องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 450

“ช่วงนี้ข้าได้ยินมาว่าดินแดนทางตอนเหนือไม่สงบสุข และสงครามกำลังจะเกิดขึ้น เลยส่งองค์ชายหกจิ่งอ๋องหลี่จุ่นที่มีโทษติดตัวใช้ปกปิดตัวตนเดินทางไปทางเหนือพร้อมกับอัครมหาเสนาบดีจี้ ให้พวกเจ้าทั้งสามฟังคำสั่งและร่วมมือกันกับจิ่งอ๋อง ข้าขอแต่งตั้งจิ่งอ๋องเป็นทูตผู้ตรวจการยุทธการทหารของดินแดนทางตอนเหนือ ด้วยป้ายทองที่ข้าประทานให้ใช้อำนาจดำเนินการตามสะดวก…”

“ข้าน้อมรับคำบัญชา!”

“แม่ทัพรับราชโองการ!”

พวกหลินชิงใช้ทั้งสองมือรับราชโองการด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน

ไม่คาดคิดว่าราชโองการจะมาแล้วจริง ๆ!

อีกทั้งไม่คิดว่าหลี่จุ่นจะได้เป็นทูตผู้ตรวจการโดยตรง!

แถมยังเป็นทูตผู้ตรวจการยุทธการทหารที่มีอำนาจจัดการทางทหารทั้งหมดได้ชั่วคราว!

ด้วยป้ายทองที่ฮ่องเต้ประทานให้ เขามีอำนาจที่จะกระทำการใด ๆ ก็ได้ตามความสะดวก และตำแหน่งก็อยู่สูงกว่าพวกเขาทั้งสามคนอีกด้วย!

ภายในใจของทั้งสามคนรู้สึกหนักอึ้ง แล้วก็รู้ทันทีว่าทุกอย่างจบเห่แล้ว!

สงครามดินแดนทางตอนเหนือกำลังจะเริ่มต้นขึ้น และทั้งสามคนก็สับสน ไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรูและไม่รู้ว่าเป็นสงครามแบบไหน!

ณ ตอนนี้ พวกเขาไม่สามารถต่อต้านแย่งอำนาจทางทหารกับหลี่จุ่นได้อีกต่อไป ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่สามารถแสดงออกได้ มิเช่นนั้นอาจจะทำให้เสียแผนการทหารในกองทัพเอาได้ พวกเขาไม่สามารถรับผลที่ตามมาได้!

ในใจหลินชิงรู้สึกสุดแสนจะเศร้า

ก่อนหน้านี้เขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในดินแดนทางตอนเหนือ เกิดความรู้สึกไม่สบายใจอย่างคลุมเครือภายในใจ

ไม่คาดคิดว่าลางสังหรณ์ของเขานั้นจะกลายเป็นความจริงแล้ว

กำลังจะมีสงครามเกิดขึ้นจริง ๆ

ที่แย่ไปกว่านั้นคือฝ่าบาททรงให้คนมายึดอำนาจทหารไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ นั่นทำให้พวกเขารับมือแทบไม่ทัน

ตอนนี้ไม่มีทางอื่นนอกจากการยอมรับพระราชโองการ ไม่มีทางเลือกเลย!

พวกเขาทั้งสามรับราชโองการ แล้วตรวจสอบอย่างละเอียด ตรงกับที่จี้จงชิงพูดไว้ทุกประการ

สิ่งที่พระราชโองการกล่าวนั้นเป็นจริง หลี่จุ่นถูกแต่งตั้งให้เป็นทูตผู้ตรวจการยุทธการทหารและเข้ารับหน้าที่ด้านการทหารที่สำคัญทั้งหมดในดินแดนทางตอนเหนือ!

นี่เป็นพระราชโองการของฮ่องเต้ไม่ผิดแน่นอน พวกเขาจะฝ่าฝืนได้งั้นหรือ หากไม่เชื่อฟังก็ถือว่าขัดราชโองการ ซึ่งการขัดราชโองการมีโทษคือโดนตัดหัว!

เรื่องหัวจะหลุดออกจากบ่าพวกเขาไม่กล้าที่จะเสี่ยง แม้แต่หลิวเซิ่งผู้มีอารมณ์ร้อนในตอนนี้ก็ไม่พูดอะไรสักแอะ แต่ก็ดูไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

แต่จะไปทำอะไรได้ล่ะ

“ท่านแม่ทัพทั้งสองและกุนซือ ตอนนี้รับราชโองการแล้ว หวังว่าพวกท่านทั้งสามจะให้ความร่วมมือกับท่านอ๋องอย่าได้ทำอะไรผิดพลาด!”

จี้จงชิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“รับทราบ ท่านอัครมหาเสนาบดี!”

“รับทราบ ท่านอัครมหาเสนาบดี!”

พวกเขาทั้งสามไม่กล้าบุ่มบ่ามจึงพยักหน้าทันที!

จี้จงชิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพทั้งสองไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรื่องสงครามที่จะเกิดขึ้นในดินแดนทางตอนเหนือจะต้องเก็บเป็นความลับ เพื่อไม่ให้รบกวนขวัญกำลังใจของกองทัพ!”

“ข้าน้อยรับทราบ!” หลินชิงและคนอื่นๆ พูดทันที

จี้จงชิงวกกลับมาพูดเรื่องศิลาเก่าแก่

“นี่คือความหมายของการตีความของข้า ข้าคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาเลย ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่คนสร้างขึ้นหรือการชี้แนะจากสวรรค์อย่างที่ผู้คนพากันพูดเราต้องพิจารณาให้รอบคอบ”

จี้จงชิงจะปล่อยโอกาสนี้ไปได้อย่างไร

ส่วนโอกาสที่เขาอาจเป็นคนสร้างมันขึ้นมานี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เช่นนั้นการที่ให้พวกเขาไปปิดข่าว มันก็เป็นแค่การแสดง และไม่ต้องสืบก็รู้ว่าคนที่คอยปล่อยข่าวในกองทัพเป็นคนที่จี้จงชิงส่งไป!

ครั้งนี้สถานการณ์มันแย่เกินกว่าจะกู้กลับมาได้แล้ว

สายลมอ่อนโยนในยามค่ำคืน

ไม่นานก็จะถึงครีษมายันแล้ว อากาศก็ค่อย ๆ อุ่นขึ้น แต่อากาศดินแดนทางตอนเหนือคล้ายกับช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ

ในกระโจม

หลี่จุ่นและจี้จงชิงทั้งคู่นั่งเล่นหมากรุกตรงข้ามกัน ในขณะที่อาหยวนยืนคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง

ตอนนี้หลี่จุ่นได้รับบาดเจ็บ แขนและมือของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผล ถ้าจะเคลื่อนไหวหนัก ๆ ก็ต้องให้อาหยวนช่วย

“สิ่งต่าง ๆ ก็ได้จัดเตรียมไว้แล้ว ท่านอ๋องพร้อมที่จะรับไม้ต่อในการคุมอำนาจทางทหารแล้วหรือยัง” จี้จงชิงเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบ

หลี่จุ่นไม่ตอบ แต่กินหมากตัว ‘เรือ’ ของอีกฝ่ายแล้วค่อย ๆ ถาม “สถานการณ์รบระหว่างแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นหลางในตอนนี้ไปถึงขั้นไหนแล้ว”

จี้จงชิงมองดูหลี่จุ่นเก็บหมากตัว ‘เรือ’ ของเขาไปด้วยความเศร้า ก่อนจะพูดว่า

“ไม่เกินห้าวัน กองทัพเฟิงเฉวี่ยนจะมาถึงเมืองหลวงของแคว้นหลางอย่างแน่นอน วันแห่งสงครามล้างเมืองกำลังใกล้เข้ามาแล้ว!”

สีหน้าหลี่จุ่นดูเคร่งขรึม ดวงตาหรี่ลง เขาบีบตัวหมากรุกในมืออย่างแรง และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า

“วันมะรืนนี้ ขอให้ท่านอัครมหาเสนาบดีประกาศราชโองการฉบับที่สอง! ข้าหลี่จุ่นจะเข้าควบคุมอำนาจทางการทหารในวันมะรืนนี้!”