องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 510

ท่วงทำนองของกองทัพพิทักษ์อุดรราวกับหักไม้ไผ่ เดินหน้าอย่างต่อเนื่อง บุกจนทหารฝ่ายศัตรูหันหลังเผ่นหนีในท้ายที่สุด

กองทัพพิทักษ์อุดรดุดันมาก ทัดทานไม่ได้เลย

โดยเฉพาะมือหน้าไม้ที่ปีนขึ้นหลังคาสองฟากหรือกองดิน แทบจะยิงไม่พลาดเลย ทหารที่จบชีวิตใต้ศรมากมายเหลือคณานับ

ทหารทางแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกลัวแล้ว ไม่กล้าต้านทานอีก จึงหมุนตัววิ่งหนี

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แม่ทัพเถี่ยกู่ของพวกเขาก็บาดเจ็บไม่รู้ว่าหนีไปไหนแล้ว ตอนนี้เรียกได้ว่ามังกรไร้เศียร แล้วยังจะรบอย่างไรได้อีก

พอหลี่จุ่นเห็นอย่างนี้ก็พูดขึ้นว่า “แม่ทัพจง นำคนตามไป!”

“รับทราบ!”

จงจื่อหนิงรับคำสั่ง นำทหารบุกไป

หนึ่งเค่อให้หลัง ทัพใหญ่แคว้นเฟิงเฉวี่ยนทิ้งเมืองหนีหัวซุกหัวซุน!

นี่ทำให้หลี่จุ่นงุนงงเล็กน้อย

คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเอาแต่ใจขนาดนี้ ไม่แต่เมืองก็ไม่เอาแล้ว

หลี่จุ่นพลันเอ่ย “บุกเข้าวังหลวง!”

ทัพใหญ่ทิ้งเมืองหนี ไต้อ๋องของอีกฝ่ายคงหนีไปแล้วเหมือนกัน!

“บุก!”

“ยึดวังหลวง!”

“ฆ่ามารดามัน!”

“...”

เหล่าทหารฮึกเหิมอย่างยิ่ง ด้วยการนำของหลี่จุ่น บุกไปทางวังหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนโดยตรง

ดังคาด!

ครั้นบุกไปถึงวังหลวง ข้างในว่างเปล่าหมดแล้ว เหลือเพียงนางกำนัลและขันทีที่หนีเอาตัวรอด ไต้อ๋องของอีกฝ่ายหนีไปแล้ว

จงจื่อหนิงที่ตามมาทีหลังพูดขึ้นอย่างคับแค้นเล็กน้อย “บัดซบจริง ๆ เฟิงเฉวี่ยนอ๋องนั่นหนีไปแล้ว!”

เหล่าทหารทอดถอนใจเสียหายเหมือนกัน

คิดไม่ถึงว่าพวกเขาเปลืองแรงต่อสู้ยึดเมืองของอีกฝ่ายได้ขนาดนี้แล้ว สุดท้ายไต้อ๋องของอีกฝ่ายกลับหนีไปได้!

จงจื่อหนิงขอคำชี้แนะทันที “ท่านจอมทัพ พวกมันต้องไปไม่ไกลแน่ ข้าจะตามไล่ล่าเดี๋ยวนี้!”

ทว่า

หลี่จุ่นส่ายหน้า พลิกตัวลงม้าด้วยรอยยิ้ม เดินไปทางบัลลังก์ที่ทำขึ้นเฉพาะของเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง ฟันเครื่องประดับประดาบนั้นจนเอียงกระเท่เร่ จากนั้นก็หันมามองเหล่าทหารพร้อมเอ่ย

“พี่น้องทั้งหลายมิต้องรู้สึกเสียดายไปหรอก พวกเราได้เมืองหลวงของอีกฝ่ายแล้ว นี่คือผลงานอันยิ่งใหญ่ สำหรับเฟิงเฉวี่ยนอ๋องจะหนีไปก็หนีไปเถอะ ไม่ไล่ตามศัตรูที่จนตรอก!”

“ดี!”

“ท่านจอมทัพกล่าวถูกต้องแล้ว!”

“ท่านจอมทัพกล่าวถูกต้อง ไม่ไล่ตามศัตรูที่จนตรอก พวกเราได้เมืองหลวงของแคว้นอริแล้ว ตีมาถึงรังของพวกมัน นี่ก็คือชัยชนะที่ยิ่งใหญ่แล้ว!”

หลี่จุ่นมองแล้วตอบ “ไม่ต้องสนใจ ถึงยังไงก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไร พวกเราเอากลับไปรังแต่จะถ่วงความเร็วเคลื่อนทัพ ทิ้งไว้ที่นี่นั่นแหละ”

“ขอรับ ท่านจอมทัพ!”

หลี่จุ่นเห็นกระบี่เล่มหนึ่งตรงด้านหลังของบัลลังก์ จึงสั่งให้คนหยิบมา ครั้นชักออกมาดู เห็นว่าไม่เลวนัก คงเป็นกระบี่สัญลักษณ์แห่งอำนาจของเฟิงเฉวี่ยนอ๋อง เช่นเดียวกับดาบคู่กายของเขา

เขามองแล้วโยนให้อาหยวนพร้อมเอ่ย “อาหยวน กระบี่เล่มนี้มอบให้เจ้า!”

อาหยวนรับแล้วดู สีหน้าพึงพอใจมาก

กระบี่เล่มนี้เหมาะกับนางมาก

ประจวบเหมาะกับศาสตราวุธที่นางชำนาญก็คือกระบี่พอดี

“เอาละ ถ่ายทอดคำสั่งข้าออกไป อีกหนึ่งเค่อรวมตัวที่ประตูเมืองทางใต้ ห้ามเอาของที่ไม่สะดวกพกพาอะไรไปทั้งนั้น!”

หลี่จุ่นออกคำสั่ง

นี่ถึงตอนกลางวันแล้ว ถึงทางหน่วยสอดแนมยังไม่ส่งข่าวมา แต่ก็ยากรับรองว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะไม่ลงเหี้ยม ฉะนั้นต้องรีบถอนทัพ

“ขอรับ!”

จงจื่อหนิงสั่งให้คนออกไปทันที

ด้วยการคุ้มครองของเหล่าทหาร หลี่จุ่นกับอาหยวนเตรียมจะออกไป

ทว่าระหว่างที่เขาเหลือบไปอย่างไม่ต้องตั้งใจ ท่ามกลางนางกำนัลตรงมุมนั้น กลับเห็นนางกำนัลคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ตัวเอง