องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 414

ในกระโจมหลี่จุ่น

อาหยวนกำลังเดินหมากกับหลี่จุ่น อาหยวนเดินหมากพลางถามด้วยความกังขา

“ท่านอ๋อง ทำไมท่านต้องจงใจให้คนพูดว่ามือท่านไม่มีแรงจับไก่ด้วยเจ้าคะ แล้วยังถึงกับบอกว่าท่านวิ่งช้ากว่าพวกเขาเดิน นี่มันจะ...”

พอหลี่จุ่นได้ยินก็หัวเราะขึ้นมาทันใด ย้อนถามว่า

“ข้าจะถามเจ้า ถ้าบอกแค่ว่าข้าเป็นคนไม่เอาไหน เจ้าจะรู้ว่าข้าไม่เอาไหนยังไงไหม”

อาหยวนคิดแล้วจึงส่ายหน้าตอบ “ข้าน้อยรู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนไม่เอาไหนเจ้าค่ะ แต่ไม่รู้ว่าไม่เอาไหนอย่างไร...”

หลี่จุ่นพยักหน้ายิ้มตอบ “งั้นตอนนี้เจ้าลองคิดดู ถ้ามือข้าไม่มีแรงจับไก่ ผอมกะหร่องเหมือนฟืนรับหมัดคนอื่นไม่ได้ แล้วยังวิ่งช้ากว่าคนอื่นเดิน สู้ไม่ได้กระทั่งหลินชิง แล้วเจ้าคิดดูอีกทีว่าข้าไม่เอาไหนยังไง”

อาหยวนอึ้ง มองหลี่จุ่นตาค้างแล้วตอบ “ท่านกล่าวมาเช่นนี้ ข้าน้อยรู้แล้วว่าท่านอ๋องไม่เอาไหนอย่างไรเจ้าค่ะ...ด้วยเรื่องพวกนี้ ภาพลักษณ์ไม่เอาไหนของท่านอ๋องประทับตราตรึงในความทรงจำได้มากกว่าเดิม ทำให้ข้าน้อยรู้ทันทีว่าท่านอ๋องเป็นคนไม่เอาไหนได้อย่างไร!”

อาหยวนแววตาประหลาดใจเล็กน้อย

หลี่จุ่นยิ้มพูด “ถูกต้อง เวลาที่เราบรรยายว่าของสิ่งหนึ่งเป็นยังไง จะต้องมีรายละเอียด และนี่ก็คือตัวอย่าง บอกว่าข้าเป็นคนไม่เอาไหน คนอื่นจะรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่เอาไหนยังไง”

“แต่ถ้าบอกว่าขนาดจะเชือดไก่ข้ายังต้องเหน็ดเหนื่อย วิ่งยังเร็วสู้คนอื่นเดินไม่ได้ งั้นคนอื่นก็จะเข้าใจได้ทันที ที่แท้ข้าก็เป็นคนไม่เอาไหนอย่างนี้นี่เอง ภาพลักษณ์ไม่เอาไหนจะฝังลึกในใจคนมากกว่าเดิม”

พออาหยวนได้ฟังแล้วก็ตะลึงเล็กน้อย คำพูดง่าย ๆ กลับทำให้เรื่องราวเปลี่ยนไปเลย

นี่น่าสนใจจริง ๆ!

นางเลื่อมใสหลี่จุ่นมากขึ้นทุกที

หลี่จุ่นยิ้มพูด “อาหยวน ต่อไปถ้าเจ้าอยากให้คนอื่นเข้าใจอะไร หรืออยากให้คนอื่นรู้อะไร เจ้าต้องบรรยายรายละเอียด แบบนี้ถึงทำให้คนจำได้แม่นกว่าเดิม”

“อย่างเช่นเจ้าจะบอกข้าว่าวรยุทธ์ของคนคนหนึ่งร้ายกาจยังไง เจ้าก็บรรยายว่าเขาสามารถเอาชีวิตคนได้ในหมัดเดียว เตะทีเดียววัวก็ตายแล้ว แค่แตะปลายเท้าก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังคา แบบนี้ข้าก็จะรู้ว่าวรยุทธ์คนคนนี้ร้ายกาจยังไงแล้ว”

“นี่น่ะ คือเคล็ดลับในการพูดอย่างหนึ่ง ถ้าพูดได้ดี ก็จะทำให้เราทำงานบางเรื่องสำเร็จได้ง่ายกว่าเดิม”

อาหยวนราวกับมีความคิดทันที พยักหน้าน้อย ๆ และตอบว่า

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง”

ไม่นานหลินชิงก็มาหาหลี่จุ่น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยคิดว่าต้องพาท่านอ๋องไปเจอกับเหล่าทหารสักหน่อย ให้ทุกคนได้เห็นท่านอ๋องซึ่งหน้า เช่นนั้นจึงลบล้างความสงสัยความกังวลของพวกเขา ให้ข่าวลือสลายไปโดยมิต้องทำอะไร”

พอหลินชิงเข้ากระโจมมาก็พูดเสนอทันที

“ให้ไปเจอกับเหล่าทหารซึ่งหน้าหรือ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วนิด ๆ ดูคล้ายกลัวอยู่บ้าง ถามว่า “ท่านกุนซือ นี่จะไม่ค่อยเหมาะกระมัง”

หลี่จุ่นดูมีความกังวลเปื้อนอยู่เต็มไปใบหน้า

ทว่าเวลานี้ ในใจกำลังหัวเราะเย็นเยือกอยู่เหมือนกัน ถ้าหลินชิงไม่มาหาเขา เขาก็กำลังจะไปหาอีกฝ่ายอยู่พอดี ตอนนี้ดีเลย ประหยัดเวลาตัวเอง สำหรับหลินชิงจะมีแผนการอะไรนั้น เขาตระหนักดี!

แต่...คิดจะให้เขาออกหน้ายืนยันชื่อไม่เอาไหนน่ะหรือ นั่นไม่มีทางเสียหรอก!

คอยดูแล้วกัน!

“ท่านอ๋อง ท่านวางใจเถอะ ข้าน้อยต้องแก้ต่างให้ท่านชัดเจนแน่นอน” หลินชิงพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะ ตบหน้าอกรับประกัน

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้...งั้นก็ได้” หลี่จุ่นสีหน้าหนักอึ้ง

แต่เมื่อหลินชิงเห็นอย่างนี้ กลับทำให้เขาดีใจและตั้งตารอมากกว่าเดิม!

คอยดูเถอะ ข้าจะเอาเจ้าไปยืนยันเดี๋ยวนี้แหละ อ้อไม่สิ ไปแก้ต่างให้ชัดเจน!

“เชิญท่านอ๋อง!”

หลินชิงเดินนำทางทันที มุมปากยกยิ้มที่สังเกตเห็นได้ยาก

หลี่จุ่นพยักหน้า ถอนหายใจเฮือกยาวแล้วตามไป

ทว่ามุมแกก็ยกยิ้มเล็ก ๆ ที่สังเกตเห็นได้ยากเหมือนกัน