องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 491

และขณะนั้นเอง!

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง

กองทัพขนาดใหญ่เคลื่อนตัวไปทางเหนืออย่างรวดเร็วและไปถึงเทือกเขาเฮยสง

น่าแปลกใจที่หลี่จุ่นกลับมาพร้อมกับกองทัพพิทักษ์อุดร!

ครั้งนี้จงจื่อหนิงและหลินชิงเฝ้าอยู่ที่เมืองเฟิงหั่ว ส่วนจี้จงชิงก็ติดตามหลี่จุ่นเพื่อมาสังหารด้วย

หลี่จุ่นขอให้กองทัพหยุดก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้นจี้จงชิงจึงถามด้วยความสับสน “ทำไมถึงไม่โจมตีเลยล่ะ”

หลี่จุ่นยิ้ม มองไปทางทิศเหนือแล้วพูดเบา ๆ

“ไม่ต้องรีบ ข้าจะให้ซือหม่าชิงอวิ๋นได้พักผ่อนก่อน”

จี้จงชิงขมวดคิ้วทันที

ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เข้าไปฆ่าไปเลยตอนที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวไม่ดีกว่าหรือ

ทำไมต้องปล่อยให้พวกเขาพักผ่อนก่อน

อาหยวนซึ่งขี่ม้าสีน้ำตาลและติดตามหลี่จุ่นมาด้วยก็ดูสับสนเช่นกัน

หลี่จุ่นขอให้หลินชิงและคนอื่น ๆ ก่อกวนทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่ใช่เพื่อไม่ให้พวกเขาพักผ่อนหรอกหรือ

แล้วทำไมถึงปล่อยให้อีกฝ่ายพักตอนนี้

หลี่จุ่นเหลือบมองทั้งสองคนแล้วพูดว่า “พวกเขาไม่ได้นอนมาสองวันหนึ่งคืนแล้ว ตอนนี้พวกเขาคงเหนื่อยมาก ซือหม่าชิงอวิ๋นจะต้องเข้าใจและปล่อยให้กองทัพได้พักผ่อนและกินข้าวทันทีแน่นอน พวกเจ้าคิดว่า ถ้าพวกเขาไม่ได้นอนสองวันหนึ่งคืน แล้วตอนนี้ก็กินข้าวกันอิ่ม ถ้าหลับไปแบบนี้จะตื่นขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาอันสั้นได้หรือไม่”

หลังจากพูดแบบนั้น จี้จงชิงก็เข้าใจทันที!

หลี่จุ่นกำลังคิดที่จะฆ่าคู่ต่อสู้ทันทีที่หลับสนิท!

ช่างเป็นแผนการที่ดีอะไรอย่างนี้!

จี้จงชิงเหลือบมองหลี่จุ่น และยิ่งรู้สึกว่าการให้หลี่จุ่นเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดคนใหม่ของชายแดนทางตอนเหนือนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องอย่างยิ่ง

เด็กคนนี้เต็มไปแผนการชั่วร้าย และตอนนี้เขาก็ได้ใช้มันในสนามรบแล้ว เป็นจริงดังที่เขาพูดเองว่า ‘วิถีแห่งสงครามควรอาศัยการหลอกลวงเป็นหลัก’!

เขาเองก็ได้อธิบายประโยคนี้ได้เป็นอย่างดี

สิ่งที่การสู้รบต้องใช้ก็คือแผนการชั่วร้าย!

หลี่จุ่นกล่าว “ให้เหล่าทหารทัพหน้าซ้ายถอยกลับมาได้แล้ว”

ทัพหน้าซ้ายได้รับช่วงต่อจากกองทัพของหลินชิงเพื่อเข้าไปก่อกวนอีกฝ่าย ตอนนี้ได้ถอยกลับมาก่อนแล้ว และปล่อยให้ซือหม่าชิงอวิ๋นได้พักผ่อน

“ขอรับ!” ทหารสอดแนมรับคำสั่งทันทีและเดินหน้าต่อ

เป็นอย่างที่คิด!

นี่เป็นคำสั่งลับจากอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแห่งแคว้นเยียน!

อีกฝ่ายขอให้เขาถอยทัพทันทีและอย่าลงไปทางใต้ โดยบอกว่าจี้จงชิงไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ!

ก่อนหน้าที่เขาเตรียมตัวลงไปทางใต้เพื่อโจมตีเมืองเฟิงหั่ว ซือหม่าชิงอวิ๋นส่งจดหมายกลับไปยังเมืองหลวง และตอนนี้ก็มีการตอบกลับมา

แต่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนกลับขอให้เขาถอยทัพอย่างนั้นหรือ

เป็นธรรมดาที่ซือหม่าชิงอวิ๋นจะรู้สึกไม่เต็มใจอยู่เล็กน้อย

“ฮึ่ม! ทำไมจะรับมือไม่ได้ เป็นแค่คนที่ไม่เคยอยู่ในสนามรบ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นตะคอกอย่างเย็นชา ขยำจดหมายลับจนเป็นก้อน และไม่สนใจ

เมื่อกองทัพได้พักผ่อนแล้ว เขาจะมุ่งหน้าลงใต้ทันที ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะต้องฆ่าอีกฝ่ายให้ราบก่อนและออกไปเดินเล่นนอกเมืองเฟิงหั่ว แสดงให้หัวขโมยเฒ่าจี้จงชิงรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะมาล้อเล่นด้วย!

ในครั้งนี้เขาได้นำกองทัพทหารทั้งหมดหนึ่งแสนแปดหมื่นนาย และฝ่ายตรงข้ามมีเพียงหนึ่งแสนนาย แล้วจะมาสู้กับเขาได้อย่างไร

เป็นเรื่องน่าขันเสียจริง!

กลัวว่าถ้ากองทัพเขาเข้าประชิดกำแพงเมือง อีกฝ่ายอาจจะตกใจจนหมดสติก็ได้!

ไม่ว่าจะใช้กลยุทธ์แบบใด ก็คงไร้ประโยชน์ถ้าต้องเผชิญกับความแข็งแกร่งที่แท้จริง!

เมื่อคิดได้แบบนั้น ซือหม่าชิงอวิ๋นก็ไม่ได้ใส่ใจ ไล่ทหารสอดแนมออกไป และฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างเคลิ้ม ๆ และเผลอหลับไป