องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 424

“นี่…”

จางฟ่างอ้าปากค้าง ทันใดนั้นก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อ

หลิวเซิ่งรู้สึกกลัดกลุ้มใจ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงโมโหว่า

“แค่เชือดไก่เป็นก็ยอดเยี่ยมแล้วหรือ? ชนะกุนซือได้แล้วไง? กุนซือเป็นแค่คนธรรมดา ไม่มีวรยุทธ์แม้แต่นิด แม้แต่เจ้าทั้งสองก็ยังสามารถเอาชนะเขาได้ เชือดไก่ก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ ทำไมพวกเจ้าทั้งสองถึงได้รู้สึกว่าท่านอ๋องยอดเยี่ยมด้วยล่ะ?”

ทั้งสองยืนอยู่ต่อหน้าสามท่านนั้นด้วยอาการอกสั่นขวัญแขวน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทหารเล็กฉู่อานซานใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะพูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า

“ข้า…ข้าน้อยทั้งสองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน…แค่รู้สึกว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน…อีกทั้งยังรู้สึกว่าท่านอ๋องก็ยอดเยี่ยมอยู่เหมือนกัน…”

“ช่างเถอะ พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

หลินชิงขมวดคิ้วและถอนหายใจ สะบัดมือสั่งให้ฉู่อานซานและพวกออกไปได้

“ขอรับ!”

ฉู่อานซานและพวกจึงหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศเช่นนี้เหมือนจะไม่ค่อยปกติ จึงไม่อยากจะอยู่นาน

“ท่านอ๋องผู้นี้ใช้เวทมนตร์คาถาอะไรหรือเปล่า? ทำไมแค่เรื่องเล็กๆ ก็สามารถทำให้เหล่าทหารเปลี่ยนความคิดไปได้ถึงเพียงนี้? อีกทั้งยังไม่รู้สาเหตุ…”

จางฟ่างขมวดคิ้วพูดขึ้น

หลิวเซิ่งพยายามใช้สมองคิดอย่างหนัก แต่ก็คิดไม่ออกเลย

หลินชิงก็ใคร่ครวญอยู่อย่างเงียบๆ

เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เวทมนตร์คาถาอะไรทั้งนั้น แต่มีหลักการอย่างหนึ่งซ่อนเร้นเอาไว้ เขาคิดไม่ออกและไม่เข้าใจ

เป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้น แต่ทำไมถึงสร้างผลกระทบได้ใหญ่เพียงนี้?

หลินชิงถอนหายใจพูดว่า “แม่ทัพทั้งสอง เรื่องนี้เก็บไว้ก่อนดีกว่า แล้วมาเตรียมพร้อมรับมือกับการประลองครั้งใหญ่ ถ้าการประลองครั้งใหญ่สามารถทำให้เขาพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ ให้ทุกคนได้เห็นพร้อมหน้า แม้จะมีเวทมนต์คาถาอะไร ก็คงไม่สามารถช่วยอะไรได้อีก”

“ที่กุนซือพูดมาก็มีเหตุผล！”

จางฟ่างและอีกคนพากันพยักหน้า

หลี่จุ่นกับอาหยวนกลับไปถึงที่พัก ในเวลาค่ำ จี้จงชิงก็ได้มาหา ชวนหลี่จุ่นเล่นหมากรุกด้วยกัน จากนั้นก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันนี้

จี้จงชิงพูดด้วยน้ำเสียงประทับใจว่า “เรื่องที่ท่านอ๋องทำไปในวันนี้ ข้าได้รู้หมดแล้ว ไม่เสียชื่อที่เป็นท่านอ๋อง รู้จักใช้จิตใจคน ช่างฉลาดยอดเยี่ยมเสียจริงๆ ทำให้ข้ารู้สึกนับถือเป็นอย่างยิ่ง”

หลี่จุ่นยิ้มอย่างตลกว่า “อัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ต้องถ่อมตนต่อหน้าข้าถึงเพียงนี้หรอก ท่านเองก็รู้จักใช้ใจคนเก่งกว่าข้าเสียอีก ข้าเคยพบเจอด้วยตนเองมาแล้ว”

จี้จงชิงมองดูเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็กิน “ม้า” ของหลี่จุ่นอย่างรวดเร็ว แล้วก็พูดอย่างช้าๆว่า

“ก่อนหน้านี้ข้าดูไม่เข้าใจจนถึงขั้นเป็นกังวลเล็กน้อย แต่ตอนนี้ข้าเข้าใจหมดแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องต้องการกุมอำนาจทหารชายแดนทางตอนเหนือ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากลำบากอีกต่อไป”

ตนเองแพ้แล้ว!

หมากรุกนี้เล่นยากจริงๆ!

แต่หลี่จุ่นกลับมีสีหน้าที่เบิกบานใจ

ในขณะเดียวกัน ความคิดเห็นในค่ายทหารก็ได้เริ่มกระจายออกไป

“โธ่เอ้ย ข้าก็ได้พูดไปแล้วว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน เพราะข้าได้เห็นกับตาของตนเอง เขาได้เชือดไก่สองตัวอย่างคล่องแคล่วว่องไว และยังสามารถล้มกุนซือได้อีก!”

“เป็นไปไม่ได้?! เขาวิ่งยังไม่เร็วเท่าคนเดิน จะสามารถต่อสู้ชนะกุนซือได้อย่างไร?! เจ้ากำลังพูดจาเหลวไหล!”

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แล้วแต่พวกเจ้าจะคิดอย่างไร จะไปไหนก็ไปซะ!”

ไสหัวไปเลย! ไสหัวไปไกลๆ!”

“!!”

“อยากมีเรื่องเหรอ!”

“…”

“…”