องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 489

กองทัพหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นนายแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยน นำโดยฮูเถี่ยถูเริ่มโจมตีเมือง!

แต่ทว่ากลับมีการต่อต้านอย่างดุเดือด!

ฮูเถี่ยถูโกรธมาก เขาซึ่งขี่ม้าอยู่ที่ด้านนอกเมือง ตะโกนขึ้นเสียงดัง

“ผู้คนจากแคว้นหลาง ข้าขอแนะนำให้พวกเจ้าเลิกต่อต้านซึ่งไร้ประโยชน์ รีบเปิดประตูเมืองยอมจำนน แล้วข้าจะปล่อยผู้หญิงและเด็กในเมืองไป ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าทุกคนให้หมด!”

แคว้นหลางยังคงไม่ยอมจำนนง่าย ๆ มาถึงจุดนี้แล้วก็ยังคงต่อต้านอยู่ ทำให้ผู้กล้าจำนวนมากของเขาต้องตายในสนามรบ!

แล้วจะไม่ให้ฮูเถี่ยถูรู้สึกโกรธได้อย่างไร

ถึงอย่างไรก็มีแต่แพ้ ดังนั้นก็ควรจะตระหนักถึงสถานการณ์ได้แล้ว!

ไม่เช่นนั้นก็น่าขยะแขยง เขาไม่เคยอ่อนให้กับแคว้นแบบนี้มาก่อน!

เมื่อก่อนทางตอนเหนือ มีแคว้นเล็ก ๆ บางแคว้นต่อต้านเขาอย่างดุเดือด แต่สุดท้ายเขาก็บุกเข้าไปในเมืองและสังหารทุกคนในเมืองทิ้ง!

แคว้นหลางแห่งนี้กำลังจะเดินตามรอยของพวกคนเหล่านั้น!

และนี่ก็เป็นการยั่วยุฮูเถี่ยถู!

“ไต้อ๋อง จะทำอย่างไรกันดี”

“กำลังจะจะตีเข้ามาแล้ว!”

“จะทำอย่างไรกันดี”

“ฮูเถี่ยถูบัดซบนี่!”

“พวกบัดซบแคว้นเฟิงเฉวี่ยน!”

“...”

ในท้องพระโรงวังหลวงแห่งแคว้นหลางต่างตะโกนกันอย่างร้อนรนทันที

อ๋องแคว้นหลางดูเคร่งขรึม และเหล่าขุนนางทั้งหลายต่างก็ดูหวาดกลัว

กองทัพใหญ่นี้บุกโจมตีเมืองอย่างดุเดือด เหล่าทหารที่ปกป้องเมืองตายลงเรื่อย ๆ ในสนามรบ!

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่แน่ว่าเมืองอาจจะถูกตีในคืนนี้!

“ไต้อ๋อง ทำไมเราไม่เปิดประตูเมืองและยอมจำนนเสียเดี๋ยวนี้!”

"ใช่แล้ว แคว้นหลางไม่สามารถกันได้ไหวอีกต่อไปแล้ว...”

“แคว้นหลางถึงคราวล่มสลาย ไม่สามารถรักษาไว้ได้แล้ว ไต้อ๋อง โปรดสั่งให้ยอมแพ้โดยเร็วเถิด!”

“ใช่ ไม่เช่นนั้น ข้าได้ยินมาว่าคนเถื่อนทางเหนือผู้นี้จะฆ่าผู้คนอย่างโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่เด็กและผู้หญิงด้วยซ้ำ!”

“ท่านอ๋อง อย่าลังเลเลย!”

“...”

เมื่อเห็นการโจมตีที่รุนแรงของฮูเถี่ยถู บรรดาผู้ที่สนับสนุนการยอมแพ้ก็ตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น พวกเขากลัวความตาย และเร่งเร้าให้อ๋องแคว้นหลางรีบยอมจำนนโดยเร็ว!

บรรดาผู้ที่สนับสนุนการต่อสู้จนตัวตายต่างก็ต้องการฆ่าคนพวกนี้!

ใบหน้าของอวี้เจียดูไม่ได้ ใบหน้าซีดเผือดไร้เลือด

หากจะถามว่าใครในตอนนี้ที่สงบที่สุด

ก็คงจะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหวังโพ่ แม่ทัพใหญ่ที่มีอำนาจมากที่สุดของเยียนอ๋อง!

หวังโพ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อ๋องแคว้นหลางมอบให้ ดวงตาของเขาจดจ้อง และนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ

ดูเหมือนว่าเสียงตะโกนฆ่าฟันด้านนอกอย่างสะเทือนเลือนลั่น รวมถึงเหล่าขุนนางที่กำลังมีปากเสียงกันอย่างกับหมาบ้าจะไม่สามารถทำให้เขาสั่นคลอนได้เลย!

“เกิดอะไรขึ้น!”

ฮูเถี่ยถูอยู่บนหลังม้า ดูสง่าผ่าเผยมาก!

“ท่านแม่ทัพ เรื่องด่วนแปดร้อยลี้! เรื่องด่วนแปดร้อยลี้! เมืองหลวงถูกโจมตีโดยกองทัพพิทักษ์อุดรแห่งราชวงศ์อู่และกำลังตกอยู่ในอันตราย ท่านแม่ทัพโปรดรีบนำกองทัพกลับขึ้นเหนือเพื่อปกป้องเมืองหลวงเถิด!!”

ทหารสอดแนมที่เข้ามาใกล้กลิ้งตัวลงจากหลังม้าและคุกเข่าต่อหน้าฮูเถี่ยถูอย่างเร่งรีบ เขาชูจดหมายลับขึ้นและตะโกนเสียงดัง

พวกเขาใช้โอกาสตอนช่วงกลางคืนนำม้ามาแปดตัว ม้าห้าตัวเหนื่อยตายระหว่างทาง และอีกสองตัวพิการ ส่วนเพื่อนร่วมทางของเขาก็เหนื่อยหมดแรงกันระหว่างทาง!

ซึ่งมีเพียงเขาที่มาถึงเท่านั้น!

“อะไรนะ!!”

ดวงตาของฮูเถี่ยถูเบิกกว้าง ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกครั้งใหญ่!

เขาพลิกตัวลงจากม้าทันทีและหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน!

ช่วงเวลาต่อมา เขาก็คำรามออกมาอย่างไม่ยินยอม!

“กองทัพราชวงศ์อู่ที่น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจ!”

พวกเขากำลังจะยึดเมืองหลวงของแคว้นหลาง แต่กลับถูกราชวงศ์อู่โจมตีเมืองหลวงแทน!

ใครคือผู้บัญชาการของกองทัพพิทักษ์อุดรกัน เขาต้องกลับไปฆ่ามัน!

ในที่สุดฮูเถี่ยถูก็ไม่เต็มใจ และตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

“เหล่าผู้กล้า โจมตี! โจมตีให้ข้า! ข้าจะพังประตูเมืองและฆ่าทุกคนเสีย!!!”

และกองทัพของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็เริ่มทำการโจมตีที่รุนแรงยิ่งขึ้น!