องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 442

“อ๊าก!”

ทหารคนนั้นยังไม่ทันได้แตะตัวหลี่จุ่น ก็ถูกหลี่จุ่นซัดเข้าไปสามหมัดรวด แถมยังโดนจุดเดิมด้วย ทันใดนั้นเสียงร้องทรมานก็ดังขึ้น เหมือนจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ปัก!

และในเวลาต่อมา!

หลี่จุ่นก็ต่อยเข้าที่เบ้าตาเขา คราวนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาเดินโซเซกลับไปนั่งก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้น ปิดตาและร้องด้วยความเจ็บปวด

“ขอบคุณที่ออมมือ!”

หลี่จุ่นเอ่ยเสียงเรียบและจบงานด้วยสีหน้าพึงพอใจ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เงียบกริบ จ้องมองไปที่หลี่จุ่นบนแท่นสูงอย่างตกตะลึง ราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

นี่ นี่ ไม่คาดคิดว่าหลี่จุ่นต่อยไปแค่สองสามทีก็ทำให้อีกฝ่ายล้มลงแล้ว...

เร็วไปหน่อยไหม!

ไม่สิ เร็วเกินไปมาก!

ตามที่พวกเขาจินตนาการไว้ผลมันควรจะกลับด้านกันสิ...

“นี่ ข้า ข้าตาฝาดไปไหมเนี่ย ท่านอ๋องชนะแล้วหรือ”

“นี่ มันเป็นไปได้อย่างไรเนี่ย”

“นี่ข้ากำลังหลอนอยู่หรือเปล่า”

"น่าเหลือเชื่อจริง ๆ..."

“ไม่กี่หมัดเองนะ”

“เด็กคนนี้พ่ายแพ้เหมือนครั้งล่าสุดที่กุนซือพ่ายแพ้ กุนซือก็ล้มลงด้วยหมัดเพียงไม่กี่หมัด... ยิ่งไปกว่านั้นคือเด็กคนนี้พ่ายแพ้เร็วกว่ากุนซือเสียอีก!”

“เด็กคนนี้แข็งแกร่งกว่ากุนซืออีกนะ ทำไมเขาถึงพ่ายแพ้เร็วกว่าอีกล่ะ”

“ข้า ข้ากำลังสงสัยว่าครั้งที่แล้วท่านอ๋องแค่เล่น ๆ กับกุนซือ…”

“ข้าก็รู้สึกเหมือนกันว่าครั้งแล้วท่านอ๋องยังไม่ได้เอาจริงเลย…”

ทหารที่เคยเห็นหลี่จุ่นเชือดไก่มาก่อนกับตา ในตอนนี้ยิ่งตกตะลึงกว่าเก่า แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

“เป็นไงล่ะ ตอนนี้พวกเจ้าเห็นแล้วหรือยัง ข้าก็บอกไปแล้วว่ากุนซือถูกท่านอ๋องซ้อม พวกเจ้าก็ไม่เชื่อ! ตอนนี้เห็นแล้วหรือยัง?”

“ใช่แล้ว ในที่สุดพวกเจ้าก็ได้เห็นกับตาแล้วว่าท่านอ๋องแข็งแกร่งขนาดไหนใช่ไหม!”

“…”

พวกทหารพากันพูดคุย สถานการณ์ในตอนนี้ดูครึกครื้นเป็นอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกัน!

หลินชิงทั้งสามคนสีหน้าดูไม่ได้เลย แถมไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ

นี่เป็นไปได้อย่างไร

มันน่าจะเป็นหลี่จุ่นที่ถูกต่อยสามหมัดล้มไม่ใช่หรอกหรือ

ทำไมมันถึงตรงกันข้ามล่ะ

ไม่ควรเป็นเช่นนี้!

พวกเขาโศกเศร้าราวกับสูญเสียบุพการี แน่นอนว่าได้ยินการสนทนาของเหล่าทหาร ถึงขนาดที่ได้ยินใครบางคนตะโกนว่า ‘ท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน’ ได้ยินแล้วไฟที่สุมอยู่ในอกแทบจะปะทุออกมา

นี่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้...

แน่นอนว่าเขานั้นกังวลเกินไป ที่แท้หลี่จุ่นเขาเองก็มีความมั่นอกมั่นใจที่จะคว้าชัยชนะอยู่แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องมาที่นี่เลย

อย่างไรก็ตาม หากเขาไม่มาก็จะไม่มีทางได้เห็นฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้

จี้จงชิงกระซิบถามจงจื่อหนิงที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม

“จื่อหนิง เจ้าคิดว่าอย่างไร”

แน่นอนว่าขณะนี้จงจื่อหนิงเองก็ดูประหลาดใจไม่แพ้กัน เมื่อเขาได้ยินจี้จงชิงถาม เขาก็กระซิบตอบทันที

“ท่านอัครมหาเสนาบดี แม้ว่าท่านอ๋องจะไม่มีวรยุทธ์ แต่ทักษะการต่อสู้ของเขานั้นดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการต่อยที่แปลกประหลาดและความสามารถในการควบคุมร่างกาย ซึ่งทำให้ผู้คนประหลาดใจไม่เบาเลย”

จี้จงชิงยิ้มพลางพยักหน้า “ในแง่ของวรยุทธ์ข้าไม่ค่อยเข้าใจมากนัก คิดว่าเจ้าน่าจะดูรู้เรื่องมากกว่า แต่สิ่งที่ข้าจะถามคือสิ่งที่ข้าเคยคุยไว้กับเจ้าก่อนจะเดินทางมายังตอนเหนือ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จงจื่อหนิงก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทันที ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า “จื่อหนิงจะต้องเรียนรู้จากท่านอ๋องให้มาก จะไม่ปล่อยให้เสียเที่ยวแน่นอน!”

ในวันนั้นตอนเขาพบกับหลี่จุ่นเป็นครั้งแรก จี้จงชิงให้เขาหัดเรียนรู้จากหลี่จุ่น ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่ตลอดระยะเวลาที่เดินทางมาตอนเหนือจนถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจความหมายของจี้จงชิงในวันนั้น

หลี่จุ่นเป็นคนที่น่ากลัวมากจริง ๆ!

คุ้มค่าแก่การเรียนรู้มาก!

ถึงขนาดที่ว่าหลี่จุ่นมีคุณสมบัติที่จะเป็นอาจารย์ของเขาด้วยซ้ำ!

‘ไสหัวไป!”

หลิวเซิ่งโกรธจัดจนตะโกนลั่นและไล่ทหารที่พ่ายแพ้ลงจากแท่นสูงในทันที จากนั้นก็ชี้ไปยังทหารอีกคน

“เจ้าอย่าทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสโทษทัณฑ์ทางทหารซะ!”

ความหมายแฝงก็คือให้จัดหลี่จุ่นหนัก ๆ สักยก!