องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 411

พอหลิวเซิ่งเห็นลูกน้องทั้งสองของตัวเองกลับมาก็พอใจมากทันที รีบเอ่ยปากขอตัวกลับกับจงจื่อหนิงด้วยความรวดเร็ว

“ท่านแม่ทัพ!”

ไม่นานก็มีคนมารายงานจงจื่อหนิงที่หน้ากระโจม “เมื่อครู่คนของเราถูกดึงไปถามเรื่องของจิ่งอ๋องขอรับ”

จงจื่อหนิงสายตาเพ่งพิศทันที เอ่ยเสียงหนัก “ไม่ได้พูดอะไรมากใช่ไหม”

“วางใจได้ขอรับท่านแม่ทัพ ทหารทุกนายในติ้งหย่วนจวินล้วนปฏิบัติตามคำสั่งของท่านแม่ทัพอย่างเคร่งครัด พูดเป็นเสียงเดียวกันขอรับ”

จงจื่อหนิงพยักหน้า หัวเราะน้อย ๆ แล้วพูดต่อ “ดีมาก ไปได้ จับตาดูการเคลื่อนไหวของกองทัพพิทักษ์อุดรตลอดเวลา”

“ขอรับ ข้าน้อยขอตัวก่อน!”

หลิวเซิ่งกลับมายังกระโจมจอมทัพ เห็นหลินชิงอยู่คนเดียวจึงพูดตอบกลับด้วยความดีใจเดี๋ยวนั้น

“ท่านกุนซือ สืบมาแล้วล่ะ เหมือน ๆ กับที่ร่ำลืออยู่ข้างนอกนั่นแหละ ไม่ต่างกันมากนัก ท่านอ๋องของพวกเราท่านนี้ เป็นคนไม่เอาถ่านจริง ๆ! แม้แต่นายทหารเล็ก ๆ ของติ้งหย่วนจวินก็ยังไม่ยอมให้เขามาคุมทหารเลย!”

หลินชิงพยักหน้า ยิ้มตอบ “ดีมาก ตอนนี้พวกเราแค่รอให้แม่ทัพจางกลับมา ดูสิว่าคาราวานพ่อค้าในเมืองพวกนั้นที่กลับมาจากเมืองหลวงจะว่ายังไง”

หลินชิงไม่วางใจ ให้จางฟ่างเข้าเมืองไปสืบข่าวอีก ในเมืองมีพ่อค้าวาณิชย์มากมายที่เป็นคนทำการค้ามาจากเมืองหลวง มักไปมาระหว่างสองเมืองเป็นประจำ รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงมากมาย

คนของติ้งหย่วนจวินพูดเป็นเสียงเดียวได้ แต่พ่อค้าในเมืองที่มาจากเมืองหลวงเหล่านั้นจะไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน

“เหล่าจางกลับมาแล้ว!”

ทั้งสองรอไม่ถึงหนึ่งก้านธูป จางฟ่างสาวเท้ายาวเข้ามาในกระโจมจอมทัพ เข้ามาถึงก็พลันพูดว่า

“ข้าสืบมาแน่ชัดแล้ว เห็นว่าจิ่งอ๋องแต่งกลอนเก่งมาก นอกนั้นคล้าย ๆ กับข้างนอกนั่นแหละ”

หลินชิงขมวดคิ้วพลัน “แล้วบอกหรือไม่ว่าท่านอ๋องท่านนี้เป็นคนไม่เอาถ่าน”

หลินชิงรู้ว่าสมัยก่อนหลี่จุ่นเป็นคนไม่เอาถ่าน แต่ภายหลังได้ยินว่าเขาแสดงความสามารถทึ่งไปทั้งหอเหวินชวีในเมืองหลวง แต่งกลอนในเจ็ดก้าวทำให้ทุกคนตกตะลึงพรึงเพริด นับจากนั้นก็แต่งกลอนอยู่เนือง ๆ แล้วยังมีกลอนหลายบทที่ได้รับการชื่นชมยกย่อง เยี่ยมยอดที่สุด

แต่ชื่อเสียงในหมู่ชาวบ้านจะเป็นอย่างไร กลับไม่แน่ชัดเท่าใดนัก

“ท่านกุนซือ งั้นพวกเราจะรับมือยังไงดี” หลิวเซิ่งถามขึ้นทันใด

หลินชิงคิดแล้วก็หัวเราะตอบ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นพวกเราก็อาศัยกระแสนี้ แอบหาคนที่ไหวพริบดีหน่อยสักสองสามคน ให้พวกเขาปล่อยข่าวว่าอ๋องท่านนี้ไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่รู้หลักการจัดทหารค่ายกล เป็นแต่สนุกกับบทกลอนของพวกปัญญาชนจน ๆ...อื่ม ต้องคัดค้านการมากุมอำนาจทหารของเขาให้หนักด้วย!”

หลิวเซิ่งและจางฟ่างสบตากันทีหนึ่ง ก่อนจะชมเชยทันที

“สมกับที่เป็นท่านกุนซือ! ยอดเยี่ยมจริง ๆ! ข่าวพวกนี้มาจากติ้งหย่วนจวิน ถ้าอ๋องท่านนี้จะคิดบัญชีกับเรา ก็ผลักภาระให้ติ้งหย่วนจวินได้เลย คงทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก!”

“ถูกต้อง เหตุผลนี้แหละ!” หลินชิงหัวเราะพูดด้วยความพอใจเหมือนกัน

หลิวเซิ่งทุบหน้าอกพลางพูดทันทีว่า “ดี เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถอะ!”

“ได้ แม่ทัพหลิว ขึ้นอยู่กับท่านแล้วนะ!”

“รบกวนแม่ทัพหลิวแล้ว!”