องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 507

นอกเมือง

ทัพใหญ่หกหมื่นรออยู่นานแล้ว กำลังรอหลี่จุ่นสั่งบุก!

หลี่จุ่นขี่อยู่บนหลังม้า ลดดาบพกในมือลงช้า ๆ

เขาเงียบปราศจากเสียง มองเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่ไฟโหมสูงเฉียดฟ้าอยู่ตลอด

จงจื่อหนิงและอาหยวนที่อยู่ด้านข้างต่างนิ่งงัน

ต้องพูดเลย แผนการใช้ลูกศรติดไฟนี้เหนือคาดมาก และได้ผลกับเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนมากด้วย แต่อย่างไรก็ไม่ได้ปล่อยลูกศรออกไปมาก ดังนั้นไม่น่าจะทำร้ายคนมากเท่าไร

ทว่าสำหรับแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ถือว่าเป็นกลยุทธ์ถอนฟืนใต้กระทะ

ต่อให้รักษาเมืองเอาไว้ได้ แต่ก็ย่อยยับไปหมด หากต้องการฟื้นฟูให้กลับมาเจริญดังเก่า มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับทุ่งหญ้านี้

“บุกเมือง!”

ผ่านไปนาน จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ชักดาบชี้ข้างหน้า ตะโกนเสียงดังว่า “ทหารทั้งหมด โจมตี!”

จงจื่อหนิงควบม้าทะยานออกไปทันที พร้อมตะโกนว่า “ทหารทั้งหลาย ตามข้าไปบุกเมือง!”

“ฆ่า!”

“ฆ่ามัน!”

“ฆ่าไอ้ลูกสุนัขพวกนี้ให้หมด!”

“บุกโจมตีแคว้นเฟิงเฉวี่ยน!”

“ลุย!”

“...”

กองกำลังทหารทั้งหมดร้องฆ่า ท่ามกลางสีสันรัตติกาล ทัพใหญ่ที่ราวกับมดกรูไปทางเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนปานน้ำหลาก!

ล้อมโจมตีสามด้านอีกครั้ง!

ประตูใหญ่เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนทั้งสี่ด้านถูกล้อมโจมตีสามด้านทันที!

ทหารรักษาเมืองในเมืองมีอยู่เจ็ดแปดหมื่นนาย แต่กำลังพลบางส่วนกำลังกุลีกุจอดับไฟอยู่ ทำให้ทหารที่เฝ้าเมืองของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนรู้สึกกดดันเป็นเท่าตัว

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง นี่คือกองทัพพิทักษ์อุดรเชียวนะ!

กองทัพพิทักษ์อุดรที่ทำให้แดนเหนือได้ยินชื่อแล้วต้องขวัญผวา!

พวกเขาแพ้อยู่ในใจแล้วส่วนหนึ่ง ขวัญกำลังใจต่ำเตี้ยเรี่ยดิน!

การโจมตีเมืองดำเนินไปอย่างเร่าร้อน จงจื่อหนิงนำพลอยู่ทัพหน้า สั่งการให้เหล่าทหารขึ้นกำแพงเมืองไม่หยุด!

แน่นอนว่าคราวนี้หน่วยหน้าไม้กลก็ต้องมาเหมือนกัน

พวกเขาปกป้องทหารราบให้ขึ้นกำแพงเมืองได้ เทียบกับคราวก่อน เที่ยวนี้บุกได้แบบดื้อ ๆ บาดเจ็บล้มตายไปมาก ด้วยเหตุนี้กองทัพพิทักษ์อุดรจึงสามารถขึ้นไปถึงกำแพงและถอนตัวกลับมา รวมพลแล้วบุกโจมตีสังหารอีกครั้ง

“จะสำเร็จไหม”

“อยากทำอะไรหรือ”

หลี่จุ่นอึ้งครู่หนึ่ง แต่แล้วก็คิดและหัวเราะตอบว่า

“ก็คงบุกเข้าวังของเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง ฉุดนางสนมอะไรของเขาไปมั้ง เห็นว่าเฟิงเฉวี่ยนอ๋องยังเด็กอยู่นี่ งั้นจะไม่ฆ่าเขาแล้วกัน ให้เขาได้เห็นข้าเอาตัวสนมของเขาไป...สีหน้าเขาน่าจะน่าดูมากเลยทีเดียว”

ปีนั้นแคว้นเฟิงเฉวี่ยนคร่าหญิงสาวของราชวงศ์อู่ไปไม่น้อย เช่นนั้นเขาก็จะให้อีกฝ่ายได้รู้ความรู้สึกนี้บ้าง

อาหยวน “...”

เจ้าคนนี้ผีทะเลไม่เปลี่ยนเลยนะ

ทั้งที่นางก็อยู่ข้างตัวเขาแล้ว นางไม่จิ้มลิ้มหรือ

จู่ ๆ นางก็ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ เอ่ยว่า “ท่านจอมทัพ ได้ยินว่าผู้หญิงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนแต่ละนางบึกบึนทั้งนั้น ไม่น่ารักเท่าผู้หญิงราชวงศ์อู่เรา ท่านจอมทัพจะฉุดพวกนาง คือจะให้พวกนางกลับไปใช้แรงงานหรือเจ้าคะ!”

หลี่จุ่นอึ้ง แล้วมองอาหยวน

ภายใต้ค่ำคืนสีขาวนวล ใบหน้าด้านข้างของอาหยวนอ่อนโยนน่าชมนัก แล้วเวลานี้ยังมีความเย่อหยิ่งเย็นชาอีกเล็กน้อย หลี่จุ่นมองจนเผลอใจลอยออกไปไม่ได้

เขาพยักหน้านิด ๆ หัวเราะเอ่ย “ถูกต้อง อาหยวน สมกับที่เป็นอาหยวนของข้า เข้าใจข้าดีนักแล”

อาหยวน สมกับที่เป็นอาหยวนของข้า...

พออาหยวนได้ยิน ใบหน้าพลันแดงเป็นปื้น ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย