องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 443

หลิวเซิ่งเป็นแม่ทัพที่มีนิสัยบุมบ่าม ใคร ๆ ก็รู้ว่าคำพูดของเขาหมายความว่าอะไร แต่หลี่จุ่นไม่ได้สนใจ จี้จงชิงก็ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้อาหยวนรู้สึกโล่งใจเรื่องหลี่จุ่นมากแล้ว

“ท่านอ๋อง ล่วงเกินแล้ว!” ทหารขึ้นมาบนเวที ดวงตาดูดุดันเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

บทเรียนที่ได้รับจากสหายของเขาก็เห็นอยู่เต็มตา และเขารู้ดีว่าท่านอ๋องผู้นี้รับมือได้ยาก หากปล่อยให้เสียท่าแน่นอนว่าจุดจบของตนก็คงจะไม่ต่างกัน

ประมาทไม่ได้เด็ดขาด!

หลี่จุ่นเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ซึ่งอาจยากที่จะรับมือแล้ว ก็เลยรู้สึกว่าน่าเสียดายนิดหน่อย

ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดแล้วล่ะ!

“เชิญ!” หลี่จุ่นพยักหน้า

ขณะนั้นเองจิตใจของทุกคนก็หนักอึ้งกันทันที และรู้สึกตื่นเต้นด้วยความกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

ถึงขนาดที่ในตอนนี้มีทหารหลายคนกำลังตั้งตารอ โดยหวังว่าหลี่จุ่นจะเอาชนะคู่ต่อสู้และคว้าชัยอีกครั้ง!

หากครั้งนี้หลี่จุ่นชนะอีกครั้ง คาดว่าหลาย ๆ คนคงเกิดความรู้สึกเกรงขามและชื่นชมในใจ

อันที่จริงท่านอ๋องก็ดูมีความเก่งกาจจริง ๆ

ทุกคนต่างก็เฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อ พวกหลินชิงทั้งสามคนก็จ้องมองไปยังแท่นสูงเช่นกัน

หากในครั้งนี้พ่ายแพ้อีกครั้ง ชื่อเสียงของหลี่จุ่นในฐานะผู้ไม่เอาถ่านก็จะกลายเป็นแค่ข่าวลือ เกรงว่าเขาอาจจะกลายเป็นบุคคลที่เก่งกาจในความรู้สึกของเหล่าทหาร!

เพราะฉะนั้นครั้งนี้ต้องห้ามแพ้เด็ดขาด!

พวกเขาทั้งสามอธิษฐานต่อพระพุทธเจ้าและบรรพบุรุษเพื่อขอให้หลี่จุ่นได้รับความพ่ายแพ้

คนสองคนบนแท่นสูงเริ่มลงมือภายใต้สายตาของทุกคน

ทั้งสองคนระมัดระวังมากโดยเฉพาะทหารคนนั้นที่ไม่กล้าลงมือก่อน ในขณะที่หลี่จุ่นโจมตีอีกฝ่ายไม่โดนเลยถอยกลับทันที!

จากนั้นทั้งสองก็ผลัดกันโจมตี ต่อสู้กันอย่างหนักจนแทบไม่แยกออกจากกัน!

ครั้งนี้หลี่จุ่นไม่สามารถประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว เนื่องจากการป้องกันของคู่ต่อสู้นั้นไม่หละหลวมเลย แต่การป้องกันของหลี่จุ่นเองก็ไม่เลวเช่นกัน

เขาชกมวย สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนักมวยคือการป้องกันศีรษะ ดังนั้นคู่ต่อสู้จึงไม่สามารถชกหน้าได้

อย่างไรก็ตาม หมัดของคู่ต่อสู้นั้นหนักมากจนทำให้ท่อนแขนของหลี่จุ่นเกิดอาการเจ็บปวดขึ้นมา!

เผลอแปปเดียวทั้งสองก็ได้ต่อสู้กันมาสักระยะหนึ่งแล้วและทั้งคู่ก็เริ่มเหนื่อย ทว่าทุกคนต่างตกตะลึงและตกใจมากยิ่งกว่า

ไม่คาดคิดว่าหลี่จุ่นจะสามารถต่อสู้กับทหารที่ผ่านสนามรบมาแล้ว แถมยังมากด้วยฝีมือได้เป็นเวลานานขนาดนี้ และดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้จะไม่สามารถทำอะไรเขาได้เช่นกัน!

น่าเหลือเชื่อจริง ๆ!

หลี่จุ่นรูปร่างดูผอมบางมาก ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้

“ท่านอ๋องผู้นี้ชอบทำให้คนประหลาดใจยิ่งนัก...”

“ใช่ มันน่าเหลือเชื่อมาก...”

“ท่านอ๋องผู้นี้ไม่มีวรยุทธ์ไม่ใช่หรือ เก่งกาจขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ข้าสงสัยว่าที่จริงแล้วท่านอ๋องมีวรยุทธ์…”

“แม่ทัพที่มีวรยุทธ์ทั้งสองจะต้องรู้แน่ ๆ กำลังภายในไม่ใช่ใคร ๆ ก็สามารถฝึกฝนได้ แต่ข้าคิดว่าท่านอ๋องเหมือนจะใช้ทักษะกำลังภายนอก…”

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะงัดออกมาโชว์แล้ว!

ปัก!

ความเร็วในการโจมตีของหลี่จุ่นเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน เขาชกบริเวณซี่โครงของคู่ต่อสู้ได้สำเร็จ จนคู่ต่อสู้ส่งเสียงร้องครวญคราง!

ภายในใจถึงกับอึ้งในทันที!

การลงมือเมื่อครู่ของหลี่จุ่นเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด เขาไม่คิดว่ามีวิธีการชกเช่นนี้มาก่อน และตอนนี้ก็ถูกโจมตีเข้าแล้ว!

ทันทีที่หลี่จุ่นโจมตีสำเร็จ เขาก็ใช้ท่าเดิมของเขาทันทีและไล่ตามเหวี่ยงหมัดต่อยออกไปหมัดแล้วหมัดเล่า!

ซี่โครงของทหารได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก แน่นอนว่าทำให้การป้องกันของเขาลดลงอย่างกะทันหันเช่นกัน เขาจะต้านทานปาจี๋ฉวนที่หลี่จุ่นสร้างขึ้นมาเองได้อย่างไร

ไม่นานนักเขาก็ถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว!

โจมตีต่อเนื่องไปจนถึงขอบแท่นสูง!

ทันใดนั้นทุกคนก็ตกตะลึง!

น่าทึ่งเหลือเกิน!

นี่ นี่ทำได้ยังไงเนี่ย!

หรือว่าหลี่จุ่นจะชนะอีกครั้งงั้นหรือ

เหลือจะเชื่อ!

ทุกคนจ้องไปยังทั้งสองคนบนแท่นสูงอย่างใจจดใจจ่อ!