องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 445

เสียงเริ่มเอนเอียงเป็นข้างเดียว!

มีทหารจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ยืนหยัดเพื่อหลี่จุ่น ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยที่ก่อนหน้านี้กล่าวหาว่าหลี่จุ่นเป็นคนไร้ค่าหรือกำลังปฏิเสธว่าตนเองนั้นเคยกล่าวหาหลี่จุ่นมาก่อน และในตอนนี้เองพวกเขาเริ่มด่าทอกันแล้ว!

ตะโกนกันลั่นว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน!

ด่าทอพวกคนที่ปล่อยข่าวลือว่าไม่เอาถ่าน!

เมื่อเห็นฉากที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้และคำพูดที่แทบจะพูดไปในทางเดียวกัน หลี่จุ่นก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

สิ่งนี้เรียกว่าอะไรนะ

นี่มันเรียกว่าการควบคุมประชามติ!

เขาทำมันสำเร็จ!

ด้วยการที่เขาใช้เพียงจิตวิทยามนุษย์ลงมือทำอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ทำให้ทหารของกองทัพเจิ้นเป่ยที่เดิมทีไม่ค่อยจะชอบเขานัก ถึงกับออกหน้าให้และพูดแทนเขา

นี่มันน่าเหลือเชื่อมาก!

จี้จงชิงเป็นคนเดียวที่เข้าใจเบื้องลึกของเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง มีความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นภายในใจทันที รู้สึกว่าฝ่าบาทคิดถูกแล้วที่เลือกหลี่จุ่น เลือกถูกแล้วจริง ๆ และการเดินทางมาทางเหนือในครั้งนี้การเลือกเขามานั้นถูกแล้วจริง ๆ!

การลงมือเช่นนี้อาจจะดูเหมือนไม่มีอะไรโดดเด่น แต่กลับทำให้เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

จี้จงชิงอ้างว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญในการเข้าใจจิตใจของผู้คน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่จุ่น ตอนนี้กลับมีแต่ความรู้สึกยกย่อง

รู้สึกว่าหลี่จุ่นเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง แถมทักษะของเขายังเหนือชั้นและชำนาญมากกว่าตัวเขาเองเสียอีก

“จื่อหนิง สิ่งที่เจ้าจะต้องเรียนรู้มีอีกเยอะ เยอะมาก ๆ เลย...” จี้จงชิงยิ้มและเหลือบมองจงจื่อหนิงที่อยู่ข้าง ๆ เขา

จงจื่อหนิงกล่าวทันที “ทราบขอรับ ท่านอัครมหาเสนาบดี”

จี้จงชิงยิ้มอีกครั้ง “ไม่เพียงแต่เจ้า ข้าเองก็ควรเรียนรู้จากเขาเช่นกัน และข้ายังมีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกมากมาย ไม่น้อยไปกว่าเจ้าเลย”

อะไรนะ

ท่านอัครมหาเสนาบดีก็ต้องเรียนรู้จากท่านอ๋องด้วยหรือ

ไหนจะต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมาย

ดวงตาของจงจื่อหนิงก็หดตัวลงในทันใด พร้อมกับความรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

มองไปยังชายผู้ที่อาหยวนกำลังประคองอยู่บนแท่นสูงอีกครั้ง ชายผู้หล่อเหลามาแต่กำเนิด จงจื่อหนิงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน

เขารู้ดีว่าตัวเองต้องเรียนรู้อีกมาก ทว่าตอนนี้เขาก็ยังมองไม่ค่อยออก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ท่านอัครมหาเสนาบดีพูดไม่ผิดอย่างแน่นอน

ในตัวท่านอ๋อง...ยังซ่อนสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ตัวเขาเองมองไม่เห็นแต่เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องเรียนรู้!

ท่านอ๋องเป็นบุคคลที่ไม่สามารถประเมินจากภายนอกได้ เขาร้ายกาจมาก!

พวกหลินชิงทั้งสามคนได้ยินคำพูดของเหล่าทหาร สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งตึงเครียด ถึงขนาดที่ภายในใจรู้สึกสับสนอีกครั้ง

นี่มันเหมือนกับครั้งก่อนเลย พวกทหารต่างพากันชื่นชมหลี่จุ่นเป็นอย่างมาก... ทำไมจึงเป็นเช่นนี้

กับอีแค่เอาชนะนักรบสองคนเนี่ยนะ

ทำไมพวกเขาถึงคิดว่าเก่งมากล่ะ

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร……

ครั้งก่อนก็แค่เชือดไก่สองตัวและเอาชนะหลินชิงได้ พวกเขาก็รู้สึกแล้วว่าหลี่จุ่นเก่งมาก แต่ในตอนนี้ยกย่องยิ่งกว่าเก่าเสียอีก!

อ่อน!

ข้าควบคุมประชามติได้โดยปริยาย เจ้าจะทำลายมันได้อย่างไร

มันเป็นไปไม่ได้!

ข้ายังสามารถเพิ่มเสียงประชามติได้อีกด้วย เติมเชื้อไฟสักหน่อยให้กองทัพเจิ้นเป่ยทั้งหมดเชื่อฟังข้าผู้นี้หลี่จุ่น!

“ไม่หรอก ๆ สู้กุนซือมิได้เลย มันเป็นเพียงการต่อสู้เล็ก ๆ น้อย ๆ กุนซือต่างหากเป็นผู้ที่มีแผนการอันชาญฉลาดที่สุด ข้านับถือท่านจริง ๆ!”

หลี่จุ่นถูกอาหยวนพยุงไว้อยู่ มือของเขาเจ็บปวดมากจนไม่สามารถขยับได้ แต่ปากเขาสบายดี ยังปั่นได้ดี!

แผนการอันชาญฉลาดงั้นหรือ

หลินชิงเคยคิดว่านี่เป็นคำที่เหมาะสมและดูดีมากในการมาบรรยายตัวเอง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าคำนี้ฟังแล้วขัดหูมาก!

เขาสงสัยว่าหลี่จุ่นจงใจเยาะเย้ยเขา!

อย่างไรก็ตามเขาไม่มีหลักฐานและจะโกรธไม่ได้!

หลินชิงเพียงระบายยิ้มอันแข็งทื่อและพูดว่า “ท่านอ๋องช่างทำให้ข้าน้อยได้เปิดหูเปิดตา หวังว่าในอนาคตท่านอ๋องจะคอยช่วยชี้แนะ”

“ไม่หรอก ๆ กุนซือเป็นคนเก่ง ชายแดนทางตอนเหนือของเรามีกุนซือที่มากความสามารถเช่นท่านอยู่ จะไปกังวลเรื่องความไม่สงบของพรมแดนไปทำไมกัน!” หลี่จุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองเริ่มชมเชยกันและกันอีกครั้ง อาหยวนฟังจนมองค้อน

จี้จงชิงที่อยู่ด้านล่างเวทีก็ยิ้มจนรอยย่นแห่งความชราปรากฏบนใบหน้า ก่อนจะพูดเสียงเบา ๆ ว่า

“ใช่ แผนกำลังเป็นไปด้วยดี งั้นมาเริ่มขั้นต่อไปกันเถอะ”