องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 495

“แม่ทัพทั้งสอง พวกข้ามิกล้าหรอก? นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด ถ้าไม่เชื่อพรุ่งนี้แม่ทัพทั้งสองก็ลองไปถามคนอื่นๆดู คำพูดของข้าทั้งสองเป็นความจริง จอมทัพของพวกเรา ยอดเยี่ยมอย่างมาก! ” ทหารทั้งสองพูดขึ้นทันที

จางฟ่างทำสีหน้าเหลือเชื่อและกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าซือหม่าชิงอวิ๋นนั้นไม่ธรรมดา แต่กลับถูกโจมตีจนพ่ายแพ้หนีไป…นี่ นี่เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ”

“เรื่องที่คาดไม่ถึงยังมีอีกเยอะ”

ทันใดนั้นหลินชิงก็ได้ปรากฎตัวออกมา สองมือถือไหสุรามาด้วย

เมื่อเห็นหลินชิงปรากฎตัว ทหารสองคนที่เฝ้าอยู่ก็รีบยืนตัวตรง จากนั้นก็หันไปแสดงความเคารพต่อหลินชิง

หลินชิงพยักหน้า และสั่งให้ทั้งสองถอยไปก่อน จากนั้นก็เดินเข้าไปในกระโจม

เมื่อเห็นหน้าหลินชิง หลิวจางทั้งสองก็มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

คนอารมณ์ร้อนอย่างหลิวเซิ่งจึงได้ถุยน้ำลายลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะก่นด่าว่า

“ถุ้ย เจ้าคนทรยศ!”

ท่าทีจางฟ่างไม่ได้แย่มาก แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“หลินกุนซือมีเวลามาที่นี่ได้อย่างไร? ถ้าคิดจะมาหัวเราะเยาะข้าทั้งสอง ก็เชิญกุนซือกลับไปเถอะ ก่อนที่ข้าทั้งสองจะหมดความอดทนและลงมือทำร้ายเจ้า”

หลินชิงได้แปรพักตร์ ยอมสวามิภักดิ์ต่อหลี่จุ่น พวกเขาทั้งสองจึงได้ดูหมิ่นเขาอย่างมาก

กริยาท่าทีของทั้งสอง หลินชิงไม่ได้คิดจะใส่ใจ

ชูไหสุราในมือขึ้นมา แล้วนั่งลงบนพื้นต่อหน้าทั้งสอง จากนั้นก็พูดช้าๆว่า

“ข้าได้เอาสุราอย่างดีมาฝากแม่ทัพทั้งสอง สุรานี้ เป็นสุราชั้นเลิศ ลองชิมดูสิ”

หลิวเซิ่งได้ยินเช่นนั้น จึงกล่าวขึ้นทันทีว่า “คนตระกูลหลิน เอาสุราของเจ้าไสหัวไป ข้าไม่ต้องการดื่มสุราของเจ้า！”

จางฟ่างไม่พูดไม่จา แต่ก็ได้หันหน้าไปทางอื่น

หลินชิงยิ้มขึ้นมา และไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เปิดไหสุราออก

ทันใดนั้น!

กลิ่นหอมเย้ายวนส่งกลิ่นฟุ้งกระจายไปทั่วกระโจมทหาร กลิ่นสุราอันหอมหวนได้ทะลุลอยผ่านจมูก ทันใดนั้นก็ได้อบอวลอยู่รอบๆตัว ราวกับทำให้เมาไปชั่วพริบตา

หลิวจางทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนแปลงฉับพลัน พากันหันไปมองไหสุราที่อยู่ในมือของหลินชิง

มีเสียงกลืนน้ำลายดังขึ้น ไม่รู้ใครเป็นคนเริ่มกลืนน้ำลายอึกแรกเข้าไปก่อน เสียงดังฟังชัดกว่าปกติ

หลิวเซิ่งพูดขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว

สุราชั้นเลิศวางอยู่ต่อหน้า อีกอย่างทั้งสองก็อยากจะดื่มมานาน เวลานี้คงจะลืมเรื่องศักดิ์ศรีและหน้าตาไปหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วหยิบมาคนละหนึ่งไห

“เฮ้ย แม่ทัพทั้งสองเหลือไว้ให้ข้าบ้างเล็กน้อย!”

หลินชิงอึ้งไปชั่วครู่ ในใจกำลังคิดอยู่ว่าสองคนนี้ไม่เกรงใจเขาเลยแม้แต่นิด เจอของดีหน่อยก็แสดงนิสัยแท้จริงออกมาอย่างหมดเปลือก

แต่ว่า ข้าได้สุราสองไหนี้มาจากหลี่จุ่นอย่างยากลำบาก จะยอมให้พวกเขาดื่มจนหมดได้อย่างไร อย่างน้อยก็ควรเหลือให้เขาบ้างเล็กน้อย

แต่ว่า!

หลิวเซิ่งพูดขึ้นทันทีว่า “กุนซือ นี่เป็นสุราที่เจ้ามอบให้ข้า มีที่ไหนกันที่จะต้องเหลือให้เจ้าเล็กน้อย? ทำเช่นนี้ไม่ได้!”

จางฟ่างก็พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ในเมื่อกุนซือสามารถเอามาได้ถึงสองไห คิดว่ายังคงมีอีก อย่าได้คิดจะแย่งกับพวกเขาเลย”

หลินชิง “…”

เขารู้สึกเสียดายขึ้นมาฉับพลัน

ถ้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก ก็คงจะเก็บสุราชั้นดีสองไหนี้ไว้กับตน ไม่เอาติดมือมาด้วยแน่ๆ!

นี่ก็คือสุนัขเนรคุณชัดๆ ไม่คุ้มค่าที่จะเอามาใส่ใจ!