องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 415

หลินชิงให้จางฟ่างกับหลิวเซิ่งทั้งสองเรียกรวมพลทหารในกองทัพพิทักษ์อุดรจำนวนหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว ให้พวกเขาอยู่ที่สนามฝึกรอหลินชิงพาหลี่จุ่นมา

หลี่จุ่นตามอยู่หลังหลินชิงพร้อมกับอาหยวนเดินไปยังสนามฝึก ถูกมองตลอดทาง ดึงดูดสายตาทหารจำนวนไม่น้อย

“ท่านแม่ทัพทั้งสอง ท่านอ๋องมาแล้ว”

หลินชิงพาหลี่จุ่นมาถึงสนามฝึก กำหมัดกับจางฟ่างและหลิวเซิ่งในชุดเกราะตรงหน้าเหล่าทหารที่ดูกล้าหาญอย่างยิ่งทันที

ทั้งสองเดินมา กำหมัดคำนับพลางเอ่ย “คารวะท่านอ๋อง!”

หลี่จุ่นเข้าไปประคองเล็กน้อยทันที และตอบกลับว่า “ท่านแม่ทัพทั้งสองรีบลุกขึ้นมาเถอะ! ข้าผู้แซ่หลี่มีความผิดอยู่กับตัว รับการคารวะจากท่านแม่ทัพทั้งสองไม่ไหว!”

หลิวเซิ่งแอบกระตุกมุมปากทันที แค่นเสียงหัวเราะ

รู้ตัวเหมือนกันนี่!

จางฟ่างกลับพูดขึ้นว่า “หลายวันนี้ในกองทัพมีเรื่องมากมาย ดูแลท่านอ๋องไม่รอบด้าน ท่านอ๋องโปรดอภัยให้ด้วย!”

“ไม่เลย ๆ เรื่องในกองทัพสำคัญมากกว่า ท่านกุนซือจัดการได้ดีมาก ท่านแม่ทัพมิต้องเกรงใจหรอก” หลี่จุ่นรีบตอบ

ทันใดนั้นก็ได้ยินการสนทนาของบางคน ทหารในสนามฝึกกระซุบกระซิบกันทันที แอบวิพากษ์วิจารณ์

“ท่านนี้ก็คือจิ่งอ๋องหรือ!”

“นี่ นี่ จะรูปงามไปแล้วกระมัง”

“เนื้อเนียนละเอียดอย่างนี้ ขาวกว่าเมียบ้านข้าอีกแน่ะ!”

“เหมือนอย่างที่คิดเลย พวกเจ้าดูสิ เขาดูอ่อนแอกว่าท่านกุนซือของเราอีก ข้าเชื่อแล้วละ เขาต้องสู้ท่านกุนซือไม่ได้แน่!”

“พวกเจ้าดูขาเขาสิ นั่นเทียบกับท่านแม่ทัพทั้งสองได้ที่ไหน! เรียวอย่างกับผู้หญิง! แถมยังจะเรียวกว่าเมียข้าด้วย!”

“เมียเจ้าอย่างกับหมูตอน มันเทียบกันได้หรือ”

“เจ้าอยากตายแล้วใช่ไหม!”

“...”

“ดูเหมือนคนเจ็บออด ๆ แอด ๆ ข้าต้องเดินเร็วกว่าเขาแน่เลย!”

“นั่นสิ คนแบบนี้ เห็นแล้วก็คือเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อนั่นแหละ!”

“ให้คนไม่เอาไหนแบบนี้มารับช่วงอำนาจทหารต่อ นี่ไม่เหลวไหลหรือ”

“นั่นสิ ในสนามรบชั่วอึดใจหมื่นแปรเปลี่ยน ถ้าเขาจะพาพวกเราไปบุกค่ายศัตรู หมัดเดียวคงถูกคนอื่นชกตายไปแล้ว!”

“บุกค่ายศัตรูหรือ ขี่ม้ายังไม่เป็นเลย ยังไปบุกเบอะอะไร! ยังวิ่งเร็วไม่เท่าเราเลย!”

“โอ้โฮ แม้แต่ม้าก็ขี่ไม่เป็น...ถึงยังไง ข้าไม่ฟังคำสั่งคนแบบนี้หรอก!”

“นั่นสิ! ถึงการขัดขืนคำสั่งตอนจะออกศึกจะถูกตัดหัว แต่ก็ยังดีกว่าไปบุกค่ายศัตรูกับคนไม่เอาไหนอย่างเขา ตายแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่นั่นแหละ ”

“...”

“...”

เขาก็กำลังทำลายตัวเองอยู่เหมือนกัน...ถูกด่าเป็นหมาเลยหรือนี่

อาหยวนอึ้งนิด ๆ แต่แล้วใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นพิสดารขึ้นมา

“ไอ้หยา!” หลิวเซิ่งเห็นบรรยากาศทะแม่ง ๆ จึงคิดได้ฉับพลัน ตบหัวพลางด่าทอตัวเอง

พอหลี่จุ่นเห็นดังนั้นก็ไอ้หยาด้วย รีบถามว่า

“แม่ทัพหลิว นี่เป็นอะไรไปหรือ ทำไมจู่ ๆ ก็ตีตัวเองเล่า หรือแม่ทัพหลิวไม่สบาย ต้องให้ข้าช่วยหรือไม่”

บรรยากาศผิดแผกขึ้นมา

หลิวเซิ่งอึ้งงัน มองหลินชิงทีหนึ่ง จากนั้นจึงหัวเราะพูดขึ้นมาด้วยความซื่อ

“อ้อ ขอบคุณท่านอ๋องที่เป็นห่วง ข้าลืมทำเรื่องหนึ่ง ก็เลยโมโหตีตัวเองน่ะขอรับ!”

“เรื่องอะไรหรือ ต้องให้ข้าช่วยหรือไม่”

“...ไม่มีอะไร มิต้องรบกวนท่านอ๋องหรอก”

“ไม่เป็นไร ท่านว่ามาเถอะ ข้าช่วยได้นะ”

“...ไม่ล่ะ ๆ...”

“แม่ทัพหลิวอย่าได้เกรงใจ ข้าน่ะชอบช่วยเหลือคน!”

“...”