องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 496

หลินชิงแย่งยังไงก็แย่งไม่ได้ จึงได้แต่เก็บอารมณ์โมโห ยืนมองพวกเขาดื่มกันอย่างจนปัญญา

รับของเขามา ก็ต้องเกรงใจเขา

ครั้งนี้จางฟ่างและพวกดื่มกันอย่างสาแก่ใจ ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ส่งเสียงเฮฮาดังลั่น ดูสนุกสนานอย่างมาก!

เปลี่ยนเป็นคนที่พูดจาง่ายขึ้น

หลิวเซิ่งพูดว่า “กุนซือ ท่านอย่าได้โกรธเคืองข้าเลย ข้าก็เป็นคนเช่นนี้อยู่แล้ว ไม่ต้องไปคิดมากกับคำพูดของข้าหรอก ”

“ใช่แล้ว กุนซืออย่าได้คิดมาก!” จางฟ่างดื่มไปพร้อมกับพูดจาปลอบใจ

หลินชิงยิ้มอย่างเยือกเย็น ภายในใจกำลังก่นด่าไปว่าคนสารเลว!

แต่ว่า เขาทราบดีว่าฤทธิ์ของสุราหลงไถนั้นแรงมาก ถ้าสองคนนี้ยังดื่มกันอยู่แบบนี้ต่อไป คาดว่าสักพักก็คงต้องเมาแน่ๆ ฉวยโอกาสตอนที่พวกเขายังมีสติอยู่ หลินชิงจึงพูดขึ้นทันทีว่า

“ท่านอ๋องฝากข้ามาบอกกับพวกเจ้าว่า ถ้ายินยอมเชื่อฟังคำบัญชาของเขาอย่างสุดจิตสุดใจ ก็จะคืนตำแหน่งเดิมให้พวกเจ้า รอให้สงครามสิ้นสุด พวกเจ้าก็จะได้กลับไปอยู่ข้างกายจอมทัพเจิ้นเป่ยอ๋อง แต่ถ้าไม่ยินยอม เขาก็จะส่งพวกเจ้าไปที่ด่านเหิงกู่ พวกเจ้าทั้งสองลองคิดดูดีๆ สุรานี้ ก็เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากท่านอ๋องเช่นกัน”

เจ้าบ้าเอ๊ย สุรานี้ก็มีส่วนของตนด้วย เจ้าสารเลวสองคนนี้!

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนี้ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

หยุดนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นจางฟ่างก็ถามขึ้นว่า “คำพูดที่ข้าทั้งสองได้ยินเมื่อสักครู่เป็นความจริงหรือ? ท่านอ๋องผู้นี้ได้ไปทำสงครามกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน? และยังสังหารกองทัพแคว้นเยียนไปห้าหมื่นนาย? แม้แต่ซือหม่าชิงอวิ๋นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา?!”

หลิวเซิ่งก็พูดขึ้นว่า “ตอน ตอนที่พวกเราติดตามจอมทัพไม่เคยทำสงครามเช่นนี้มาก่อน…”

เพียงแค่ไม่กี่วันก็ทำสงครามได้มากถึงเพียงนี้

อีกอย่างทุกครั้งที่ทำสงคราม ต่างก็ได้เห็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย ช่างเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนรู้สึกเหลื่อเชื่อจริงๆ

หลินชิงพยักหน้าและพูดว่า “ใช่แล้ว ที่เจ้าทั้งสองได้ยินมาเป็นความจริง ท่านอ๋องของพวกเราเป็นอัจฉริยะการทำสงคราม มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำกองทัพ”

“ฮึ!” หลิวเซิ่งทำเสียงไม่ยินดีและท่าทางเย็นชา

ส่วนจางฟ่างไม่พูดไม่จาอะไรเลย

หลินชิงพูดต่อว่า “ตอนแรกข้าก็คิดเหมือนพวกเจ้า ไม่เชื่อว่าเขาจะมีความสามารถเช่นนี้ แต่สองวันนี้ข้าได้สังเกตดูอย่างชัดเจนแล้ว และยังได้ร่วมต่อสู้สงครามพร้อมกับเขา ฉะนั้นจึงไม่อาจปฏิเสธยุทธวิธีทำทัพอย่างยอดเยี่ยมของเขา”

จางฟ่างค่อยๆปล่อยลมหายใจออกมา จากนั้นก็พูดว่า

“ท่านอ๋องผู้นี้เป็นช่างเป็นผู้ที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่เพียงแต่เป็นนักประพันธ์บทกวี และฝีมือหมัดมวยที่สูงส่ง แถมยังได้ชัยชนะในการประลองม้ากับกุนซือ ตอนนี้ยังเป็นนักวางแผนกลยุทธ์ทหารที่ยอดเยี่ยม …หรือท่านอ๋องผู้นี้จะเป็นอัจฉริยะที่ฟ้าประทานมา?”

ถึงแม้หลิวเซิ่งยังคงรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ได้ปิดปากอยู่เงียบๆซึ่งเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก

“…”

เมื่อหลินชิงกลับไปแล้ว ก็มุ่งตรงไปที่กระโจมแม่ทัพ

เวลานี้หลี่จุ่นกำลังดูแผนที่ขบวนทหาร และขมวดคิ้วใคร่ครวญ

หลินชิงเดินไปด้านหน้าและพูดว่า “จอมทัพ ข้าได้รายงานให้แม่ทัพทั้งสองรับทราบแล้ว ส่วนจะยินยอมหรือไม่ ข้าน้อยก็ไม่กล้ารับรอง… ”

หลี่จุ่นอยากให้หลิวเซิ่งกับจางฟ่างนำทัพต่อไป

สองคนนี้เป็นนักรบอาวุโส ประสบการณ์ท่วมท้น และเชี่ยวชาญการทำสงคราม ถ้าได้นำทหารต่อสู้ข้าศึก ก็จะยิ่งสร้างความหึกเฮิมห้าวหาญมากขึ้น！

ฉะนั้น หลี่จุ่นไม่อยากให้พวกเขาจากไปง่ายๆ จึงได้ส่งหลินชิงไปเป็นตัวกลางเจรจา

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดว่า

“ลำบากกุนซือแล้ว”

“เป็นหน้าที่ของข้าน้อยอยู่แล้วขอรับ”

แต่ในใจหลินชิงกำลังพูดว่า รู้ว่าข้าลำบาก ก็รีบส่งสุราหลงไถมาให้อีกหนึ่งไหสิ!