหารของติ้งหย่วนจวิน เขาไปพูดคุยกับจงจื่อหนิงเรื่องค่ายกลประตูมังกรเพื่อดึงดูดความสนใจ จากนั้นก็แยกกันทำตามแผน ให้ลูกน้องของตัวเองสองคนไปทำงาน

เมื่อลูกน้องทั้งสองของหลิวเซิ่งเข้าค่ายทหารติ้งหย่วนจวิน ไม่นานก็เห็นเจ้าอ้วนคนหนึ่ง ทั้งสองสอดส่องโดยรอบ พอเห็นว่าไม่มีใครสังเกตจึงเข้าไปหา อุดปากอีกฝ่ายแล้วใช้กำลังลากไปยังจุดลับตาคนทันที

เจ้าหลิวอ้วนผงกหัวแรง ๆ อย่างต่อเนื่อง!

อื่ม แสดงว่าเลวร้ายมาก!

ลูกน้องทั้งสองของหลิวเซิ่งพึงพอใจที่สุดฉับพลัน!

แล้วถามอีกหน่อยก่อนจะจากไปด้วยความพอใจ

ถูกต้อง!

จิ่งอ๋องผู้นี้นอกจากจะแต่งกลอนได้นิดหน่อยก็คือคนไม่เอาถ่านเต็มคราบ ในตอนท้ายพวกเขายังให้โอกาสเจ้าอ้วนพูดอีก เจ้าอ้วนนั่นบอกว่าจิ่งอ๋องผู้นี้คือคนไม่เอาไหนเอาเสียเลย แถมยังมีคนมากมายในเมืองหลวงสงสัยว่ากลอนที่เขาแต่งพวกนั้นจะลอกมา!

ไม่เป็นที่ชื่นชอบอย่างหนัก!

พอเจ้าอ้วนรู้ว่าอ๋องท่านนี้จะไปรับช่วงต่อที่ชายแดนทางเหนือก็มีปฏิกิริยารุนแรงกว่าพวกเขาอีก หนำซ้ำยังบอกด้วยว่าหาโอกาสเอากระสอบคลุมอ๋องท่านนี้เสีย กำจัดภัยร้ายแต่เนิ่น ๆ

สุดท้ายยังเป็นพวกเขาที่ยกแม่น้ำทั้งห้ามาปลุกปลอบจึงทำให้เจ้าอ้วนผู้มีอารมณ์ฉุนเฉียวผู้นี้เลิกล้มความคิดลอบลงมืออันชั่วร้ายไปเสีย

ต่อมาทั้งสองก็จับมาอีกคน ข้อมูลที่สืบได้ไม่ต่างกันเท่าไร

ต่างบอกว่าอ๋องท่านนี้ชื่อเสียงไม่ดี พอได้ยินว่าจะรับช่วงกุมอำนาจทหาร อีกฝ่ายมีปฏิกิริยารุนแรงอย่างหาที่เปรียบมิได้ เกือบกระทำการเหมือนเจ้าอ้วนนั่นแล้ว ยังเป็นพวกเขาที่ยื้อยุดฉุดกระชากไว้อีกแน่ะ

ทั้งสองคนกลับไปถึงข้างกายหลิวเซิ่งแบบพอใจมาก รายงานการทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ