องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 503

พระราชวังทองอร่ามแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

ค่ำคืนดึกดื่น

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องวัยสิบห้าสิบหกกระวนกระวายใจมองหลังม่าน ภายใต้แสงเทียนสลัว เงาคนด้านในขมุกขมัว เงาสวยคล้ายเห็นคล้ายไม่เห็น

ผ่านไปนาน

นางกำนัลสองคนเดินซอยเท้าก้มหน้าออกมาจากหลังม่าน จากนั้นจึงมีเสียงอ่อนโยนดันขึ้นจากทางนั้น ค่อยพูดว่า

“ไต้อ๋องมิต้องกังวล ทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่ถอยไปได้ไม่นาน จะไม่บุกซ้ำสองเร็วอย่างนี้หรอก ทรงสั่งการแม่ทัพเถี่ยกู่ ให้เขารักษาเมืองหลวงเอาไว้ให้ดี เวลานี้ทัพใหญ่ฮูเถี่ยถูน่าจะอยู่ระหว่างทางขึ้นเหนือแล้ว คาดว่าวันพรุ่งนี้ต้องถึงแน่”

ครั้นสิ้นเสียง สตรีงามเลิศรูปร่างอรชร ใบหน้าเต็มไปด้วยความยั่วยวนอย่างยิ่งยวดแบบที่ไม่เห็นเป็นรูปเป็นล่างในอาภรณ์เรียบร้อยก็ยุรยาตรออกมา

นางอายุอานามประมาณสามสิบต้น ๆ

นางผู้นี้มีดวงหน้าจิ้มลิ้มระคนอ่อนโยนเล็กน้อยเยี่ยงสตรีราชวงศ์อู่ หากมีรูปร่างสูงใหญ่อันสตรีแคว้นเฟิงเฉวี่ยนพึงมี เจ็ดฉื่อกว่าเต็ม ๆ (สูงกว่าหนึ่งร้อยเจ็บสิบเซนติเมตร) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรือนร่างในอาภรณ์ชาววังหรูหรา นูนเว้างดงาม หน้าหลังมีรูปลักษณ์

รูปร่างนี้เรียกได้ว่ามีเสน่ห์อย่างยิ่ง

ไม่เพียงแต่ให้คนรู้สึกปลอดภัย ยังมีพลังยั่วยวนจู่โจมทัศนะอย่างยิ่งยวดอีกด้วย

ท่านผู้นี้ก็คือองค์ไทเฮาผู้ว่าราชการหลังม่านของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนั่นเอง

ทัวทัว

พระนามเต็มว่าซ่าเหรินทัวทัว ซ่าเหรินมีความหมายว่าสวยงาม

ทัวทัวคือภาษาราชวงศ์อู่ ไม่มีความหมายพิเศษอะไร

มิผิด ทัวทัวก็คือเลือดผสมระหว่างราชวงศ์อู่และแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องเห็นไทเฮาเดินออกมาจึงก้มหน้าไม่กล้ามองตรงทันที ยามอยู่ต่อหน้าคนผู้นี้ ความเป็นลูกผู้ชายในตัวเขาหายไปสิ้น

“ไต้อ๋อง” ทัวทัวไทเฮาเอ่ยปากเสียงเบา

“ไท ไทเฮา...”

“เงยพระพักตร์ขึ้นมา”

เมื่อนั้นเฟิงเฉวี่ยนอ๋องจึงเงยหน้าขึ้น แต่ไทเฮาสิริโฉมงดงามอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทำให้เขาเลี่ยงสายตาทันใด ไม่กล้ามองแม้แต่น้อย

ทัวทัวไทเฮาดวงตาฉายแวววาบผ่าน มองเฟิงเฉวี่ยนอ๋องวัยสิบห้าสิบหก ก่อนจะเอ่ยเนิบนาบ

“เสด็จแม่ของพระองค์จากไปเร็ว เสด็จพ่อของพระองค์ก็เช่นกัน ทรงขาดการอบรมแต่เยาว์ จะโทษพระองค์มิได้ แต่พระองค์คือไต้อ๋องของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนเรา คือผู้ห้าวหาญที่อนาคตต้องพิชิตทั่วท้องหญ้า พระองค์สมควรเงยพระพักตร์ขึ้นมามองต่ำทุกคน...พระองค์ทรงมีคุณสมบัตินี้!”

“อีกสามปีพระองค์ก็จะสิบแปดชันษาแล้ว เวลานั้นไม่ว่าจะทรงเตรียมพร้อมหรือไม่ ก็ส่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนี้ถึงมือของพระองค์ ไต้อ๋อง พระองค์จะทำให้ประชาราษฎร์ของพระองค์ผิดหวังไม่ได้นะ”

“ข้ามีไทเฮา ข้าเชื่อไทเฮา ไทเฮาจะช่วยข้าใช่หรือไม่...” เฟิงเฉวี่ยนอ๋องรีบพูด

ซือหม่าชิงอวิ๋นหน้าตึงยิ่งกว่า!

หลานชายถูกศรยิง แม้จะกู้ชีพกลับมาได้ แต่เวลานี้คือร่างที่เจ็บหนัก

สองอาหลานแค้นจี้จงชิงเข้ากระดูก!

“ท่านอา แปลกมาก ธนูของอีกฝ่ายมันแปลกมาก...” ซือหม่าเหย่นอนอยู่บนเตียง เอ่ยปากอย่างลำบาก

ซือหม่าชิงอวิ๋นพยักหน้าและเอ่ยเสียงหนัก “แปลกจริง ๆ นั่นแหละ ข้าเปรียบเทียบศรของอีกฝ่ายแล้ว ศรของอีกฝ่ายเล็กกว่าของเรามาก กระทั่งเล็กกว่าสามชุ่น แต่กลับหนักเหมือนศรของเรา”

ซือหม่าเหย่พูด “ท่านอา ศรของพวกมัน...ยิงออกมาต่อเนื่องได้ ข้าเห็นมาแล้ว พวกมันไม่ต้องเติมศรเลย แต่ยิงได้หลายครั้ง!”

ซือหม่าเหย่ตื่นตระหนก

ซือหม่าชิงอวิ๋นพยักหน้าน้อย ๆ เอ่ยเสียงหนัก “เรื่องนี้ก็กลับไปรายงานต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทน ราชวงศ์อู่นั่นมีหน้าไม้วิเศษ ไม่เป็นผลดีกับเรา!”

“รายงาน!”

ตอนนี้เอง จู่ ๆ นอกกระโจมก็มีเสียงรายงานดังขึ้น “ท่านแม่ทัพ มีข่าวมาจากด้านหน้าขอรับ ทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่ขึ้นเหนือกะทันหัน คล้ายว่าจะโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนอีกครั้งขอรับ!”

“อะไรนะ!”

สีหน้าสองอาหลานในกระโจมเปลี่ยนสีฉับพลัน!