องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 457

จางฟ่างยกหีบไม้ขึ้นมาหีบหนึ่ง จากนั้นก็เปิดออกด้วยความนอบน้อม

ทันใดนั้นก็ปรากฏแผ่นที่วางอยู่แน่นิ่งแต่สามารถสั่งย้ายกองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายได้แผ่นนั้น ป้ายทองคำที่สลักด้วยลวดลายตราแผ่นดินหยก!

แต่ทว่ามีเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

ส่วนอีกครึ่งหนึ่งจี้จงชิงเองก็ค่อยๆ หยิบหีบพกติดตัวอีกแบบออกมา!

ตราประทับสองแผ่น ภายใต้สายตาของทุกคนที่จับจ้องมา รวมกันเป็นหนึ่ง!

ถูกหลี่จุ่นรับไปในมือด้วยความนอบน้อม ทันใดนั้นก็หมุนตัวไปมองทัพใหญ่หนึ่งแสนนาย แล้วยกขึ้นสูง!

“คารวะท่านจอมทัพ!”

ทัพใหญ่หนึ่งแสนนาย เมื่อเห็นแล้วก็รีบกึ่งคุกเข่าคารวะ!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวผ่านไประลอกแล้วระลอกเล่า ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายกึ่งคุกเข่าคารวะตามลำดับ มีอานุภาพเกรียงไกร ลานฝึกยิ่งใหญ่สง่างามเป็นอย่างยิ่ง!

สีหน้าของหลี่จุ่นเคร่งขรึม เขาค่อยๆ วางตราประทับลง จากนั้นก็ยกมือขวาขึ้นกลางอากาศสูงก่อนจะเอ่ยอย่างเสียงดังว่า

“สหายทุกท่าน โปรดลุกขึ้นเถิด!”

ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายลุกขึ้นพรวดตามลำดับ!

ช่างเรียกว่ายกมือสูงแล้วตะโกน ผู้ตอบสนองรวมตัวกันราวกับเมฆจริงๆ¹!

จบลงตรงนี้!

อีกหนึ่งในห้าสิบปีแห่งประวัติศาสตร์ฮ่องเต้ราชวงศ์อู่ องค์ชายหกหลี่จุ่นเป็นผู้บังคับบัญชาคนใหม่แห่งชายแดนทางตอนเหนือ!

อนาคตของราชวงศ์อู่ มุมใหม่ถูกเปิดขึ้นในความไม่ตั้งใจนี้!

…

เมืองหลวง พระราชวัง

ในห้องทรงพระอักษร หวังเหลียนก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว นำเสิ่นคั่วเข้ามา

“กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!”

เสิ่นคั่วรีบถวายบังคมอย่างนอบน้อม ทันใดนั้นก็ล้วงจดหมายลับออกมา แล้วเอ่ยขึ้นอย่างขึงขังว่า

“ฝ่าบาท เมื่อวานจิ่งอ๋องรับช่วงต่อคุมอำนาจทหารที่ชายแดนทางตอนเหนือสำเร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ กลายเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ของชายแดนทางตอนเหนือ รับช่วงต่อคุมอำนาจชายแดนทางตอนเหนืออย่างเป็นทางการ ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ส่งข้อความมาบอกว่า ทหารในทัพราวกับไม่มีผู้ใดคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่เจิ้งที่กำลังอ่านฎีกาเมื่อได้ยินสีหน้าก็พลันปลื้มปีติขึ้นมา พลันลุกขึ้นมาเอ่ยขึ้นว่า

“จริงหรือ?!”

“กระหม่อมมิบังอาจพูดไร้สาระพ่ะย่ะค่ะ!” เสิ่นคั่วรีบเอ่ยขึ้น

“ดีๆๆ! ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ! เยี่ยมมากจริงๆ!” หลี่เจิ้งตื่นเต้นดีใจอย่างไร้ที่เปรียบ ช่างเรียกว่าพระพักตร์มังกรดีใจจริงๆ

เสิ่นคั่วมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรมากมาย

แต่ว่าในจดหมายลับบอกว่า นี่อันที่จริงแล้วล้วนเป็นความดีความชอบของหลี่จุ่นทั้งหมด ส่วนทำให้ทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของชายแดนทางตอนเหนือเชื่อใจและยอมรับสำเร็จได้อย่างไร ในจดหมายลับไม่ได้บอก

จะว่าไปแล้วเสิ่นคั่วเองก็ประหลาดใจมากเช่นกัน

ไม่รู้ว่าอดีตลูกเขยและลูกเขยในอนาคตของตนทำได้อย่างไรกันแน่ ไม่นึกเลยว่าจะรับช่วงต่อคุมชายแดนทางตอนเหนือได้สำเร็จแล้ว

อย่างน้อยถ้าเขาเสิ่นคั่วไปละก็ คงไม่มีวิธีที่ดีอะไรแน่ๆ

แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าหมอนั่นจะทำได้สำเร็จแล้ว!

เสิ่นคั่วที่นิ่งราวกับสุนัขแก่มาโดยตลอด ทว่าในตอนนี้ในใจเลื่อมใสขึ้นมาอยู่เล็กน้อย

หวังเหลียนที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินข่าวนี้ นัยน์ตาก็หดตัวลงในทันใด และตกตะลึงอยู่เล็กน้อย

จิ่งอ๋องหลี่จุ่น ไม่นึกเลยว่าจะรับช่วงต่อคุมชายแดนทางตอนเหนือแล้ว?

หลี่เจิ้ง “...”

ความอารมณ์ดีของเขาราวกับลดลงไปครึ่งหนึ่งโดยฉับพลัน

นี่ยังไม่เริ่มทำสงครามเลยนะ ก็จ่ายไปหกพันตำลึงแล้ว...

ทำเกินไปหรือเปล่า?

เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เจิ้งเปลี่ยนไปโดยพลัน สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย เสิ่นคั่วก็พลันแอบพอใจ

ไม่เลวเลย เขาอยากเห็นสีหน้าแบบนี้นี่แหละ

ตอนนั้นหลี่จุ่นไม่ให้ตนมาทูลเรื่องนี้ในทันที เสิ่นคั่วเองก็ไม่ได้มา หลังจากนั้นก็ไม่ได้รายงาน เนื่องจากเขากังวลว่าหลี่เจิ้งอาจจะไม่ตอบตกลง

เนื่องด้วยเหตุนี้จึงเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้ วันนี้มีเรื่องดีใจมาก่อน และไม้กลายเป็นเรือไปแล้ว คงไม่ยอมไม่จ่ายเงินหรอกใช่หรือไม่?

“ไอ้หยา ไท่ฟู่ เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ไม่ต้องมาบอกกับข้าหรอก ไท่ฟู่ตัดสินใจเองได้เลย ไอ้หยา ข้าอ่อนเพลียนิดหน่อย อยากจะพักผ่อน เอาละ ไท่ฟู่ท่านไปได้แล้ว” หลี่เจิ้งเงียบไปครู่ใหญ่ๆ แล้วก็พลันเอ่ยขึ้นมา

ในขณะเดียวกันก็แสร้งทำเป็นบิดขี้เกียจ

ทำเป็นเล่นไป เงินจำนวนนี้ไปคิดที่คลังไม่ได้

เช่นนั้นก็ทำได้แค่ควักเงินออมส่วนตัวของตัวเอง แต่นี่ไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ นะ เงินออมส่วนตัวของตัวเองก็ไม่ได้มีเท่าไร จะพอควักจ่ายได้อย่างไรกัน?

ถึงอย่างไรใครทำคนนั้นก็รับผิดชอบ!

เสิ่นคั่ว “…”

เขางงเป็นไก่ตาแตกไปในทันใด

------------------------------------------------------------------------------------------

¹ ยกมือสูงแล้วตะโกน ผู้ตอบสนองรวมตัวกันราวกับเมฆจริงๆ¹! เปรียบเปรยว่ามีอำนาจมาก