องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 490

แคว้นเฟิงเฉวี่ยนเริ่มทำการโจมตีที่รุนแรงยิ่งขึ้น ซึ่งทำให้ทุกคนในวังหลวงต่างหวาดกลัว!

แม้แต่อ๋องแคว้นหลางก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หวังโพ่แล้วถามเสียงเข้ม

“แม่ทัพหวัง ฮูเถี่ยถูจะถอยทัพจริง ๆ งั้นหรือ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป...พวกเราแคว้นหลางจะไม่สามารถกันได้แล้วนะ!”

อวี้เจียสีหน้าซีดเซียวและแปลทันที

ในขณะนั้นฝ่ายยอมจำนนต่างกรีดร้องกันอย่างร้อนรนยิ่งขึ้น บางคนถึงกับวิ่งออกไปข้างนอกและตะโกนยอมแพ้ แต่ทว่ากลับถูกฝ่ายมุ่งทำสงครามส่งคนไปสังหารนอกตำหนักทันที!

เมื่อหวังโพ่ได้ยินคำถามของอ๋องแคว้นหลาง เขาก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ และพูดว่า “ไต้อ๋อง โปรดยืนหยัดไว้ก่อน หากกองทัพไม่ล่าถอย ข้าจะยอมตายเพื่อเป็นการไถ่โทษ!”

อวี้เจียถอนหายใจและแปลเสียงเบา

ไม่ว่ากองทัพจะถอยหรือไม่ก็ตาม แคว้นหลางก็อาจจะเสียเมืองได้...

เพื่อปกป้องตัวเอง นางจะฆ่าตัวตายและจะไม่ปล่อยให้ตัวเองตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูเด็ดขาด ขณะที่กองทัพของแคว้นหลางล่าถอยและศัตรูเข้ามายังเมืองหลวง นางก็ตัดสินใจมาดีแล้ว

จู่ ๆ อวี้เจียก็มองไปยังทิศทางของเมืองหลวงราชวงศ์อู่

นางคิดถึงใครบางคนขึ้นมา ใครคนหนึ่งที่นางคิดถึงมากที่สุดในชีวิตนี้

อวี้เจียมองไปยังทางทิศตะวันออกของเมืองหลวงราชวงศ์อู่ น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกมาจากหางตา และพร่ำเรียกเสียงเบาด้วยความเสน่หา

“ท่านอ๋อง...อวี้เจียเกรงว่าจะไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว ไว้เจอกันใหม่ชาติหน้านะ...”

การบุกโจมตีอย่างดุเดือดทางด้านนอกกินเวลานานถึงหนึ่งชั่วโมง อ๋องแคว้นหลางกระสับกระส่าย ภายใต้เสียงโหวกเหวกของฝ่ายยอมจำนน ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจและลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ เพื่อเตรียมยอมจำนน

อย่างน้อยก็ยังรักษาผู้คนในแคว้นหลางบางส่วนไว้ได้

แต่ทว่า!

ในขณะนั้นเอง!

ก็มีเสียงแตรสัญญาณดังขึ้นด้านนอกเมือง

นี่มันคือ...สัญญาณถอยทัพ?!

ทั่วทั้งท้องพระโรงเงียบเสียงลงทันที ทุกคนมึนงงกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบเดินออกจากวังหลวง

“รายงาน!”

บนถนนหยกทางเข้าสู่วังหลวง มีทหารขี่ม้าเข้ามาและตะโกนเสียงดัง

“รายงาน! แคว้นเฟิงเฉวี่ยนถอยทัพแล้ว! แคว้นเฟิงเฉวี่ยนถอยทัพแล้ว!”

“ถอย ถอยทัพ?”

“ถอยทัพจริง ๆ รึ!”

“ถอยจริง ๆ!”

ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่กองทัพถูกคุกคามโดยกองทัพราชวงศ์อู่ กองกำลังที่ไม่ทราบจำนวนของอีกฝ่ายออกมาจากที่ต่าง ๆ โจมตีทหารของพวกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ยิงธนูใส่พวกกเขาอย่างดุเดือดจากนั้นก็หายตัวไปทันทีที่พวกเขาออกไป!

เปลี่ยนวิธีโจมตีรูปแบบต่าง ๆ และโจมตีอย่างต่อเนื่อง!

แม้ว่าแต่ละครั้งจะมีทหารสิบกว่านายหรือหลายสิบกว่านายได้รับบาดเจ็บ แต่มันก็กินเวลาเกือบหนึ่งคืนหนึ่งวัน และจำนวนทหารที่เสียชีวิตก็เพิ่มขึ้นเป็นสองถึงสามพันนาย!

ที่โชคร้ายก็คืออีกฝ่ายวิ่งเร็วมาก ถึงจะตามทันแต่ก็ได้แค่กลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มละไม่กี่สิบคน ซึ่งก็ไม่สามารถทำร้ายอีกฝ่ายได้เลย!

ยิ่งกว่านั้น ยังก่อกวนเหล่าทหารจนไม่ได้พักผ่อนเลยแม้แต่วันเดียว!

ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธมาก!

ความวุ่นวายนี้เริ่มตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงเช้าและต่อเนื่องตลอดทั้งวัน และตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังสนุกอยู่!

“ท่านอา ข้าว่าพวกเรารีบนำกองทัพไปโจมตีเมืองเฟิงหั่วและพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินฆ่าไปเลยเถิด!” ซือหม่าเหย่โกรธมากและตะโกนเสียงดัง

ซือหม่าชิงอวิ๋นปวดหัว และพูดเสียงเข้ม

“ไม่ได้ พวกทหารถูกก่อกวนทั้งคืน ตอนนี้พวกเขาเหนื่อยมากและไม่เหมาะที่จะสู้...เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว กองทัพจะต้องได้พัก!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นรับรู้ถึงความร้ายแรงของปัญหา

หากกองทัพไม่พักผ่อนให้เพียงพอ เจอกองทัพศัตรูขนาดใหญ่ขึ้นมา จบสิ้นเป็นแน่!

“ส่งคำสั่งไปว่า ให้ทหารทัพแนวหน้ารับผิดชอบเฝ้าระวัง ส่วนทหารที่เหลือให้รีบกินและนอนอยู่ที่เดิมทันที!” ซือหม่าชิงอวิ๋นออกคำสั่งทันที