องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 506

“ทุกท่านชอบการทำสงครามเช่นนี้ เช่นนั้นทุกท่านก็สวมชุดเกราะไปออกศึกเองเป็นอย่างไร”

ทันใดนั้น เสียงของทัวทัวไทเฮาก็ดังขึ้น อ่อนโยนระคนเย็นชา สะกดลมหายใจในท้องพระโรงทันที

“ไทเฮา พวกกระหม่อมมิกล้า...”

“กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไทเฮาโปรดอภัยให้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“...”

พอทัวทัวมาเหล่าขุนนางเงียบกริบ

ส่วนเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง ใบหน้าดังปลดภาระหนักอึ้ง ปรากฏความผ่อนคลายให้เห็น ร่างกายนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างสบาย ๆ

ร่างของทัวทัวซ่อนอยู่หลังม่าน ทำให้คนเห็นไม่ชัด แต่ขอเพียงมีนางอยู่ เหล่าขุนนางและเฟิงเฉวี่ยนอ๋องก็จะรู้สึกอุ่นใจ

มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

“ไต้อ๋อง ราชวงศ์อู่รังแกคนมากไปแล้วจริง ๆ รุกล้ำแคว้นเราหลายต่อหลายครั้ง อัปยศอดสูอย่างยิ่งโดยแท้!”

มีขุนนางใหญ่ร้องขึ้นทันใด

ภายนอกดูเหมือนกำลังถามเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง แต่ความจริงกำลังสอบถามไทเฮา

“มิผิด ชาวราชวงศ์อู่สมควรตายพวกนี้น่าจะให้แม่ทัพเถี่ยกู่นำทัพไปสังหารให้หมดเสีย ให้พวกมันได้เห็นความร้ายกาจบ้างพ่ะย่ะค่ะ!”

“ไต้อ๋องโปรดมีราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“...”

เหล่าขุนนางขอร้องอีกหน

ในม่าน เสียงใสของทัวทัวด้วยขึ้นเบา ๆ

“ไต้อ๋อง การที่กองทัพพิทักษ์อุดรบุกมาโจมตีกะทันหัน เกรงว่าครั้งนี้จะเตรียมการมา หากให้แม่ทัพเถี่ยถูออกเมืองจะสมปรารถนาของอีกฝ่าย แผนในยามนี้ ได้แต่ให้ทัพใหญ่รักษาประตูเมืองเอาไว้ พิทักษ์ราชธานีเอาไว้! ขอเพียงรักษาเมืองหลวงเอาไว้ได้ วันพรุ่งแม่ทัพใหญ่ฮูเถี่ยถูต้องกลับมาแน่ ถึงตอนนั้นวิกฤตเมืองหลวงก็จะคลี่คลาย!”

“แต่ไต้อ๋องก็ต้องเตรียมแผนสำรองเอาไว้เช่นกัน ให้คนไปขอความช่วยเหลือผู้นำทัพแคว้นเยียนซือหม่าชิงอวิ๋นที่เทือกเขาชิงเฟิงในนามของพระองค์ทันที ให้อีกฝ่ายส่งทหารสามหมื่นมาช่วย จะมากเกินไปไม่ได้ ต้องสามหมื่นเท่านั้น...”

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องหน้าขรึมฉับพลัน จากนั้นก็ผงกศีรษะน้อย ๆ สั่งการตามความประสงค์ของไทเฮาทันที

บรรดาขุนนางแสดงสีหน้าต่างกันไป

“รายงาน!”

เพิ่งจะสั่งการเสร็จ ทหารนายหนึ่งก็วิ่งพรวดเข้าท้องพระโรง รายงานเสียงดัง

“รายงานไต้อ๋อง แม่ทัพเถี่ยกู่บอกว่าทัพศัตรูเตรียมบุกเมืองแล้วพ่ะย่ะค่ะ ให้ไต้อ๋องและใต้เท้าทั้งหลายอยู่ในวังหลวง!”

เหล่าขุนนางตะลึงงันทันที

โจมตีเมืองเร็วขนาดนี้เลยหรือ

อีกอย่าง เถี่ยกู่นั่นยังให้คนมาบอกให้พวกเขาอยู่แต่ในวังหลวงอีก หรือว่าอีกฝ่ายอาจจะบุกกำแพงเมือง

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องสีหน้าปั้นยาก พลันเอ่ย “เจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วรายงานสถานการณ์ตลอดเวลา!”

“พ่ะย่ะค่ะ ไต้อ๋อง!”

ทหารผู้นั้นรีบออกไปโดยเร็ว

ทว่าในราชสำนักกลับจ้าละหวั่น

ดูท่าครั้งนี้อีกฝ่ายจะเตรียมตัวมาจริง สถานการณ์วิกฤตเร่งด่วน

ยามนี้

นอกเมือง

กองทหารม้ามาถึงแล้ว หลี่จุ่นสั่งให้ตั้งหน้าไม้กลทันที

ทัพใหญ่หกหมื่นตั้งตัวรอแล้ว อีกประเดี๋ยวหน้าไม้กลมา ใช้กำลังสะกดข่มอีกฝ่ายคำรบหนึ่งแล้วก็เริ่มโจมตีเมืองได้เลย!

ลูกศรติดน้ำมันแล้ว ภายใต้คำสั่งของหลี่จุ่น มีทหารจุดไฟทันที

รอจนไหม้ได้ประมาณหนึ่งแล้ว

ปุก!

ปุก!

ปุก!

ลูกศรยิงเข้าในเมือง เสียงดังปุกเหมือนเวลาลูกเห็บตกพื้น ศรขนาดยักษ์มีไฟติดมาด้วย ทำลายบ้านเรือนทันที มอดไหม้ทุกสิ่ง!

“อ๊า!”

“รีบหนีเร็ว!”

“ช่วยด้วย!”

“รีบหนีเร็ว!”

“...”

สิ่งก่อสร้างในเมืองถูกยิงทะลุ ชาวบ้านที่ซ่อนตัวก็ถูกยิงทะลุ กระทั่งว่าหน้าไม้กลยิงเข้ากลางทัพใหญ่ ทำลายการป้องกันของกองทัพ นายทหารมากมายตายอนาถ!

ฉึก!

ฉึก!

ฉึก!

แล้วยังถึงขั้นมีศรทะลุม่านราตรี พกพาเสียงหวีดหวิว เปลวไฟลุกโชน พุงเข้าพระราชวังทันที ศรอ้วนเท่าแขนแต่ละดอกตกลงบนท้องพระโรงพร้อมกับเปลวไฟ ปักทะลุพื้นกระเบื้อง!

“อ๊า!”

“หนีเร็ว!”

“ไต้อ๋องระวัง!”

“...”

แคว้นเฟิงเฉวี่ยนทั้งในและนอก อลหม่านในบัดดล!