องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 466

ทหารลาดตระเวนที่ลาดตระเวนทางเหนือกลับมาแล้ว ผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

“หน่วยข่าวลับที่ติดตามไท่ฟูได้ข้อสรุปมาพอสมควรแล้ว ทัพใหญ่แคว้นเยี่ยนรวมตัวอยู่ที่ต้นน้ำของแม่น้ำต้าเฉินตามคาด ถึงขั้นว่า เริ่มข้ามมาแม่น้ำมาที่ชายแดนของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแล้ว”

“นอกจากนี้ ความเป็นความตายของแคว้นหลางก็ใกล้เข้ามาทุกที ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ ? หากไม่รีบละก็ ข้าคงต้องแจ้งต่อฝ่าบาท ให้ดำเนินการตามแผนใหม่ เพื่อปกป้องราชวงศ์อู่ !”

เช้าตรู่ จี้จงชิงก็เข้ามาในกระโจมของจอมทัพด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

หลี่จุ่นฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว

เขาพอจะเดาแผนสำรองของจี้จงชิงและหลี่เจิ้งออกได้ไม่ยากนัก นั่นก็คือเสียสละแคว้นหลาง !

ให้แคว้นหลางเกิดและดับสูญไปเอง ส่วนราชวงศ์อู่ก็ปกป้องตนเองไว้......นี่เป็นวิธีที่ดูจะไม่ถูกต้องที่สุด แจ่ก็เป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุดในตอนนี้แล้ว

แต่ทำเช่นนั้นไม่ได้ !

จะล่าช้าต่อไปไม่ได้อีกแล้วจริง ๆ !

หลี่จุ่นลุกขึ้น แล้วพูดด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง :

“ถึงเวลาแล้ว แจ้งต่อจงจื่อหนิงทันที คืนนี้ข้าจะเลี้ยงขอบคุณทั้งกองทัพ พรุ่งนี้เคลื่อนทัพขึ้นเหนือ !”

“อะไรนะ ? เคลื่อนทัพขึ้นเหนือ ? เคลื่อนทัพไปที่ใด ?” จี้จงชิงผงะไปทันที

หลี่จุ่นค่อย ๆ พูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชา : “ข้าจะเข้าโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน !”

จี้จงชิงได้ยินดังนั้น ก็ตาเบิกโพลง ตัวแข็งทื่อทันที !

เขาหันมองหลี่จุ่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ สงสัยว่าหูของตนเองมีปัญหาหรือเปล่า !

หลี่จุ่นต้องการโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ? !

นี่กำลังล้อเล่นอยู่หรือ ? !

“ท่าน ท่านแน่ใจหรือ ?” จี้จงชิงถามขึ้นด้วยความงุนงง

เป็นครั้งแรกที่อัครมหาเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่อย่างจี้จงชิงตั้งสติไม่ได้เช่นนี้ !

หลี่จุ่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคง แววตาแน่วแน่ :

“ข้าแน่ใจอย่างยิ่ง นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะช่วยไม่ให้แคว้นหลางต้องล่มสลาย ข้าจะยกทัพขึ้นเหนือ ข้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ากองทัพทางใต้ของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน จะถอยหรือไม่ถอย ? !”

เป็นครั้งแรกที่จี้จงชิงรู้สึกว่าสมองของตนเองใช้การไม่ได้ จ้องมองหลี่จุ่นนิ่ง ๆ อยู่พักใหญ่ ถึงได้โพล่งออกมาหนึ่งประโยค :

ความกังวลมากมายปรากฏขึ้นในใจของจี้จงชิง

“เรื่องนี้......ข้าต้องกราบทูลต่อฝ่าบาท !” จี้จงชิงกัดฟันพูด

หลี่จุ่นหัวเราะ เขาแสยะยิ้มพลางพูดว่า :

“ท่านจะกราบทูลก็ได้ แต่ข้าตัดสินใจแล้ว ต่อให้หลี่เจิ้งขัดขวางก็ไม่มีประโยชน์ ! ข้าถูกพวกท่านบังคับให้ขึ้นมา ควบคุมดูแลชายแดนทางตอนเหนือนี้ หากไม่เชื่อใจข้า อย่างมากข้าก็แค่คืนอำนาจทางทหารให้ตอนนี้ แยกย้ายกันไป ไม่ต้องพูดถึงที่อยู่ของหลี่เหวินจวินให้ข้าฟัง คิดว่าข้ากินหญ้าหรืออย่างไร ? กลยุทธ์ที่แท้จริงของข้า พวกท่านไม่เคยเห็นมาก่อน !”

เขาไม่อาจขัดขวางไม่ให้จี้จงชิงรายงานเรื่องนี้ต่อเมืองหลวงได้ แต่หลี่เจิ้งเองก็ไม่อาจขัดขวางตนได้เช่นกัน

เพราะว่า เช้าตรู่วันพรุ่งนี้ กองทัพจะต้องยกทัพขึ้นเหนือ !

จี้จงชิงได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ

ใบหน้าชราของเขาดูเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาจ้องหลี่จุ่นตาเขม็ง พักใหญ่จึงพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า :

“ได้ หากท่านยืนกรานเช่นนี้ ข้าก็จะช่วยท่านอย่างสุดกำลัง แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ?”

“รู้แน่นอน ! แคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่อาจทำลายแคว้นหลางได้ ทัพใหญ่กลับไปป้องกันเมืองหลวง ทันทีที่รู้ตัวก็จะเข้าโจมตีชายแดนทางตอนเหนืออย่างสมบูรณ์ ถึงตอนนั้น ทัพใหญ่แคว้นเยี่ยนก็จะเคลื่อนทัพลงใต้มาร่วมโจมตีชายแดนทางตอนเหนือด้วยเช่นกัน !” หลี่จุ่นพูดอย่างมั่นใจ

จี้จงชิงพูดต่อ : “เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่า การโจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยน หากเกิดข้อผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย กองทัพใหญ่นับแสนอาจต้องสละชีพอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือแห่งนี้ ส่วนทัพใหญ่แคว้นเยี่ยนก็จะฉวยโอกาสยกทัพลงใต้ โจมตีเมืองหลวงทันที ? ท่านและข้าก็จะกลายเป็นแม่ทัพที่ทำลายชาติ !”