องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 412

ในกระโจม

พอหลี่จุ่นฟังรายงานของอาหยวนจบก็พยักหน้าพอใจทันที พูดกลั้วหัวเราะเบา ๆ

“ดีสิ เจ้าคนพวกนี้ช่วยข้ากระพือข่าว ประหยัดแรงได้เยอะเลย”

ก่อนหน้านี้เขาสันนิษฐานไว้อยู่แล้วว่าพวกหลินชิงทั้งสามอาจไหลตามน้ำ เพิ่มระดับการกระจายข่าว ให้ชื่อเสียงไม่เอาถ่าน ไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่รู้พิชัยสงครามการวางแผนของเขากับเรื่องที่เขาไม่มีคุณสมบัติในการกุมอำนาจทหารเลยให้คนรู้ ยุยงให้คนคัดค้าน

ดังคาด พวกเขาทำไปตามน้ำจริง ๆ

อาหยวนพูดด้วยความกังวลทันที “แต่ ถ้าทำอย่างนี้ จะไม่ทำให้ชื่อเสียงของท่านแย่ลงทุกทีหรือเจ้าคะ”

อาหยวนรู้เรื่องราวความเป็นไปของหลี่จุ่นแล้ว การมาชายแดนทางเหนือคราวนี้ เขาต้องการมารับช่วงควบคุมชายแดนทางเหนือต่อ!

แต่พอได้ฟังข่าวนี้ อาหยวนรู้สึกตกตะลึงที่สุด ในใจฉงนฉงายอย่างหนัก

ทำไมฝ่าบาทถึงให้หลี่จุ่นมารับช่วงควบคุมชายแดนทางเหนือล่ะ

เขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ สักหน่อย...

แต่พอนึกถึงการจากไปกะทันหันขององค์หญิงบ้านตัวเอง นางรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะมีเงื่อนงำอะไรจึงไม่กล้าถามมาก

ตอนนี้หลี่จุ่นจงใจทำลายชื่อเสียงของตัวเอง อาหยวนกังวลมาก ไม่ค่อยเข้าใจสาเหตุที่หลี่จุ่นจงใจทำอย่างนี้

ในความคิดของนาง ครั้นเสียชื่อเสียง ก็ยากจะอธิบายให้ชัดเจนแล้ว

หลี่จุ่นมองนางแวบหนึ่ง ยิ้มตอบ “ฉะนั้น ข้าจำเป็นต้องออกมาแก้ต่างให้ตัวเอง ข้าต้องบอกพวกเขาว่าข้าไม่ได้แย่เหมือนกับที่พวกเขาพูดอย่างนั้น”

“นี่...” อาหยวนได้ยินแล้วก็แสดงสีหน้างงงวย

ทำลายชื่อเสียงตัวเองเสียให้วุ่นวาย จากนั้นก็ออกมาแก้ต่างให้ตัวเอง นี่มันแนวทางอะไรกัน

ไม่เข้าใจจริงแท้

หลี่จุ่นพูด “เจ้าไปหาท่านอัครเสนาบดีสักหน่อย ตอนนี้ข้าต้องการความช่วยเหลือของเขา”

“เจ้าค่ะ...”

อาหยวนไปแบบขะมักเขม้น

ครึ่งชั่วยามให้หลัง จี้จงชิงมาถึง

“ท่านมีความคิดยังไง” จี้จงชิงถาม

ที่หลี่จุ่นเจาะจงเรียกเขามา ต้องมีแผนอะไรแน่

หลี่จุ่นยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะตอบ “ข้าผู้แซ่หลี่ต้องการให้ท่านอัครเสนาบดีไปหาคนที่มีไหวพริบสักสองสามคน...”

หลังจากพูดยาวเป็นพรวน จี้จงชิงก็จากไปด้วยใบหน้าประหลาดใจ

หลังจากส่งจี้จงชิงกลับ หลี่จุ่นก็ให้อาหยวนไปตามหลินชิงมาอีก

อาหยวนไม่เข้าใจการทำงานของหลี่จุ่น มึนตึบ แต่ก็ยังไปตามหลินชิงอย่างว่องไว

ตอนที่หลินชิงมา สีสันของท้องฟ้ายังไม่มืดสักเท่าไร

หลี่จุ่นทำหน้าตรอมตรม บ่นนิดหน่อยด้วยความอัดอั้น สีหน้าเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ แต่แพล็บเดียวก็ควบคุมได้ แล้วจึงหัวเราะแห้งเอ่ย

“ในเมื่อท่านกุนซือรู้แล้ว งั้นก็ดี ข้าผู้แซ่หลี่เครียดอยู่เหมือนกันจริง ๆ ท่านกุนซือ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกล่าวหาข้ากันนะ”

“ท่านอ๋อง เรื่องมันเป็นเช่นนี้ พอเริ่มมีข่าวลือพวกนี้ ข้าน้อยก็ให้คนไปตรวจสอบทันที สุดท้ายพบว่าข่าวลือพวกนี้มาจาก...”

หลินชิงทำหน้าลำบากใจ คล้ายไม่สะดวกพูดเท่าใดนัก

หลี่จุ่นมองหลินชิงก่อนจะพูดขึ้นว่า “ในเมื่อท่านกุนซือไม่สะดวกจะพูด งั้นก็ช่างมันเถอะ ข้ารู้แล้ว ขอบคุณท่านกุนซือ”

หลินชิง “...”

เขาอึ้งไปหนึ่งขณะ

เขาไม่ได้ไม่สะดวกพูดนะ...เขาทำท่าไปอย่างนั้นเอง!

มันไม่ควรเป็นว่า...เจ้าทำท่าอยากฟังคำตอบมาก มองข้าแบบเว้าวอน แล้วข้าก็ใจอ่อน บอกคำตอบสุดท้ายหรือ

แบบนี้เขาจะได้รู้สึกประสบความสำเร็จมาก

แต่ทำไมมันไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเล่า

นี่ดูเหมือนเขาถูกหลี่จุ่นแกล้งแล้ว...

หลินชิงอดกลั้นจนบาดเจ็บภายใน คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะไม่ให้ความร่วมมือ

เขาเผยอปากพูด “อะแฮ่ม ข่าวลือพวกนี้มาจากติ้งหย่วนจวิน ข้าน้อยเกรงว่าท่านอ๋องจะเข้าใจผิดว่าข้าใส่ความติ้งหย่วนจวิน ดังนั้นก็เลยลังเล”