องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 426

ทั้งสามออกจากค่ายทหาร และเดินเข้าไปในเมืองอย่างเปิดเผย อาหยวนได้ป้ายแขวนเอวมาจากหลินชิง จึงเข้าออกเมืองได้อย่างตามใจชอบ

“อาหยวน เจ้าพอจะรู้ไหมว่าร้านอาหารที่ไหนราคาย่อมเยาบ้าง?” หลี่จุ่นถามขึ้น

ตอนนี้หลี่จุ่นกระเป๋าแบนแฟบ ไม่ร่ำรวยเหมือนตอนที่อยู่ในเมืองหลวง ถ้าจะไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ก็ต้องเลือกเป็นร้านที่หรูหราโอ่อ่าที่สุด

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว มีเงินติดตัวอยู่ไม่มาก

ตอนนี้เขามีสถานะเป็นนักโทษ จึงไม่สะดวกที่จะพกเงินติดตัวมากมาย ครั้งนี้บนตัวมีเงินติดตัวมาแค่ร้หลักอยตำลึงเงินเท่านั้น

จึงต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด เพราะถ้าเงินนี้ใช้หมดแล้วก็จะไม่เหลืออะไร

ฉะนั้นจึงต้องหาร้านอาหารที่ราคาย่อมเยา

อาหยวนคิดใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะพูดว่า “ร้านอาหารมีอยู่หลายร้าน แต่วันก่อนได้ยินมาว่าร้านอาหารของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่ ถึงจะเป็นร้านที่ใหญ่ แต่ราคาค่อนข้างถูกและย่อมเยา”

ถึงยังไงหลี่จุ่นก็เป็นถึงท่านอ๋อง แม้จะอยู่ในสถานะนักโทษ แต่บรรดาศักดิ์ยังไม่ได้ถูกถอดออกไป

ถึงแม้หลี่จุ่นจะไม่ใส่ใจ แต่นางยังใส่ใจอยู่ และถ้านายบ้านตนรู้เรื่องนี้เข้าคงจะต้องรู้สึกปวดใจ เขาจึงต้องคิดแทนองค์หญิงใหญ่ ฉะนั้นจะไปร้านอาหารเล็กๆไม่ได้ ต้องไปร้านที่ดีๆหน่อย

“โรงเตี๊ยมหมิงเยว่”

หลี่จุ่นคิดไปคิดมาและพูดว่า “ดี พวกเราสามคนไปที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่กันเถอะ อยากกินอะไรก็พูดมาได้เลย ตอนนี้ข้ามีเงินติดตัวอยู่ไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะกินของอร่อยๆสักมื้อ”

โรงเตี๊ยมหมิงเยว่กับโรงเตี๊ยมหลินเยว่ที่เคยไปมาแล้วในครั้งที่แล้ว มีความแตกต่างกันแค่เพียงตัวอักษรเดียว แต่ไม่รู้ว่าเรื่องรสชาติอาหารจะแตกต่างกันมากเพียงใด

เจ้าหลิวอ้วนไม่มีความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น เวลานี้ขอแค่ได้กินขนมปังปิ้งข้างทาง ก็ดีกว่ากินอาหารจืดชืดในค่ายทหารเสียอีก

อาหยวนเดินนำทางอยู่ข้างหน้า หลายวันที่ผ่านมานางได้ทำตามคำสั่งของหลี่จุ่นเดินเที่ยวเตร่ไปในที่ต่างๆ เพราะเหตุนี้นางจึงคุ้นเคยทุกตรอกซอกซอยในเมืองเฟิงหั่วเป็นอย่างดี แน่นอนว่าจะต้องรู้จักที่ตั้งของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่อยู่แล้ว

ทั้งสามมุ่งหน้าไปที่โรงเตี๊ยมหมิงเยว่

เมื่อเดินไปได้ครึ่งทางและอยู่ไม่ไกลจากโรงเตี๊ยมหมิงเยว่ หลี่จุ่นก็ได้หยุดเดินกะทันหัน ขมวดคิ้วและมองดูกลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้า

“พี่จุ่น เกิดเรื่องอะไรหรือ? ทำไมจู่ๆถึงได้หยุดเดินล่ะ?” เมื่อหลิวซานเห็นหลี่จุ่นหยุดเดิน จึงเอ่ยปากถามขึ้นมา

อาหยวนก็หันไปมองหลี่จุ่นเช่นกัน เห็นหลี่จุ่นหยุดเดินกะทันหันเช่นนี้ ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

หลี่จุ่นส่ายหน้าและพูดว่า “ไม่มีอะไร ข้าคงจะตาฝาดไปเอง”

เขารู้สึกเหมือนมองเห็นเสิ่นจิงหงแล้ว แต่อยู่ห่างกันเกินไป จึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน

แต่ก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเวลานี้เสิ่นจิงหงน่าจะอยู่ในเมืองหลวง จะมาปรากฎตัวขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?

ตนเองคงจะตาลายไปแล้ว

เมื่อนึกถึงเสิ่นจิงหงขึ้นมา ในใจหลี่จุ่นก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

หญิงสาวซื่อๆในครอบครัวตนเอง จะว่าไปแล้วก็คิดถึงนางอยู่เหมือนกัน

เสิ่นจิงหงมีสีหน้าผิดหวัง น่าจะเพราะว่าตนเองคิดถึงเขามากเกินไป ฉะนั้นถึงได้ตาฝาด เสิ่นจิงหงคิดอยู่เงียบๆ

“จอมยุทธ์หญิงเสิ่น การเดินทางครั้งนี้ลำบากเจ้าแล้ว!” หัวหน้าคาราวานพ่อค้าพันผ้าโพกหัวเอาไว้ เดินเข้ามาหาอย่างเกรงใจ

หัวหน้าคาราวานพ่อค้าเคยทำการค้าขายในเขตเมืองมาก่อน ภายหลังเมื่อค้าขายล้มเหลว จึงเดินไปชายแดนตอนเหนือ เป็นแค่พ่อค้าคนกลางเท่านั้น

ติดต่อกับกลุ่มพ่อค้า ทำการแลกเปลี่ยนค้าขายจากแคว้นต่างๆในทางตอนเหนือกับราชวงศ์อู่ (แลกเปลี่ยนสิ่งของ) หลายปีที่ได้ทำงานอย่างหนัก การค้าขายก็ขยายใหญ่ขึ้นมา

แต่ว่า บนเส้นทางเดินการค้า โจรผู้ร้ายอุกอาจบ้าคลั่ง จึงต้องเดินทางไปมาอย่างลำบากสุดขีด

คนคอยคุ้มกันก็ได้เปลี่ยนไปแล้วหลายครั้งหลายหน นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่จางสามารถจ้างคนคุ้มกันที่มีฝีมือดีเยี่ยมเช่นนี้ ฉะนั้นจึงมีความเกรงใจต่อเสิ่นจิงหงอย่างมาก

“อืม เถ้าแก่ลู่ไม่ต้องเกรงใจ ในเมื่อข้าตัดสินใจรับงานนี้แล้ว ก็ต้องคอยคุ้มกันความปลอดภัยของคาราวานพ่อค้าอย่างสุดฝีมือ”

เสิ่นจิงหงพยักหน้าพร้อมกับประสานมือพูด

ท่าทางคล้ายดั่งคนในยุทธภพ!

ลู่จางพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็ตะโกนเรียกให้ขบวนคาราวานเดินทางออกจากเมือง

เสิ่นจิงหงขี่ม้าติดตามอยู่ด้านท้าย เมื่อมาถึงประตูเมือง ก็สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที หันหลังกลับไปมองตัวเมืองแวบหนึ่ง แววตารู้สึกอ้างว้างโศกเศร้าเล็กน้อย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“หลี่หลาง ลาก่อน”