องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 494

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ และถามทันที

“ทหารเรามีบาดเจ็บและเสียชีวิตบ้างหรือไม่”

“รายงานท่านจอมทัพ ทหารของทัพเรากว่าสามพันสองร้อยนายถูกฆ่าตายในการสู้รบ ได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าหนึ่งพันนาย และบาดเจ็บเล็กน้อยหลายร้อยนาย!”

“ถูกฆ่าตายสามพันนายอย่างนั้นหรือ!”

จู่ ๆ สีหน้าของหลี่จุ่นก็เปลี่ยนไป และดูไม่ได้เล็กน้อย

แค่ครู่เดียวมีคนตายกว่าสามพันคน...

จี้จงชิงเหลือบมองหลี่จุ่นแล้วกล่าวว่า

“ท่านจอมทัพ เหล่าทหารต้องตายในสนามรบเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ครั้งนี้ทัพของเราสังหารศัตรูไปเกือบห้าหมื่นคน ซึ่งถือเป็นชัยชนะโดยสมบูรณ์”

หลี่จุ่นไม่ได้พูดอะไร

เขาสังหารศัตรูไปมากกว่าสี่หมื่นคน และทำให้ฝั่งของเขาตายไปสามพันกว่าคน...

คนเหล่านี้คือคนที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงดูจนเติบโต

หลี่จุ่นรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อยในใจ

เขาถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ได้รู้สึกยินดีกับชัยชนะสักเท่าไร และกล่าวว่า

“ส่งคำสั่งข้าไป กองทัพจะกลับเมืองทันที!”

ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ กลับเมือง!

เมืองเฟิงหั่วต่างส่งเสียงด้วยความยินดี เหล่าทหารและผู้คนต่างก็ชื่นชมยินดีด้วยกัน!

แสงไฟส่องสว่างตลอดทั้งคืน

“ท่านจอมทัพช่างเก่งกาจรอบรู้เรื่องการทหารจริง ๆ!”

“ใช่เลย พวกเราภายใต้การนำของจอมทัพก็สังหารศัตรูไปเกือบห้าหมื่นคน! ช่างน่าตื่นเต้นมาก!”

“ถูกต้อง! ทัพแคว้นเยียนต้องมีคนอย่างน้อยสองแสนคน หนาแน่นจนน่ากลัวจริง ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะฆ่าได้มากขนาดนี้!”

“ถูกต้อง ท่านจอมทัพสุดยอดมาก ให้ทัพหน้าของเราไล่ฆ่า ในที่สุดพวกเราก็ฆ่าไปได้หลายพันคน!”

“สมแล้วที่เป็นจอมทัพ ช่างเก่งกาจรอบรู้เรื่องการทหารจริง ๆ!”

“ใช่ ตอนต่อสู้ที่ด่านเฮยเฟิง จอมทัพสั่งปิดล้อมสามทาง และเราก็ยึดมันได้ภายในหนึ่งชั่วโมง!”

“จริง ท่านจอมทัพเป็นเทพ ได้ยินมาว่าหน้าไม้ในหน่วยหน้าไม้กลนั้นก็ถูกสร้างขึ้นโดยท่านจอมทัพ มันสามารถยิงได้สิบลูกติดต่อกันและทรงพลังมาก ครั้งนี้ตอนหน่วยหน้าไม้กลถือหน้าไม้อยู่มันโดดเด่นมากจริง ๆ!”

“ใช่ พวกเจ้าเห็นหรือไม่ว่าคืนนี้ดูเหมือนว่าทัพแคว้นเยียนเหมือนจะยังไม่ตื่นเลย ข้าเลยสังหารพวกมันไปห้าคนได้ในคราวเดียว และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ตอบโต้กลับเลย!”

“ท่านจอมทัพขอให้กุนซือและแม่ทัพจงก่อกวนทัพแคว้นเยียนเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน มันแปลกที่พวกเขาหลับได้! จอมทัพจงใจไม่ให้ทัพแคว้นเยียนหลับแล้วปล่อยให้เราฆ่าพวกมัน!”

“แม่ทัพหลิว ท่านคงไม่รู้หรอกว่า ท่านจอมทัพทำให้เราได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่!”

“ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่อะไร” หลิวเซิ่งตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้

จางฟ่างค่อย ๆ นั่งลง

“ท่านทั้งสองไม่รู้หรอกว่า ก่อนหน้าท่านจอมทัพได้นำพวกเราไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน...”

ทหารคุ้มกันทั้งสองคนเล่าอย่างมีความสุขและตื่นเต้นถึงการกระทำของหลี่จุ่นที่ได้นำคนบุกโจมตีด่านเฮยเฟิง โจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน วางกับดักซือหม่าชิงอวิ๋น ส่งทหารไปก่อกวนทัพแคว้นเยียน และเรื่องที่สังหารคนเกือบห้าหมื่นคนในสงครามใหญ่ทัพแคว้นเยียน

เมื่อหลิวเซิ่งและจางฟ่างได้ยิน พวกเขาก็ตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง และแทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง

“โจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนจริง ๆ น่ะหรือ”

“พวกเจ้าไม่ได้พูดซี้ซั้วนะ?!”

นี่ไม่ใช่คำถามเพื่อเอามาทดสอบพวกเขาใช่หรือไม่

หลี่จุ่นมาจริงหรือ

ยิ่งไปกว่านั้น ยังถอยออกมาได้อีก!

เป็นไปได้อย่างไรกัน