องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 484

ทั้งสองคนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

พวกเขารู้ในทันทีว่าหลี่จุ่นทำอะไรบางอย่างโดยที่พวกเขาไม่รู้อีกแล้ว

ซือหม่าชิงอวิ๋นเป็นคนแบบใดกัน

แม่ทัพใหญ่ผู้มีชื่อเสียงแห่งแคว้นเยียน ซึ่งเคยผ่านการสงครามที่ยอดเยี่ยมมามากมาย

แม้ว่าแคว้นเยียนจะถูกควบคุมโดยซือหม่าหยวน แต่ถ้าไม่มีซือหม่าหยวน ซือหม่าชิงอวิ๋นก็จะเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก!

แม้ว่าเขาจะไม่โด่งดังเท่าโจวชิง แต่เมื่อพูดถึงแคว้นเยียน คนผู้นี้ก็ยังเป็นภูเขาลูกใหญ่ที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาตกหลุมพรางของหลี่จุ่น และต้องถอยออกไปถึงห้าลี้!

น่าเหลือเชื่อมาก!

เป็นเรื่องน่าทึ่งที่ซือหม่าชิงอวิ๋นเสียเปรียบครั้งใหญ่ทันทีที่หลี่จุ่นลงมือ

หลี่จุ่นกล่าวทันที “ทหาร ไปเชิญแม่ทัพใหญ่จงจื่อหนิงมา!”

“ขอรับ ท่านจอมทัพ!” ทหารที่รออยู่ด้านนอกกระโจมรีบออกไปทันที

จี้จงชิงถามด้วยสีหน้างุนงง “ท่านจอมทัพต้องการให้จื่อหนิงทำอะไรหรือ”

หลี่จุ่นกล่าว “อัครมหาเสนาบดีจี้โปรดอดทนรอและอย่างเพิ่งวู่วามไป อีกสักครู่ท่านก็จะรู้เอง”

หลินชิงเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น การเรียกจงจื่อหนิงในยามดึกต้องไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อย่างแน่นอน

จงจื่อหนิงสวมชุดเกราะสีเงินและมาถึงในไม่ช้า

“คารวะท่านจอมทัพ!” จงจื่อหนิงรอพบอยู่ด้านนอกของกระโจม

“เข้ามา” หลี่จุ่นกล่าว

จงจื่อหนิงเดินเข้าไปในกระโจม เมื่อเห็นจี้จงชิงกับหลินชิงอยู่ด้วย เขาก็กำหมัดไปที่พวกเขาทันที

หลี่จุ่นมองเขาแล้วกล่าวว่า “แม่ทัพจง ข้าอยากให้ท่านนำกองทัพติ้งหย่วนไปทางเหนือทันที!”

สีหน้าของจี้จงชิงและหลินชิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

จงจื่อหนิงพูดอย่างตื่นเต้น “เชิญท่านจอมทัพสั่งการได้เลย!”

วันนี้กองทัพพิทักษ์อุดรได้ออกไป แต่ทหารของกองทัพติ้งหย่วนทำได้เพียงเฝ้าดูพวกเขาทำตัวเด่น พวกเขาตะโกนกันอยู่นานในตอนกลางวัน โดยพูดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็จะเข้าร่วมสนามรบ

ทำให้แม่ทัพใหญ่อย่างเขาคิดอะไรออก!

ขณะนี้จอมทัพได้วางแผนเตรียมการไว้ และโอกาสก็มาถึงแล้ว!

จะพลาดมันได้อย่างไร

ซึ่งเขาก็ได้ส่งมอบไว้กับเหล่าทหารด้วย!

หลี่จุ่นกล่าวทันทีว่า “กองทัพติ้งหย่วนจะมุ่งหน้าไปทางเหนือทันที นอกจากอาวุธและน้ำกับอาหารหนึ่งวัน ห้ามนำสิ่งใดไปเพิ่มอีก พวกเจ้าจะต้องตัวเบา และในขณะเดินทางขึ้นเหนือจะต้องติดต่อกับทหารสอดแนมทันที ข้าอยากให้พวกเจ้าทำเพียงสิ่งเดียว!”

หลี่จุ่นหยุดชั่วคราวและกล่าวต่อ “ไปแหย่ซือหม่าชิงอวิ๋น ข้าจะทำให้เขานอนไม่หลับ!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ดวงตาของจี้จงชิงและหลินชิงก็เบิกกว้าง

แผนการร้ายกาจอะไรเช่นนี้!

มันช่างเปิดโลกทัศน์ให้เขาจริง ๆ!

หลี่จุ่นผู้นี้น่าทึ่งมาก!

และในตอนนี้

เขาก็ยังรู้สึกว่าการที่ได้หลี่จุ่นเป็นจอมทัพคนใหม่ นั้นสมควรแล้ว!

หลังจากที่จี้จงชิงและหลินชิงจากไปแล้ว อาหยวนก็มา

เมื่อเห็นอาหยวน หลี่จุ่นก็ยิ้มอย่างผ่อนคลาย มองหน้าตาที่สดชื่นของอาหยวน แล้วกล่าวว่า

“การเดินทัพต่อสู้มันช่างเหนื่อยเหลือเกินนะ เหล่าทหารทำงานกันหนักขนาดนี้ ไม่สัมผัสด้วยตัวเองก็คงไม่รู้”

อาหยวนดูเป็นทุกข์

นางลูบไหล่ของเขาเบา ๆ และกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ข้าจะเอาน้ำร้อนมาให้ ท่านได้อาบน้ำเพื่อคลายความเหนื่อยล้า”

เมื่อพูดดังนั้นก็หมุนตัวไปเอาน้ำมาให้

“อาหยวน”

แต่ทว่า

ช่วงเวลาต่อมา หลี่จุ่นก็คว้าข้อมือของนางไว้และเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน