องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 502

ขณะที่หลี่เจิ้งทางนี้กำลังยินดีปรีดา เจิ้นเป่ยอ๋องที่ด่านเหิงกู่ก็ได้รับข่าวเหมือนกัน

“ท่านจอมทัพ ฮูเถี่ยถูถอนทัพ วิกฤตแคว้นหลางคลี่คลายแล้วขอรับ!” กุนซือผู้โพกผ้าอยู่บนศีรษะเปิดจดหมายลับบอกกับเจิ้นเป่ยอ๋องด้วยตนเอง

“ดี!”

ยากนักที่สีหน้าของเจิ้นเป่ยอ๋องยิ้มแย้ม ร้องว่าดีอย่างประหยัดถ้อยคำ

กุนซือลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดจดหมายลับอีกฉบับและพูดว่า

“ท่านจอมทัพ ยังมีข่าวจากชายแดนทางเหนืออีกขอรับ...”

เจิ้นเป่ยอ๋องนัยน์ตาเพ่งเล็งเล็กน้อย เอ่ย “ว่ามา”

“...จี้จงชิงนำทัพตีแคว้นเฟิงเฉวี่ยน หลังสำเร็จก็ถอนตัวออกมา จากนั้นทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นก็ฉวยโอกาสลงใต้ คืนวันก่อนสองทัพปะทะกัน จี้จงชิงนำกำลังพลสังหารศัตรูห้าหมื่นขอรับ!” กุนซือเอ่ย

เจิ้นเป่ยอ๋องหันขวับพลันเปลี่ยนสีหน้า รู้สึกเหนือคาดเล็กน้อย

“ซือหม่าชิงอวิ๋นสู้จี้จงชิงไม่ได้หรือ แล้วกองทัพพิทักษ์อุดรข้าบาดเจ็บล้มตายเป็นอย่างไรบ้าง อัครมหาเสนาบดีจี้ใช้กำลังพลแค่แสนนายสังหารกองทัพแคว้นเยียนเกือบสองแสนนายได้ห้าหมื่นคนได้ยังไง”

“ขออภัย ท่านจอมทัพ...ในจดหมายลับอธิบายเพียงผลของการทำศึกขอรับ”

เจิ้นเป่ยอ๋องพลันขมวดคิ้ว นิ่งงันครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ

“แจ้งหน่วยสอดแนมทางเหนือ จับตาดูความเคลื่อนไหวของทัพซือหม่าชิงอวิ๋นตลอดเวลา ฮูเถี่ยถูกลับเหนือ ต้องรวมตัวกับซือหม่าชิงอวิ๋น...ทำศึกกับชายแดนเหนือแน่ ตอนนี้เพิ่งเริ่มเท่านั้น”

เจิ้นเป่ยอ๋องวางหน่วยสอดแนมไว้ที่ทางเหนือ และได้รับข่าวการเคลื่อนทัพทั้งหลายจากหน่วยสอดแนมนั่นแหละ

กุนซือเอ่ยอย่างกังวล “ขอให้ต้านถึงตอนที่แม่น้ำต้าเฉินน้ำขึ้นเถอะ”

เพียงแต่เขาอยากรู้นัก จี้จงชิงทำได้อย่างไรกันแน่

………………………………………..

ชายแดนทางเหนือ

ม่านรัตติกาลมาถึง หลี่จุ่นมองไปทางเหนือ

เห็นว่าแคว้นหลางหลุดจากการโอบล้อมได้สำเร็จ ฮูเถี่ยถูนำทัพกลับเหนือแล้ว!

ถึงจะถูกเยียนอ๋องน้ำทัพไล่ล่าสังหาร แต่ส่วนรวมไม่บอบช้ำ!

ด้วยเหตุนี้ ศึกนี้สำคัญยิ่ง!

“ถ่ายทอดคำสั่งข้า เคลื่อนทัพ!”

ปากประตูเมือง หลี่จุ่นควบขี่อาชาอยู่ด้านหน้า ชักดาบคู่กายตรงเอวและออกคำสั่งกับกองทัพ

“จอมทัพมีคำสั่ง เคลื่อนพล!”

“จอมทัพมีคำสั่ง เคลื่อนพล!”

“เคลื่อนพล!”

หลี่จุ่นมองจงจื่อหนิงทีหนึ่งแล้วยิ้มพูด “แม่ทัพใหญ่จงมิต้องกังวลไปหรอก เอาไว้ถึงเทือกเขาเฮยสงแล้ว ข้าจะให้กองทหารม้าอยู่ข้างหลัง ทัพใหญ่จะไปก่อน ถึงตอนนั้นการเดินทัพจะเร็วเอง”

พอหน่วยสอดแนมของอีกฝ่ายออกจากเทือกเขาเฮยสง จะไม่ได้กลับไปง่าย ๆ หรอก จะถูกทหารหน่วยสอดแนมของราชวงศ์อู่โจมตีสังหาร ด้วยเหตุนี้ หน่วยสอดแนมของอีกฝ่ายจะอยู่ละแวกเทือกเขาเฮยสงเท่านั้น

จงจื่อหนิงสีหน้านิ่ง จากนั้นก็พลันเข้าใจเอ่ย “ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!”

ดังคาด เขาไม่ควรสงสัยการวางแผนของจอมทัพเลย

หลี่จุ่นพยักหน้า

พอจงจื่อหนิงกลับไปทัพหลังก็นำขบวนทหารสามกองต่อ

อาหยวนเอ่ย “ครั้งนี้ท่านมั่งใจแค่ไหนหรือ”

ต่างจากตอนที่สู้กับซือหม่าชิงอวิ๋น เวลานั้นใบหน้าหลี่จุ่นเปี่ยมด้วยความมั่นใจ แต่ครั้งนี้หลี่จุ่นทำหน้าหนักอึ้งมาตลอด คาดว่าคงมั่นใจไม่เท่าไร

หลี่จุ่นมองนางแล้วยิ้มตอบ “เจ็ดส่วน”

“เจ็ดส่วนหรือ” อาหยวนอึ้ง

ความมั่นใจเจ็ดส่วน หมายความว่าโอกาสที่จะตีเมืองแตกมีมาก...ครั้งนี้เป็นการทำลายอีกฝ่ายถึงรากฐาน มีความมั่นใจเจ็ดส่วน เช่นนั้นน่าจะไม่ยาก

กลับได้ยินหลี่จุ่นพูดต่อช้า ๆ

“ข้ามีความมั่นใจเจ็ดส่วน...ที่จะยึดแคว้นเฟิงเฉวี่ยน!”