องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 488

อ๋องแคว้นหลางตกตะลึงอยู่นาน แล้วจึงรีบถาม

“อวี้เจีย ที่เจ้าพูด เป็นเรื่องจริงงั้นหรือ กองทัพพิทักษ์อุดรโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจริง ๆ หรือ”

อวี้เจียพยักหน้าและกล่าวว่า “สิ่งที่แม่ทัพหวังพูดน่าจะเป็นเรื่องจริง! ยิ่งไปกว่านั้น การโจมตีเมืองหลวงมีความสำคัญอย่างยิ่ง แคว้นเฟิงเฉวี่ยนจะต้องรีบส่งม้าเร็วไปถึงฮูเถี่ยถูอย่างแน่นอน ดังนั้นการปกป้องเมืองหลวงอย่างสุดชีวิตในวันนี้ ก็จะได้เห็นด้วยตา!”

ทันทีที่พูดออกมา ฝ่ายที่ให้ยอมจำนนก็คัดค้านขึ้นทันที!

ฝ่ายมุ่งทำสงครามและฝ่ายยอมจำนนเริ่มทะเลาะกัน พวกเขาเริ่มถกเถียงกันอย่างดุเดือดในท้องพระโรงและเกือบจะสู้กันขึ้น

อ๋องแคว้นหลางก็ดูไม่แน่ใจเช่นกัน

จะเกิดอะไรขึ้นถ้านี่คือการสมรู้ร่วมคิดของเยียนอ๋อง

จุดประสงค์คือเพื่อให้พวกเขาสามารถตรึงกำลังกองทัพเฟิงเฉวี่ยนได้ จากนั้นหลังจากที่แคว้นหลางต่อต้านอย่างดื้อรั้น มันก็จะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิงและไม่มีโอกาสยอมแพ้

หวังโพ่เห็นว่าผู้คนในแคว้นหลางที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังพูดเสียงจ้อกแจ้กจอแจ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเสียงนกร้องนั่น แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ตรงหน้า เขาก็เดาได้ไม่ยากว่าคนเหล่านี้ไม่ได้เชื่อคำพูดของเขาเลย

หากแคว้นหลางไม่ร่วมมือ ทัพแคว้นเยียนเพียงอย่างเดียวก็อาจจะไม่สามารถสร้างความเสียหายต่อกองทัพของฮูเถี่ยถูได้ นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่หวังโพ่ต้องการ และไม่ใช่สิ่งที่เยียนอ๋องต้องการเช่นกัน เยียนอ๋องส่งเขามาทำภารกิจ เขาก็ต้องทำให้สำเร็จ!

ในขณะนั้น หวังโพ่ก็พูดขึ้นเสียงดัง “ไต้อ๋อง ข้ายินดีที่จะรออยู่ที่นี่กับทุกท่านเพื่อรอให้แคว้นเฟิงเฉวี่ยนล่าถอยไป หากกองทัพแคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่ล่าถอย ข้า หวังโพ่จะยอมตายเพื่อไถ่โทษ!”

จู่ ๆ อวี้เจียก็รู้สึกประหลาดใจ

หลังจากมองหวังโพ่และเห็นท่าทางที่เด็ดเดี่ยวของเขาแล้ว นางก็กัดฟันและแปลทันที

เมื่อขุนนางได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง

อ๋องแคว้นหลางก็มีการสีหน้าที่เปลี่ยนไปทันที!

อวี้เจียกล่าว “ไต้อ๋อง เราควรเชื่อใจแม่ทัพหวังก่อนและปกป้องเมืองหลวงหนึ่งวัน หากกองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนไม่ล่าถอยในวันพรุ่งนี้ เราจะรอ...และยอมแพ้!”

นางไม่อยากยอมจำนน ถ้ายอมจำนนก็หมายความว่าชีวิตของนางจะไม่ได้เป็นของนาง ด้วยความสวยของนาง ก็อาจจะกลายเป็นของเล่นของคนอื่น และคงมีจุดจบที่เศร้าหมอง

คนจากฝ่ายมุ่งทำสงครามลุกขึ้นยืนและส่งเสียงเห็นด้วยออกมาทันที!

“ใช่แล้ว องค์หญิงอวี้เจียพูดถูก!”

“ถูกต้อง เราควรปกป้องเมืองหลวง!”

“ไต้อ๋อง ได้โปรดเชื่อใจแม่ทัพหวังเถิด!” ขุนนางบางคนถึงกับลุกขึ้นและตะโกน ขอร้องให้อ๋องแคว้นหลางเชื่อใจหวังโพ่

คนจากฝ่ายยอมจำนนขมวดคิ้ว แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สามารถหาเหตุผลที่ดีที่จะปฏิเสธได้ในขณะนี้

อ๋องแคว้นหลางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาล่ะ! เชิญแม่ทัพหวังนั่งลงก่อน! แล้วรีบทำตามคำสั่งข้า ให้กองทัพทหารปกป้องเมืองหลวง!"

“ขอรับ!” แม่ทัพรับคำสั่งทันที!

แคว้นหลางเริ่มปกป้องเมืองหลวง!

…

ผู้กล้าคนแรกของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนคือแม่ทัพใหญ่ฮูเถี่ยถู ซึ่งจริง ๆ แล้วรูปร่างของเขากลับไม่เหมือนคนในแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

กลับกันเขาดูเหมือนคนจากราชวงศ์อู่มาก แต่ร่างกายของเขาสูงใหญ่กำยำกว่า ซึ่งอยู่ในระดับเดียวกับเจิ้นเป่ยอ๋อง!

เมื่อมองเห็นว่าชัยชนะอยู่แค่เอื้อม ฮูเถี่ยถูก็พูดเสียงดังเพื่อปลุกขวัญกำลังใจ

แน่นอนว่าเหล่าทหารต่างกู่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

“บุกเลย!”

“ฆ่า!”

“ทำลายแคว้นหลางและแย่งชิงสตรีของแคว้นหลางมา!”

“ใช่เลย ข้าได้ยินมาว่าสตรีในแคว้นหลางงดงามมาก เหมือนกับงูที่สามารถรัดคนจนตายได้!”

“อ่า ข้าแทบรอให้สตรีจากแคว้นหลางรัดตายไม่ไหวแล้ว!”

“ใช่แล้ว เอวเรียวของหญิงสาวจากแคว้นหลางช่างงดงามเกินเอ่ยจริง ๆ!”

“...”

“ฮ่า ๆ ๆ เหล่าผู้กล้า ฆ่าซะ! แย่งชิงสตรีแห่งแคว้นหลางมา!”

ฮูเถี่ยถูทำตามเจตจำนงของกองทัพและหัวเราะเสียงดัง

นำกองทัพสู่เมืองหลวงแห่งแคว้นหลาง!

สงครามใหญ่กำลังจะเริ่ม!