องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 42

บนพื้นราบ

หิมะแผ่ปกคลุม กีบเท้าม้าที่วิ่งควบเข้ามา

ความงดงามอันน่าหลงใหลในชุดเกราะสีเงิน ผมหางม้าพลิ้วไหว รูปร่างองอาจ ใบหน้างดงามหมดจดไร้ที่ติ และดวงตาที่สว่างสดใสราวกับดวงดาว

ม้าสีขาวช่วยขับให้นางดูงดงามขึ้นไปอีกราวกับเทพธิดาที่ลงมาจากสรวงสวรรค์

หลี่จุ่นมองตาค้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายง้างธนูและไล่ตามกวางตัวหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

เขาไม่คิดเลยว่าการแต่งกายของหลี่เหวินจวินในแบบนี้ จะทำให้นางดูงดงามและองอาจห้าวหาญ มีท่วงทำนองที่ไม่ย่อหย่อนไปกว่าเสิ่นจิงหงที่เกิดในตระกูลแม่ทัพเลย!

รูปร่างของหลี่เหวินจวินบนหลังม้านั้นเพรียวบางและน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้นไปอีก และชุดเกราะสีเงินที่รัดรูปก็ไม่สามารถปกปิดเอวบางและบั้นท้ายที่ได้รูปของนางได้เลย

เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ!

สมกับเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในโลก!

“สุดยอดไปเลยจริง ๆ...”

หลี่จุ่นแอบตะโกนอยู่ในใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหลี่เหวินจวินแต่งตัวแบบนี้ และไม่คิดเลยว่าหลี่เหวินจวินจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อออกล่าสัตว์แต่เช้าตรู่

ว่าแต่ เธอมาทำอะไรบนเขาแต่เช้าแบบนี้

หลี่จุ่นมองหลี่เหวินจวินที่ยิงธนูฆ่ากวางตัวนั้นตายอย่างคล่องแคล่วว่องไว การเคลื่อนไหวของนางพริ้วไหวเหมือนสายน้ำ และยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นไปอีก

ทักษะการขี่ม้าและยิงธนูของหลี่เหวินจวินนั้นยอดเยี่ยมเกินกว่าที่เขาจะเทียบได้ ซึ่งสู้ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง

หลี่เหวินจวินฆ่ากวางหนึ่งตัวได้สำเร็จ นางลงจากหลังม้า และใช้กริซถอนลูกธนูออกมา ไม่นานหลังจากนั้นองครักษ์ที่ขนสัตว์ที่ล่าได้ก็มาถึง

“ฝ่าบาท!”

“อืม รีบ ๆ ขนกลับไปซะ”

สีหน้าของหลี่เหวินจวินดูนิ่งสงบ นางสั่งการอย่างราบเรียบและขึ้นไปบนหลังม้าอีกครั้ง ช่างองอาจกล้าหาญเสียจริง!

จากนั้นนางก็เดินทางต่อ

แต่ทว่า ทางที่นางกำลังมุ่งหน้าไปคือที่ที่หลี่จุ่นกำลังซ่อนตัวอยู่

หลี่จุ่นตกใจมากและอยากจะหนีออกไปด้วยความรวดเร็ว

เดิมทีเขาอยากรู้ว่าทำไมหลี่เหวินจวินถึงออกล่าสัตว์บนภูเขาแต่เช้าขนาดนี้ แต่ก็ไม่คิดว่านางจะมุ่งหน้ามาทางเขา

จะซ่อนตัวยังไงล่ะทีนี้?

หลี่จุ่นยังไม่อยากถูกเจอตัวน่ะสิ

เขารีบวิ่งและอยากขี่ม้าออกไปให้เร็วที่สุด แต่เท้าเขาดันสะดุดและล้มลงไปในหิมะอย่างแรง

“ใครน่ะ!”

หลี่เหวินจวินดูตื่นตระหนกและตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ทันใดนั้นนางก็ง้างธนูและยิงไปทางหลี่จุ่นทันที!

“พี่หญิง ข้าเอง!”

หลี่จุ่นตกใจและรีบตะโกนอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่าลูกธนูดอกนั้นได้ยิงออกไปแล้ว มันสายเกินไป!

ทันใดนั้น หัวใจของหลี่จุ่นก็แทบจะพุ่งออกจากลำคอ

“น้องหก?”

ทันใดนั้นหลี่เหวินจวินก็สวมกอดหลี่จุ่นและพยายามขอโทษเขา และเพราะความตกใจ น้ำตาของนางจึงไหลลงมา

ความรู้สึกที่ท่วมท้นของหลี่เหวินจวินทำให้หลี่จุ่นรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทำไมหลี่เหวินจวินถึงได้ใส่ใจในตัวเขามากมายขนาดนี้

หลังจากนั้นไม่นาน หลี่เหวินจวินก็ปล่อยหลี่จุ่นออกแล้วถามเบา ๆ

“น้องหก ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่”

หลี่จุ่นแตะจมูกแล้วพูดว่า “วันนี้เป็นวันสุดท้ายซึ่งสำคัญมาก ข้ากลัวพวกเราแพ้เลยขึ้นมาบนภูเขาเพื่อพยายามอย่างเต็มที่ ไม่คิดเลยว่าจะเจอพี่หญิง ว่าแต่พี่หญิง ทำไมท่านถึงขึ้นเขามาล่าสัตว์แต่เช้าตรู่แบบนี้”

หลี่เหวินจวินมองหลี่จุ่นอย่างมึนงงและผงะไปสักพัก แล้วทันใดนั้นนางก็หลุดหัวเราะออกมาและพูดว่า

“น้องหก เจ้าไปด้วยกันกับข้า ข้าก็อยากจะพยายามให้ดีที่สุดเช่นกัน”

หลี่จุ่นตกใจ แต่ก็รีบพูดทันที “พี่หญิง ทักษะการขี่ม้าและยิงธนูของท่านยอดเยี่ยมมาก ข้ารู้สึกประหลาดใจที่สุดเมื่อเห็นท่านเมื่อครู่นี้”

โดยเฉพาะลูกธนูดอกที่สองเมื่อครู่ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทักษะการยิงธนูของหลี่เหวินจวินกับจ้าวเฟยเอ๋อร์เมื่อเทียบกันแล้วเป็นอย่างไร แต่การยิงเมื่อครู่นั้นยอดเยี่ยมมาก!

ซึ่งสามารถใช้คำว่ายอดเยี่ยมอย่างไร้ที่ติมาอธิบายได้เท่านั้น

หลี่เหวินจวินหัวเราะอย่างสดใสและถามอย่างอ่อนโยน “น้องหก ถ้าอย่างนั้นเจ้าล่าเหยื่อไปได้กี่ตัวแล้ว”

หลี่เหวินจวินรู้ว่าหลี่จุ่นไม่มีทักษะการยิงธนูหรือขี่ม้า ดังนั้นเขาอาจจะจับพวกมันไม่ได้เลยสักตัว

เท่าไรงั้นเหรอ

หลี่จุ่นแตะจมูกของเขา และแววตาของเขาก็เริ่มแปลกไปเล็กน้อย