องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 413

“ติ้งหย่วนจวินหรือ”

พอหลี่จุ่นได้ยินก็ขมวดคิ้ว

หลินชิงสังเกตการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าหลี่จุ่นอย่างละเอียด พยักหน้าแล้วจึงเอ่ย

“ถูกต้อง มิผิด ข้าน้อยลองสืบดูแล้วว่าใครปล่อยข่าวเป็นคนแรก แต่น่าเสียดายที่อย่างไรก็ไม่ใช่คนของกองทัพพิทักษ์อุดรเรา เหตุนี้จึงสืบได้ยาก...”

“เฮ้อ”

หลี่จุ่นอึดอัดใจเล็กน้อย ถอนหายใจแล้วพูด

“ขอบคุณท่านกุนซือมาก ในเมื่อสืบไม่ได้ก็ช่างเถอะ แต่ รบกวนท่านกุนซือช่วยแก้ข่าวให้ข้าที ถึงข้าจะไร้ความสามารถ แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น นี่มัน นี่มันเหยียบหยามข้าจริง ๆ...”

“ท่านอ๋องโปรดวางใจ! ข้าน้อยต้องแก้ต่างให้ท่านอ๋องแน่ อธิบายกับเหล่าทหารให้ชัดเจน! จะไม่ให้ข่าวลือนี้ทำลายท่านอ๋องเด็ดขาด!” หลินชิงรับรองทันที

“เช่นนั้นต้องขอบคุณท่านกุนซือล่วงหน้าแล้ว!” หลี่จุ่นทำหน้าโล่งอก กล่าวขอบคุณ

“ข้าน้อยสมควรทำอยู่แล้ว” หลินชิงพูดอย่างถ่อมตน

ครั้นหลินชิงรับรองแล้วก็ขอตัวกลับ หลี่จุ่นมองส่งหลินชิงเดินออกจากกระโจม ฉายรอยยิ้มนิด ๆ

อาหยวนเดินออกมาจากด้านข้างแล้วเอ่ยว่า

“ท่านอ๋อง จะให้ข้าน้อยไปแก้ข่าวให้ท่านอ๋องหรือไม่เจ้าคะ”

หลี่จุ่นหัวเราะเล็กน้อยและตอบ “ยังไม่ถึงเวลา”

พออาหยวนได้ฟังก็มึนงงไปหมด ในใจสับสนนัก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าหลี่จุ่นจะมาไม้ไหนกันแน่ เอาแต่ทำตัวเองเหนื่อย

ข่าวลือในกองทัพแพร่หนักกว่าเดิม ด้านหนึ่งเพราะการกระพือข่าวของพวกหลินชิง อีกด้านหนึ่งเพราะจี้จงชิงกระจายข่าวตามคำสั่งของหลี่จุ่น

แต่ข้อมูลที่จี้จงชิงเผยออกมามีรายละเอียดมากกว่า

อย่างเช่นบอกว่าหลี่จุ่นไม่มีแรงจับไก่สักนิด หมัดเดียวก็คว่ำได้แล้ว

“รู้มาหรือยัง จิ่งอ๋องนั่นน่ะ เป็นคนไม่เอาถ่านสุด ๆ ไปเลย ขนาดจะเชือดไก่ก็ยังลำบากเลยนะ!”

“ก็นั่นนะสิ ตัวผอมมีแต่กระดูกอย่างกับเลาไม้ไผ่ หมัดเดียวก็คว่ำได้แล้ว!”

“ขนาดหลินกุนซือยังฆ่าเขาในหมัดเดียวได้เลย คนแบบนี้ยังจะมาปกครองกองทัพพิทักษ์อุดรของพวกเราอีก นี่ไม่ใช่ล้อเล่นหรือยังไง”

“ก็นั่นนะสิ!”

“เราเดินยังเร็วกว่าเขาวิ่ง...ถ้าให้เขามารับช่วงดูแลชายแดนทางเหนือต่อจริง ๆ พวกเราไม่จบเห่หรือ...”

การวิพากษ์วิจารณ์นี้แพร่สะพัดไปทั่วกองทัพอย่างรวดเร็ว ทำให้บรรดาทหารต่างรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ในกระโจมจอมทัพ พอพวกหลินชิงสามคนฟังการรายงานจบ จางฟ่างก็ขมวดคิ้วพูดทันทีว่า

“ท่านกุนซือ จะให้ข่าวลือพวกนี้แพร่ต่อไปก็ไม่ใช่วิธี จะทำให้เหล่าทหารเสียขวัญได้”

หลินชิงพยักหน้า ยิ้มน้อย ๆ และพูด “เป็นเช่นนั้นจริง แต่ก็ถือว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว ท่านแม่ทัพทั้งสอง วันมะรืนพวกเราเริ่มประลองกันเถอะ”

“อื่ม ต้องปลอบขวัญเหล่าทหารโดยเร็วที่สุด! ให้พวกเรารู้ว่าอ๋องท่านนี้ยากจะรับภาระใหญ่ได้ ถึงตอนนั้นก็ประกาศตรงนั้นเสียเลยว่า พวกเราจะไม่ยอมให้เขารับช่วงกุมอำนาจทหาร!” จางฟ่างดวงตาฉายแววเย็นยะเยียบเล็กน้อย

หลิวเซิ่งดวงตาเปล่งประกาย ร้องออกไปว่า “ถึงตอนนั้นข้าจะออกโรงเอง ให้เขาได้เห็นว่าใครกันแน่ที่มีคุณสมบัติปกครองกองทัพใหญ่!”

หลินชิงพยักหน้า นัยน์ตาลุ่มลึก ยิ้มพูดด้วยความหมายเชิงลึกเล็กน้อย

“แม่ทัพจาง ให้อ๋องท่านนี้ของเราได้ทำใจอยากเถอะ ไม่ว่ายังไงก็ให้เหล่าทหารได้เจอกับอ๋องท่านนี้บ้าง และพวกเราก็ช่วยเขาแก้ต่างสักหน่อย อย่างไรเขาก็เป็นอ๋องนี่นะ”