องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 456

เช้าตรู่วันต่อมา

หลี่จุ่นเพิ่งตื่น ทันใดนั้นเสียงถ่ายทอดคำสั่งด้านนอกก็ดังขึ้น

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากกุนซือและท่านแม่ทัพทั้งสอง ให้มาเชิญท่านอ๋องไปพูดคุยที่กระโจมจอมทัพ!”

หลี่จุ่นกับอาหยวนรีบเดินออกมา หลี่จุ่นมองผู้มาเยือน แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีก็อยู่ในกระโจมจอมทัพด้วยใช่หรือไม่?”

ทหารผู้นั้นรีบพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอรับ ท่านอ๋อง!”

หลี่จุ่นเข้าใจในทันที

จี้จงชิงคงจะเริ่มเตรียมให้ตัวเขารับช่วงต่อคุมอำนาจทหารแล้ว

“เยี่ยม”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะรีบพาอาหยวนเดินหน้าไปกระโจมจอมทัพ

ตอนเดินผ่านสนามฝึก เห็นในสนามฝึกเรียกรวมทัพใหญ่แล้ว

ครั้งนี้มีแถวสี่เหลี่ยมมากมาย เมื่อมองไป ราวกับไร้ขอบเขต มองไม่เห็นที่สิ้นสุด

ตอนนี้ ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายน่าจะรวมตัวกันอยู่ตรงนี้หมดแล้ว!

หลี่จุ่นเห็นฉากใหญ่นี่แล้วก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

นอกจากพิธีสวนสนามที่เคยเห็นในทีวีของโลกยุคใหม่แล้ว เขาก็ไม่เคยเห็นคนมายืนรวมตัวกันมากมายขนาดนี้

เมื่อเข้าไปในกระโจมจอมทัพ ก็เห็นจี้จงชิงเปลี่ยนไปอยู่ในชุดขุนนางอันยิ่งใหญ่ นั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน พวกหลินชิงสามคนแยกกันนั่งสองข้าง สีหน้าเศร้าสลดเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นมา ทั้งสี่คนก็รีบลุกขึ้นคำนับ

“คารวะท่านอ๋อง!”

ทันใดนั้น

ใบหน้าของจี้จงชิงก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาหยิบพระราชโองการออกมา ก่อนจะเอ่ยเสียงดังว่า

“เชิญท่านอ๋องรับพระราชโองการ!”

หลี่จุ่นรีบคุกเข่าลง!

พวกหลินชิงทั้งสามคนรีบคุกเข่าตาม นัยน์ตาเศร้าสลด

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ที่ควรมาก็มาแล้ว...

สีหน้าของจี้จงชิงเคร่งขรึม ก่อนจะคลี่ออกอ่านเสียงดัง

“อีกหนึ่งในห้าสิบปีแห่งประวัติศาสตร์ราชวงศ์อู่ จักรพรรดิแห่งราชวงศ์อู่ทรงมีพระบัญชา”

“ข้าทราบเรื่องแปลกในพื้นที่ทางเหนือแล้ว ศิลาเก่าแก่ปรากฏในคงคา ประกาศเจตนาสวรรค์ ช่างเป็นโชคแห่งราชวงศ์ของเราจริงๆ ข้าในนามของโอรสสวรรค์ รับรู้ได้ถึงบุญคุณของสวรรค์ วันนี้ สวรรค์มีพระบัญชา ข้าจึงทำตามประสงค์แห่งสวรรค์ จึงแต่งตั้งองค์ชายหกหลี่จุ่นเป็นผู้บัญชาการคนใหม่เพื่อพิทักษ์อุดรโดยเฉพาะ บัญชาการทัพใหญ่หนึ่งแสนนายพิทักษ์อุดร ได้รับสิทธิ์การตัดสินใจทางทหารแต่เพียงผู้เดียว...”

“สมควรแล้ว!”

“กระหม่อมน้อมรับพระราชโองการ!”

หลี่จุ่นรีบยื่นสองมือออกไป แล้วรับพระราชโองการมา จากนั้นก็ค่อยๆ ลุกขึ้น ชูพระราชโองการอยู่เหนือศีรษะ!

“ข้าน้อย...จางฟ่างขอคารวะท่านจอมทัพ!”

จางฟ่างรีบกัดฟันทำความเคารพอย่างนอบน้อม!

“ข้าน้อย...หลิวเซิ่ง ขอคารวะท่านจอมทัพ!”

ใบหน้าของหลิวเซิ่งเองก็เต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์!

“ข้าน้อยขอคารวะท่านจอมทัพ!”

หลินชิงเองก็ลอบถอนหายใจ โค้งตัวคำนับ

“เอ๊ะ ไม่รู้ว่าท่านอ๋องรับช่วงต่อคุมทัพใหญ่ เป็นเรื่องดีหรือว่าเรื่องร้ายกันแน่...”

“ในเมื่อเป็นเจตนาสวรรค์ ก็คงจะเป็นเรื่องดีกระมัง”

“ข้าเองก็คิดเช่นกัน อีกอยางเจตนาสวรรค์ขัดขืนไม่ได้!”

“เอ๊ะ แต่ว่านี่มันเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวันก่อนไม่ใช่หรือ? เหตุใดพระราชโองการจึงมาถึงเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

“หรือเจ้าคิดว่าส่งพระราชโองการมาปลอมๆ? นั่นเป็นถึงท่านอัครมหาเสนาบดีเลยนะ พระราชโองการที่ท่านอัครมหาเสนาบดีเผยแพร่ เจ้ากล้าคาดการณ์ส่งเดชได้อย่างไร? ข้าว่านะ เป็นเจตนารมณ์ของฝ่าบาทที่ท่านอัครมหาเสนาบดีได้รับมา แล้วถ่ายทอดพระราชโองการแทน”

“อืมๆ ได้ยินมาว่าบนพระราชโองการมีประทับของตราประทับหยกด้วยนะ นั่นคงไม่ผิดแน่!”

เหล่าทหารทุกผู้ทุกนายต่างวิพากษ์วิจารณ์กัน ในตอนแรกย่อมมีคนไม่น้อยที่ค่อนข้างจะตำหนิติเตียน

แต่ฝ่าบาทบอกแล้วว่าเป็นเจตนาแห่งสวรรค์ ต้องทำไปตามบัญชาสวรรค์ เช่นนั้นพวกเขายังจะพูดอะไรได้อีก?

อะไรจะยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์ได้?

ขนาดฝ่าบาทยังต้องทำตามบัญชาสวรรค์!

อีกอย่างถึงอย่างไรอ๋องผู้นี้ก็ไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน กุนซือที่ประลองม้าเก่งกาจถึงเพียงนี้ยังชนะมาได้ เห็นได้ว่าในด้านสติปัญญาและการวางแผนของท่านอ๋องไม่ด้อยไปกว่ากุนซือเลย

เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว

แน่นอนว่าพวกหลินชิงทั้งสามคนย่อมได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าทหารอยู่แล้ว แต่ทว่ากลับไม่ได้ยินเสียงคัดค้านใดๆ สีหน้าก็พลันปั้นยากอยู่เล็กน้อย

ดูท่าจะจนปัญญาอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว...

อำนาจทหารนี้ ถูกหลี่จุ่นเอาไปอย่างแน่แท้แล้ว!

บนแท่นสูง จี้จงชิงเอ่ยเสียงดัง

“ส่งมอบตราพยัคฆ์!”