องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 427

รสชาติอาหารของโรงเตี๊ยมหมิงเยว่ไม่เลว อีกทั้งยังราคาย่อมเยามาก ทั้งสามคนกินอย่างอิ่มหนำสำราญไปหนึ่งมื้อ เมื่อถึงเวลาค่ำ

หลี่จุ่นดื่มสุรานมข้าวไปเล็กน้อย ระหว่างทางจึงรู้สึกมึนหัว

อาหยวนวรยุทธ์สูงส่ง และทนต่อฤทธิ์สุราได้ดี แต่นางดื่มไปแค่นิดเดียวก็หยุด เพราะต้องทำหน้าที่คอยคุ้มกันความปลอดภัยของหลี่จุ่น ซึ่งได้รับมอบหมายมาจากองค์หญิงใหญ่ จึงไม่กล้าละเลยต่อหน้าที่

เจ้าหลิวอ้วนดื่มไปเยอะมาก เพราะเขาเป็นคนชอบดื่มสุราเป็นชีวิตจิตใจ อีกทั้งยังกินอาหารไปอีกไม่น้อย แต่ก็มากสู้สุราที่ดื่มเข้าไปไม่ได้

ลำพังเขาคนเดียวก็ดื่มสุราไปแล้วสองตำลึงเงิน ถึงแม้ว่าสุราบนโลกนี้ นอกจากสุราหลงไถแล้วอย่างอื่นดีกรีไม่สูง แต่ปริมาณก็สามารถทำให้คุณภาพเปลี่ยนแปลงได้ ดื่มเข้าไปจำนวนมากๆ ยังไงก็ต้องเมาอยู่แล้ว

คนเมาสองคนช่วยประคองซึ่งกันและกัน อาหยวนประคองร่างหลี่จุ่นอยู่ข้างๆ และปล่อยให้เจ้าหลิวอ้วนเดินด้วยตนเอง

เมื่อกลับมาถึงกระโจมที่พัก เจ้าหลิวอ้วนก็ได้ฟุบนอนตรงที่พักของหลี่จุ่น อาหยวนยังคงเฝ้าอยู่ไม่ห่าง และคอยดูแลหลี่จุ่นทั้งคืน

โชคดีที่หลี่จุ่นแค่เมาแค่เล็กน้อย อาการยังไม่รุนแรงมาก

อาหยวนเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดร่างกายให้เขา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ก็ถึงวันประลองใหญ่แล้ว”

ในใจของนางรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะมาไม้ไหน เจ้าคอยดูนะ พรุ่งนี้ข้าจะทุบให้แหลกไปเลย!”

แววตาอันอ่อนโยนของอาหยวน ใช้ผ้าเช็ดหน้าให้เขาด้วยท่าทางที่นุ่มนวลเบามือ

เมื่อหลี่จุ่นเห็นใบหน้าอันสวยงามอยู่ใกล้แค่เอื้อม จึงพูดขึ้นอย่างอดใจไม่ไหวว่า “อาหยวน ดูๆไปแล้ว เจ้าก็สวยเหมือนกันนะ”

ทันใดนั้น อาหยวนก็หน้าแดงจนลามไปถึงต้นคอ และพูดขึ้นอย่างลุกลนว่า “ท่านอ๋อง ท่านอย่าพูดล้อเล่นกับข้านะ…”

“ฮาๆๆ นี่ข้าพูดเรื่องจริงอยู่นะ” หลี่จุ่นยิ้มและพูดขึ้น

แต่ว่า เขาแค่พูดชมเชยอาหยวนสวยงามเท่านั้น ไม่มีเรื่องอย่างอื่นเกิดขึ้น

อาหยวนหน้าแดงขึ้นมา ไม่พูดไม่จาและหัวใจเต้นเร็ว ในใจลึกๆรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

ติดตามหลี่จุ่นมาเนิ่นนาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากชมตนเองว่าสวย

จะว่าไปแล้ว ตนเองก็มีหน้าตาผุดผ่องสะสวยอยู่เหมือนกัน ดูผุดผ่องมากกว่าฉิงเอ๋อร์เสียอีก แต่ผู้หญิงใกล้ตัวของหลี่จุ่นสวยกว่านางหมดทุกคน

“ดูท่าจะดื่มเข้าไปไม่น้อย”

เสียงของจี้จงชิงดังขึ้น จากนั้นก็เดินเข้ามาด้านใน

อาหยวนทำความเคารพอย่างสุภาพ จากนั้นก็ถอยหลังไปข้างๆ

หลี่จุ่นมองดูจี้จงชิงแวบหนึ่งและพูดว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว อัครมหาเสนาบดีจี้มาได้อย่างไร?”

จี้จงชิงนั่งลงไปที่แคร่ แล้วเอาหมากรุกมาวาง จากนั้นก็พูดว่า

“มาเถอะ มาเล่นหมากรุกกับข้าหนึ่งตา”

“อัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ต้องเป็นห่วง ที่จริงแล้วพวกเราได้เปรียบอยู่มาก ข้าให้อาหยวนตามสืบเรื่องมาบ้างแล้ว ตอนนี้หลินชิงและพวกยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ชายแดนตอนเหนือเป็นอย่างไร รอให้การประลองครั้งใหญ่สำเร็จ ข้าก็จะบอกเรื่องนี้ให้พวกเขารับรู้ แล้วค่อยจับตัวทั้งสามคนไว้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยาก”

จี้จงชิงเงยหน้ามองดูหลี่จุ่นชั่วครู่ ทันใดนั้นก็ถามขึ้นว่า “ถ้าทั้งสามคนนั้นแม้ตายก็ไม่ยอมล่ะ ท่านจะจัดการอย่างไร?”

หลี่จุ่นยิ้มและพูดว่า “อัครมหาเสนาบดีจี้เคยได้ยินคำกล่าวนี้ไหม?”

“คำกล่าวอะไร?”

“คนใจอ่อนจะปกครองทหารไม่ได้”

หลี่จุ่นพูดออกเสียงทีละตัวอักษร สายตาคมกริบ ค่อยๆยกตัวหมากรุกขึ้นมา แล้ววางไว้ตรงกลาง และพูดขึ้นว่า

อัครมหาเสนาบดีจี้ กลายเป็นแม่ทัพแล้ว ท่านแพ้แล้ว

จี้จงชิงมองดูภาพนี้ ด้วยสายตาที่จดจ่อ

ตนเองพ่ายแพ้ไปอย่างไม่รู้ตัว

จี้จงชิงอึ้งไปชั่วขณะ ครั้งนี้แพ้อย่างน่าอนาถใจ โดนปืนใหญ่คู่ของหลี่จุ่นทำลายย่อยยับ

จี้จงชิงขบเคี้ยวถ้อยคำอยู่ในปาก แววตาเปล่งประกายและพูดขึ้นมา

“คนใจอ่อนปกครองทหารไม่ได้? เป็นประโยคที่ดี ครั้งนี้ ข้ายอมแพ้อย่างสุดจิตสุดใจ”