องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 423

อาหยวนมองหลี่จุ่นอย่างตาค้าง ในสายตาเต็มไปด้วยความทึ่ง

เป็นเรื่องน่าทึ่งจริงๆ ที่หลี่จุ่นสามารถมองทะลุใจคนได้อย่างเหลือเชื่อ เกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะทำได้!

เรื่องธรรมดาในสายตาของมนุษย์ ที่ไม่ส่งผลร้ายต่อใคร และไม่มีใครคิดที่จะสนใจด้วยซ้ำ แต่เมื่อผ่านการวิเคราะห์ของหลี่จุ่น เรื่องธรรมดาเช่นนี้ แต่กลับทำให้เกิดความน่ากลัวขึ้นมา!

เขาทำได้อย่างไร?

หลี่จุ่นไม่สนใจอาการตกตะลึงของอาหยวน สุดท้ายก็ยิ้มเบาๆและพูดว่า

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงคราวที่ข้าลงประลอง ขอแค่ข้าแสดงฝีมืออย่างกล้าหาญต่อหน้าแม่ทัพใหญ่ ทุกคนก็จะเห็นว่าที่แท้คนอย่างข้าหลี่จุ่น…ก็ยอดเยี่ยมไม่เบา ”

เขาได้นำทฤษฎีค่าคาดหมายมาใช้อีกครั้ง

ที่จริงแล้ว นี่เป็นการใช้จิตวิทยาอย่างหนึ่ง เรื่องที่ดูจะธรรมดาในสายตาของผู้คนไม่ว่าจะเป็นอดีตหรืออนาคต แต่สำหรับในยุคปัจจุบันนี้ ยังขาดความรู้เรื่องแนวคิดทางด้านจิตวิทยา จึงไม่มีใครรู้เรื่องจิตวิทยา ในเมื่อไม่รู้ก็เลยไม่รู้จักนำมาใช้

บางคนอาจจะรู้จักจิตวิทยาบ้างเล็กน้อย รู้ว่าจะต้องควบคุมจิตใจคนยังไง อย่างเช่นจี้จงชิง แต่คนเช่นนี้มีน้อยมาก อีกอย่างการศึกษาเกี่ยวกับจิตวิทยาของเขาเป็นแค่ความรู้ผิวเผินเท่านั้น

ยังไม่รู้อย่างแท้จริง ในจิตวิทยายังซ่อนเร้นพลังของความกลัวไว้อีกมากมาย

จิตใจมนุษย์ซ่อนผีมารซาตานเอาไว้!

ครั้งนี้ ถ้าหลี่จุ่นต้องการจะกุมอำนาจทหารชายแดนทางตอนเหนือ เป็นเรื่องที่ยากเย็นอย่างมาก อยากจะให้ทุกคนเคารพนับถือจากใจจริง ยอมจำนนอยู่ใต้การนำของเขาอย่างสมัครใจ ทำสงครามไปพร้อมกับเขา เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก

เพราะเหตุนี้ หลี่จุ่นจึงต้องเอาจิตวิทยามาใช้

ฉวยโอกาสใช้กลอุบาย

แม้จะดูเหมือนเป็นเรื่องแยบยล แต่ขอเพียงแค่เข้าใจในจิตวิทยา มีความรู้ด้านจิตวิทยาเพียงเล็กน้อยก็นำมาใช้ได้แล้ว

เพราะในยุคนี้ ยังอยู่ในสภาวะที่โลกถูกปิดกั้น ยังไม่มีการเปิดกว้างพัฒนา ฉะนั้นเรื่องจิตวิทยายังใช้ได้ผลดี

แน่นอนว่า ตอนนี้ดำเนินไปได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ยังสรุปไม่ได้ในเวลานี้

“ท่านอ๋อง ทำไมท่านถึงรู้เยอะเพียงนี้?” อาหยวนรู้สึกประหลาดใจอยู่ลึกๆ จึงเอ่ยปากถามอย่างกลั้นไม่อยู่

หลี่จุ่นใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “นี่เป็นความรู้อย่างหนึ่ง ถ้าเจ้าสนใจ วันหลังข้าจะค่อยๆสอนเจ้าเอง”

……

กระโจมแม่ทัพ

หลินชิงใบหน้าฟกช้ำดำเขียวปากบวมเจ่อ กำลังทายาอยู่

จางฟ่างกับหลิวเซิ่งกลับมาถึงแล้ว แต่สีหน้าของทั้งสองดูไม่ค่อยดีเลย

จากท่าทีการตอบสนองของเหล่าทหาร แผนการของพวกเขาน่าจะล้มเหลวแล้ว

ก็มีทหารเดินเข้ามาสองคน และได้แสดงความเคารพต่อทั้งสามอย่างนอบน้อม

หนึ่งในนั้นก็คือทหารที่จับไก่ ฉู่อานซาน

หลินชิงซักถามทันทีอย่างไม่รอช้า “ไหนลองพูดมาสิว่าตอนนี้พวกเจ้ามองท่านอ๋องเป็นคนอย่างไร”

“มองท่านอ๋องเป็นคนอย่างไร?”

ฉู่อานซานและอีกคนหันมาสบตากัน

หลิวเซิ่งพูดขึ้นทันที “พวกเจ้าทั้งสองต้องพูดความจริงเท่านั้น อย่าคิดที่จะปิดบังแม้แต่นิดเดียว ไม่อย่างนั้นข้าจะให้กฎทหารจัดการพวกเจ้า!”

“เรียนท่านกุนซือและแม่ทัพทั้งสอง ข้าน้อยคิดว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่านตามที่ทุกคนลือกันขอรับ! ”

“อืม ท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน!”

ฉู่อานซานและอีกคนพูดออกมาตามความเป็นจริง

หลินชิงขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า “แค่เรื่องที่เขาเชือดไก่และเอาชนะกุนซือได้ พวกเจ้าก็คิดว่าเขาไม่ใช่คนไม่เอาถ่านแล้วหรือ?”

ฉู่อานซานลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าตอบว่า

“ใช่ขอรับ กุนซือ…ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างพูดกันว่าท่านอ๋องฆ่าไก่ไม่เป็น และยังพูดอีกว่าแค่หมัดเดียวของกุนซือก็ต้านไม่ไหวแล้ว แต่ตอนนี้ทุกคนก็ได้เห็นกับตาแล้ว ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น…ท่านอ๋องของเรายอดเยี่ยมมาก”